Hoe jouw afweer tegen oude trauma's afkalfde
(voor Charles Adams Claverie (1949 - 2005))
Je bent geboren op 24 augustus 1949 in Bangor.
Je bent als kind zwaar mishandeld, vooral op geestelijk/emotioneel vlak. Het is te vergelijken met de trauma's van Vietnam-veteranen, die vaak, eenmaal weer thuis, zelfdoding pleegden.
Op je zesde sleurde je vader je van je bed en trok hij je de vrieskou in. Hij legde je duim op het hakblok en hij dreigde je duim eraf te hakken, als je die weer in je mond zou stoppen, terwijl duimzuigen één van de manieren was om je veilig te voelen. Daarom voelde je je als kind doodsbenauwd en uiterst onveilig.
Er werd je van alles verweten en je trok het je allemaal aan. Als kind zat je continu opgescheept met hun geestelijke sadisme en je kon je niet verweren tegen die hellesferen. Het was een groot wonder, dat je dat concentratiekamp hebt weten te overleven. Concentratiekamp, ja, want je was graatmager, omdat je ook nog eens lichamelijk ondervoed was. Je ouders zaten als nazi-beulen achter je aan, ook in je dromen.
Je studeerde aan de Rhode Island School of Design en je was aanwezig bij de underground cultuur scene, net als David Byrne, de zanger van Talking Heads, en filmregisseur Gus Van Sant.
Je was een ervaren accordeonist en je vormde de band 'Fabulous Motels'. Je speelde samen met Debbie Harry en Chris Stein van 'Blondie' op een eerbetoon-album voor de Italiaanse componist Nino Rota, die filmmuziek voor de films van Fellini, Visconti en Coppola maakte.
Op je tweeëntwintigste trouwde je met je geliefde Beth op het slagschip USS Massachusetts, dat in Fall River als museumschip voor anker ligt. Jullie kregen een zoon, genaamd Zane.
Met je vriend Dan Gosch verschenen jullie als de superhelden Captain Packard en Lobo. Je gevoel voor humor wist je kindertrauma's knap te verbergen. Je maakte enkele korte films en je speelde accordeon bij de New Wave band 'The B-52's', met de zangeressen Kate Pierson en Cindy Wilson. Dat was op het album 'Mesopotamië', geproduceerd door David Byrne.
Op je eenendertigste debuteerde je onder het pseudoniem Charles Rocket op het netwerk Saterday Night Live, waar de carrières van de meest succesvolle komieken van Amerika begonnen. Jij werd een soort kruising tussen de komieken Bill Murray en Chevy Chase. Je deed mee met de sketch 'Weekend Update', waarin grappige opmerkingen over actuele onderwerpen werden gemaakt. Na Joe Piscope had jij de meeste, mannelijke rollen in de schetsen. Je speelde o.a. Ronald Reagan, David Rockefeller en Prins Charles.
Op 21 februari 1981 speelde je JR uit 'Dallas', die werd neergeschoten. Charlene Tilton (Lucy Ewing in 'Dallas') vroeg je hoe je het vond om neergeschoten te worden. Je antwoordde, dat het de eerste keer in je leven was en dat je graag wilde weten, wie dat heeft gedaan, waarbij je luid 'who the fuck!' zei en dat was meteen de ontslagreden voor jou en de hele cast, want er was al herhaaldelijk negatieve kritiek op jullie show geuit. Gilbert Gottfried en Ann Risley kregen ook de zak, net als Jean en vele schrijvers. Enkel Joe en Eddy Murphy mochten blijven.
Maar jij wist je te herpakken en je begon een bloeiende filmcarrière. Op je vijfentwintigste speelde je een kleine rol in de sekscomedie 'Fraternity Vacation'.
Je speelde in televisie-series als 'Moonlighting', 'Miami Vice', 'Murphy's Law', 'Touched by an Angel', waarin je de Engel des Doods Adam speelde, 'Star Trek: Voyager', 'The X-files' en 'Law & Order: Criminel Intent'. In 'Down Twisted' speelde je naast Courteney Cox. Je speelde in 'Dances with Wolves' van en met Kevin Costner. In 'Hocus Pocus' speelde je naast Bette Midler. In 'Wagons East!' speelde je naast Ellen Greene. Je speelde mee in de beroemde lachfilm 'Dumb and Dumber', naast Jim Carrey en Jeff Daniels. In 'Steel Big Little Steal' speelde je naast Andy Garcia. In 'Fathers 'Day' naast Robin Williams. In 'Titan AE' naast Drew Barrymore en Matt Damon.
In je laatste film 'Shade' naast Sylvester Stallone. Dit is een greep uit een lange waslijst, waar je heel trots op kunt zijn.
Op 7 oktober 2005 ging je langdurige depressie over in een onverdedigbaar naakt-zijn tegen je oude leed. De weggedrukte demonen van je kindertijd kwamen met versterkte wapens en tactieken terug. De boosaardige hydra bleek niet verslagen te zijn. Terwijl jij door de jaren heen alsmaar zwakker bent geworden, zijn je vijandige fantomen in krachten toegenomen, wachtend op je zwakste moment, als sluipmoordenaars en scherpschutters, kaaimannen en wurgslangen.
Je stond er weer alleen voor, oog in oog met de psychische moord op je innerlijke kind-zijn, die eenzame pijn ging je door merg en been en je liep onthand en onbehandeld uit je woning in Canterbury, Connecticut. Je hartslag sloeg overtoeren. Het stanleymes brandde in je hand. Je zag weer je kleine kinderhand op het besneeuwde hakblok van je vader, die venijnig en bloeddorstig aan zijn bijl likte. Die je gestoord doodsbang maakte.
Die angst klopte andermaal in je keel en je sneed in een flits je keel open. Het bloed gutste eruit, alsof je satanische vader alsnog je duim, synoniem voor levenskracht, afhakte. Dus niet 'alsnog' en dat is je grootste tragedie, want in wezen ben je door je ouders vermoord. Die effectpsychologie mag duidelijk zijn.
Je werd zesenvijftig jaar en het stanleymes lag naast je lieve lichaam. In therapie had je je ouders symbolisch met een mes de keel opengehaald, maar daarvoor was het klaarblijkelijk te laat.
Geplaatst in de categorie: idool
Charles Adams Claver
59
Geef je reactie op deze inzending: