Christus geademd
(voor Sint Alexandrina Maria da Costa (1904 - 1955))
Je bent geboren op 30 maart 1904 in Balasar, in Portugal. Op je zevende verhuisde je naar Póvoa de Varzim, waar je anderhalf jaar in een pension van een timmerman woonde. Als kind werkte je hard mee aan het zware werk op de boerderij. Als meisje plukte je bloemen om een bloementapijt van te maken in de Senhora das Dores kerk in Póvoa de Varzim. Je hebt de pastoor doen glimlachen. Op je twaalfde kreeg je een ernstige infectie, wat jou bijna het leven kostte. Op je veertiende zat je samen met je zus Deolinda en een ander meisje wat te naaien en je ouders waren niet thuis. Er kwamen drie mannen agressief het huis in en die wilden jullie verkrachten. Dit voorkwam jij door uit het keukenraam te springen, met een diepe val van wel dertien meter. Daarvan schrokken de ploertige kerels zo, dat ze op de vlucht sloegen. Je had vele, diepe wonden en je was verlamd. Tot je negentiende sleepte je jezelf naar de parochiekerk, ook al deed dat enorm veel pijn. Daarna werd de verlamming zo erg, dat je onbeweeglijk in bed moest blijven. Je was volledig verlamd en de minste beweging was uiterst pijnlijk. Je vroeg Moeder Maria om je te genezen van je verlamming en dan zou jij missionaris worden. Toch begreep je al gauw dat je roeping het zijn van een slachtofferziel zou zijn. Dus werd je een slachtofferziel voor de bekering van de zondaars. Je ging de ogen van anderen openen voor de gevolgen van de slechte daden en gedachten. Je was het zichtbare bewijs van boosaardige handelingen en haatdragende energieën van drie van zulke mensen, die meestal agressief reageren op christenen. Op 20 november 1933 hield de priester-jezuïet Mariano Pinho de eerste eucharistieviering in jouw armoedige slaapkamer. Kort daarna kreeg je een schitterend visioen van Christus. Jezus verscheen aan jou, terwijl Hij zojuist van het kruis kwam. Je kuste Zijn wonden in Zijn handen en in Zijn voeten en in Zijn zijde. Je lag veilig in Zijn armen en toen verdween Hij. Door een zwelling in je mond verdroeg je alleen vloeistoffen, waarvan je vaak moest braken. Op 6 september 1934 vroeg Christus jou om dichter bij Zijn Heilig Hart te komen en om te delen in Zijn intense vuur van Zijn verlossende pijn. Hij zei: 'Wijd je lichaam door je geheel aan Mij te geven, help Mij de mensheid te verlossen!'. Je kreeg moeilijke verzoekingen en afschuwelijke aanvallen. Boze stemmen zeiden dat God je had verlaten en dat je maar beter een einde aan je barre leven kon maken. Je schreef hierover aan pater Mariano Pinho (1894 - 1963), je geestelijk leidsman, die ook een schrijver en een bijzonder geleerde was, maar de boze stemmen reageerden onmiddellijk en ze zeiden, dat als je hem bleef schrijven, dan zou je geëxcommuniceerd worden en branden in de hel. Je kon niet gered worden. Er waren moeilijke tijden, waarin Jezus zweeg en de boze stemmen je een bijgelovige noemden. Jezus zei: 'Mijn dochter, lijden is de sleutel naar de hemel, gelukkig de ziel die de waarde van het lijden begrijpt!'. Vanaf 27 maart 1942 kreeg je geen voedsel en drinken meer, maar enkel de heilige hosties. Dit wonder duurde al met al dertien jaar en zeven maanden. Pater Pinho stopte in 1942 met zijn geestelijke leiding aan jou en hij overleed in Recife, in Brazilië. In 1944 volgde de salesiaanse priester Umberto Pasquale hem voor vier jaar op. Umberto (1906 - 1985) is geboren in Vignole Borbera en overleden in Rivoli. Hij bewonderde bovenal je buitengewone, goddelijke vriendelijkheid. In 1944 werd je ook lid van de Unie van Salesiaanse Samenwerkers, waarbij je je lijden inzette voor de redding van zielen en voor de heiliging van de jeugd. Je woog op den duur nog maar 33 kilo. Als dat geen anorexia nervosa is, dan weet ik het ook niet meer. Was er dan niemand om jou heen, die wilde ingrijpen! Of was je een proefkonijn uit de hoge hoed van de grote wonderkerk vol goochelende priesters? Dokter Manuel Augusto Dias de Azevedo (1894 - 1971) was één van je daadkrachtige fans, al vond hij je extreem magere lichaam klaarblijkelijk niet een hoedanigheid om aan te pakken. Wat een snertdokter! Ze stonden gewoon bij je te kijken hoe je crepeerde. Toch glinsterden je ogen van de Christusliefde in jou, ondanks dat je innerlijk ten diepste te lijden had. Je bent 40 dagen onderzocht door dokter Henrique Gomes de Araujo, die constateerde dat je niet at en dronk en geen ontlasting en urine produceerde, al is dat laatste een logisch gevolg. Hij vond het geen ascese en hij noemde je uitstraling 'perfect, liefdevol, oprecht, ongedwongen en natuurlijk'. Nog zo'n dokter, die zijn geloof boven zijn artseed stelde. Geen ascese, om je te bescheuren, maar wel ziekelijke uithongering, oelewapper! In je laatste jaren kwamen er veel bedevaartgangers naar jou. Op 13 oktober 1955 ben je overleden. Je bent begraven in de parochiekerk van Balasar.
Geplaatst in de categorie: idool
Alexandrina Maria da
27
Geef je reactie op deze inzending: