Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Ploeteren met een stiletto op de keel

(voor Sarah Kane (1971 - 1999))

Je bent geboren op 3 februari 1971 in Brentwood. Je bent christelijk opvoeding, maar als volwassene wilde je niets meer van het christendom weten. Je vader Peter Kane was een journalist voor de Daily Mirror. Je moeder was eveneens een journalist en een lerares. Je had een broer. Je zat op de Shenfield High School, waar je gedichten en korte verhalen begon te schrijven. Daarna studeerde je drama aan de Universiteit van Bristol. Je was fan van Manchester United FC en je ging naar homo-clubs, waar je veel sexaffaires met andere lesbiennes opdeed. Op je eenentwintigste was je afgestudeerd voor je drama-studie en ging je verder met een Master of Arts opleiding in de toneelliteratuur aan de Universiteit van Birmingham. Je was een leerling van de bekroonde toneelschrijver David Edgar, die ruim zestig toneelstukken schreef. Aanvankelijk wilde je dichteres worden, maar dat was niet echt je kunstvorm, hoewel je toneelstukken wel poëtisch zijn.

Je leed jarenlang onder vreselijke depressies en je hebt jezelf twee keer laten opnemen in het Maudsley Hospital, een psychiatrisch ziekenhuis, dat samenwerkt met het Institute of Psychiatry van King's College Londen. Bij een opdracht tijdens je studie moest je een essay schrijven over pornografie, dat deed je en je leverde er ter illustratie een pornofilm bij. Je rebellie bracht je vaak in conflict met de schooldirecties. Hoewel rebellie? Gewoon spontane grensverlegging. In je eerste jaar speelde je Bradshaw in 'Victory' van Howard Barker. Je vond het geweldig, maar toch stopte je met acteren. Je schreef je eerste werk 'Sick', drie monologen van twintig minuten; 'Comic monologue', 'Starved' en 'What she said'. Het handelde over verkrachting, eetstoornissen en sexuele identiteit. Je schreef continu door en je was een jaar writer-in-residence voor Paines Plough, een theaterbedrijf, die opkomende toneelschrijvers ondersteunt en stimuleert. Andere schrijvers waren o.a. Lizzie Nunnery, Tom Morton-Smith en Duncan MacMillan. Mel Kenyon werd je agent en je was kort werkzaam als literaire medewerkster van het Bush Theatre in Londen.

Op je eenentwintigste zag je in het zomerse Edinburgh 'Mad' van Jeremy Weller. Dat was een experimenteel theater met ervaren en onervaren acteurs met psychische ziekten. Het was een onthutsende totaalbelevenis en een ware afdaling in de hel. Hierna besloot je om ook experimenteel theater te gaan schrijven. Je wilde dolgraag een lang toneelstuk met meerdere personages schrijven. Je had er echter grote moeite mee om het academische pad te bewandelen, want je wilde zonder plan aan de slag en zeker niet academisch. Je wilde een nieuwlichter zijn en je wierp de vaststaande schrijfregels omver. Je hield van Harold Pinter, Edward Bond, Samuel Beckett en Howard Barker. In Birmingham schreef je de eerste 45 minuten van 'Blasted' en in Londen voltooide je dit toneelstuk. In 1994 schreef je de definitieve versie. Er zijn scènes met anale verkrachting, kannibalisme en ander grof geweld, wat dan ook een schandaal veroorzaakte.

Na 'Blasted' verschenen 'Phaedra's Love', 'Cleansed', 'Crave' en '4:48 Psychose'. In 'Phaedra's Love' dwingt de wrede Hippolytus Phaedra tot zelfdoding. 'Cleansed' vergelijkt verliefdheid met een concentratiekamp, gebaseerd op een boek van Roland Barthes. 'Crave' is een uiterst wanhopig stuk, wat je schreef toen je niet meer in de liefde geloofde. '4:48 Psychose' werd na je overlijden opgevoerd in het Royal Court Theatre. Het gaat over een ernstige, klinische depressie en de psychotische geest, geestelijk lijden en doodsverlangen. Je voltooide het niet ver voor je overlijden. Caryl Churchill en jij hebben elkaar met wederzijds respect beïnvloed. Je schreef ook het scenario 'Skin', wat elf minuten duurt en gaat over de gewelddadige relatie tussen een donker getinte vrouw en een racistische skinhead. Met in de hoofdrollen Marcia Rose en Ewen Bremner. Je sprak er vaak over, dat je zelfdoding wilde plegen.

In februari 1999 slikte je 150 anti-depressiva pillen en 50 slaappillen. Gelukkig vond je huisgenoot je op tijd en werd je met spoed opgenomen in het King's College Hospital, waar onmiddellijk je maag werd leeggepompt, waardoor je het redde. Een alerte psychiater vond, dat je ter observatie in het ziekenhuis moest blijven. Toch zaten er mazen in deze observatie, want je wist ongezien te ontsnappen naar een badkamer, waar je jezelf hebt opgehangen met een schoenveter of twee aan elkaar geknoopte schoenveters. Je was manisch-depressief en je werd achtentwintig jaar. Je psychische ziekte heeft je genekt en tevens de voortgang van je progressieve, absoluut geniale en vernieuwende toneelkunst. Smerige rotveters! Was toch versleten en geknapt... Je was een acuut gevaar voor jezelf en dat is wellicht nalatig onderschat, maar je drang om je ondraaglijke geestespijn te beëindigen was ergens ook niet te stuiten.

Schrijver: Joanan Rutgers, 16 maart 2013


Geplaatst in de categorie: idool

3.0 met 2 stemmen 117



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)