Koud van verdriet, kouder dan de zee
(voor Alfonsina Storni Martignoni (1892 - 1938))
Je bent geboren op 29 mei 1892 in Sala Capriasca, in Zwitserland. Je vader Alfonso, depressief en alcoholistisch, was een Argentijnse bier-industrieel van 'Alpen Bier, Storni & Co', die een aantal jaren in Zwitserland werkte. Je moeder Paulina was een amateur-actrice en muziek- en zanglerares. Je oudere broer was Romeo, je oudere zus Maria en je jongere broer Hildo. Je leerde Italiaans spreken. Het familiebedrijf ging failliet en op je vierde begon je markante vader een café in Rosario, in Argentinië. Je werkte mee met allerlei klusjes en je moeder begon een kleine school aan huis, je was arm en je werkte in een fabriek. Het was een ondragelijke tijd. Op je veertiende overleed je vader. Op je vijftiende ging je mee met een reizende theatergroep onder leiding van Rosario Manuel Cordero. Je doorkruiste het hele land en je speelde in 'Spectres' van Hendrik Ibsen, in 'La ioca de la casa' van Benito Perez Galdós en in 'Los Muertos' van Florencio Sánchez. Je verving een zieke actrice. Je eerste toneelstuk 'Een Machtig Hart' verscheen in het tijdschrift 'El Hogar'.
Terug in Rosario woonde je hertrouwde moeder in Bustinza. Je ging in Coronda literatuur studeren en je slaagde. Je hebt wel op het punt gestaan om jezelf te verdrinken. Je werd daar lerares en je was redactrice van twee literaire tijdschriften. Op je negentiende verhuisde je naar Buenos Aires. Je had wat schamele kledij en de gedichten van Darius bij je. Op 21 april 1912 werd je zoon Alejandro geboren. De vader was een getrouwde, oudere journalist uit Coronda, die zijn verantwoordelijkheid niet nam. Je werkte als cassière in Florida en Sarmiento. Je schreef voor het tijdschrift 'Caras y Caretas'. Je ontmoette de schrijver Jose Enrique Rodó en de dichter Amado Nervo. Je werd de vriendin van de filosoof/essayist Jose Ingenieros en van de schrijver Manuel Ugarte. Je zat wat beter bij kas en dus reisde je naar Montevideo, waar je de dichteres Juana de Ibarbourou en de dichter Horacio Quiroga ontmoette. Juana was net zo oud als jij. Je werd ook hun vriendin.
In 1916 verscheen je debuutdichtbundel 'De rusteloosheid van de roos', opgevolgd door 'Zoete Schade', 'Onherstelbaar', 'Loomheid' en 'Oker'. Je laatste bundel was 'Maskerade en Klaverblad'. Je gaf literatuurles aan de Escuela Normal de Lenguas Vivas. 'Oker' was een realistische en feministische bundel. Je schreef tegen de onderdrukking van vrouwen door macho-mannen. Je had een enorme behoefte aan seks met mannen, wat je sublimeerde in heftige, erotische gedichten. Je eenzame levensstijl als randfiguur deed je gezondheid drastisch verslechteren en door de stress moest je je baan als lerares opgeven. Je reisde naar Europa en je werk kreeg een dramatische lading en een ongekend, heftige, erotische uitstraling. Je laatste twee bundels waren uitgesproken feministisch. Je werd door je briljante intelligentie als een koningin op handen gedragen. In 1925 overleed je vriend Jose Ingenieros. In 1928 reisde je met je vriendin, de actrice Blanca de la Vega, naar Spanje en drie jaar later ging je met Alejandro naar Spanje. Je schreef de kluchten 'Cymbeline' en 'Polixene en de kleine kok'. Je kreeg grijs haar en je nam een ander kapsel. In 1933 ontmoette je in Buenos Aires de eerbiedwaardige dichter Federico Garcia Lorca en je schreef een gedicht voor hem. In mei 1935 werd je geopereerd aan borstkanker en een jaar later pleegde je vriend Horacio Quiroga zelfdoding door een glas cyanide op te drinken, terwijl hij leed aan een ongeneeslijke prostaatkanker. Hij werd achtenvijftig jaar. Op 18 februari 1938 pleegde de schrijver Leopoldo Lugones ook zelfdoding door een mix van whisky en cyanide op te drinken. Hij werd drie-en-zestig jaar. Je behoorde naast Juana en Gabriela Mistral tot de grootste dichters van Zuid-Amerika. Je stuurde je laatste gedicht 'Ik ga slapen' naar de krant 'La Nación'.
Op 25 oktober 1938 ging je om één uur 's nachts naar het strand bij Mar del Plata. Je leed aan een verschrikkelijke eenzaamheid en een wanhopig gevecht tegen je ongeneeslijke borstkanker. Zonder omkijken ben je de zee ingelopen. Net als Ingrid Jonker koos je voor de zee. Je hart bleef warm tot je stikte in een ruw mysterie. Het water dempte je wanhoopskreten, je laatste worstelingen om niet te versagen. De zee moest je als een oermoeder opnemen en troosten. Alle poëtische schoonheid werd weggewist. Je was weer naakt en zonder woorden. Engelen doken onderwater, zoals meeuwen naar vissen duiken. Natuurlijk werd je liefdevol opgevangen en was je ondragelijke leed verdiend voorbij. In feite pleegde je euthanasie. In wezen is een etiket ontoereikend. In de vroege ochtend is je aangespoelde lichaam door twee arbeiders gevonden. Je werd zesenveertig jaar en je liet de wereld zeven dichtbundels na. In 1942 maakte de beeldhouwer Luis Perlotti nabij de plek van je verdrinkingsdood een zeer waardig, indrukwekkend herdenkingsmonument.
Geplaatst in de categorie: idool
Alfonsina Storni Mar
77
Geef je reactie op deze inzending: