Het gemis blijft

Een rouwproces is uniek. Zoals pijn verschillend wordt ervaren, zo ervaart iedereen rouw op zijn of haar eigen manier. Eén ding hebben allen gemeen: het gemis blijft.
‘Het gemis blijft’. Dat hoor ik heel vaak in mijn werk als ziekenverzorgster, maar ook in mijn naaste omgeving. Zelf ervaar ik dat ook zo. Ook al gelooft men in het leven na de dood en in de hemelse vader, dat neemt het verdriet en het gemis niet weg. Wél kan het helpen om het verdriet te dragen.
Zelf ben ik een diepgelovig mens, maar desondanks heb ik vreselijk veel verdriet gehad toen mijn dochtertje overleed en ik mijn ouders moest missen. Zelf gaf ik de voorkeur aan het beschrijven van mijn gevoelens, maar een ander kan het helpen om erover te praten. De ene mens verwerkt het weer anders dan de ander.
Zo vertelde een man mij over het verlies van zijn moeder. Wat hij het meest mist is dat hij niet meer kan vragen hoe hij als kind was. Om zijn verdriet te verwerken gaat deze man vaak naar plaatsen waar zijn moeder graag kwam. Ook bewaart hij spullen die hem aan haar doen denken en voor hem erg kostbaar zijn. De muziek waar zijn moeder van hield troost deze man. Hij vertelde mij ook dat hij in het begin vaak bad voor haar ziel. Soms hoort hij haar stem in zijn gedachten.

Nu ik dit schrijf gaan mijn gedachten naar een lieve vrouw die haar man onverwacht op jonge leeftijd verloor. Ze vond haar man ’s avonds in de stoel. Deze man mist ze nog elke dag omdat het zo oneerlijk was dat hij haar ontviel. Ik weet dat ze regelmatig naar de begraafplaats gaat om rozen neer te leggen en even ‘bij hem te zijn’ Bij zijn foto brandt altijd een kaars om hem te gedenken.
Persoonlijk heb ik niet veel met een graf. Wel ga ik er heen om het te onderhouden. De foto’s van mijn meisje en mijn ouders staan op een mooie plaats in mijn huis. Daar brandt ook heel vaak een kaars. De sieraden van zowel mijn moeder als mijn vader zijn me heel dierbaar. Zo heeft iedereen dus zijn eigen manier om het te verwerken, of beter gezegd: ermee te leren leven, zodat het dragelijk wordt.
Maar wat is verwerken? Verwerken we het altijd helemaal? Nee, ik denk het niet. Er blijven momenten in het leven waarin je een dierbare mist. Met verjaardagen, feestdagen of andere belangrijke momenten in je leven. Vragen die je nog graag had willen stellen, worden niet meer beantwoord. De scherpte gaat eraf, maar het gemis blijft.
Er zijn mensen die vinden dat er een tijd staat voor rouwen, maar nergens staat beschreven hoe lang je daar over mag doen. Sommige mensen zeggen: ‘Na een jaar moet het wel klaar zijn’. Natuurlijk moet je verder met je leven, maar niemand kan bepalen hoe lang iemand erover doet. Na ruim acht jaar huil ik ook nog wel eens om mijn meisje. Wie zegt dat dat niet mag? Niemand! In het verpleeghuis waar ik werk zitten oude mensen die zestig jaar later nog wel een huilen om het verlies van een kind.
Je hoort wel eens: ‘Ach, ze zijn al oud’. Maar wordt het verdriet daar minder door? Nee, zeker niet. Hoe ouder iemand is, hoe langer je iemand bij je mocht hebben. Wel kun je er vrede mee hebben als er iemand overlijdt die oud is, maar dat ligt bij een kind totaal anders. Ouders en partners verliezen is iets natuurlijks, maar een kind verliezen hoort niet.
Aan alle mensen, die in een rouwproces zitten, zou ik willen zeggen: ‘Laat door niemand bepalen hoe je dit verwerkt en hoeveel tijd je ervoor nodig hebt’.

Schrijver: Dyenne Hendrikse, 14 juni 2012

dyenne72home.nl

Rouw Verdriet Gemis Verdriet Gemis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.6 met 5 stemmen 692