Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

1001 manieren om Nederlands te leren

Zo kan het gebeuren dat je in je leven wat tijd overhebt en waarom deze niet te besteden aan iets nuttigs: iets voor je medemens betekenen.
Zo werd ik jaren geleden benaderd door een oude kennis, die een project was gestart om anderstaligen Nederlandse les te geven. Er zijn immers veel buitenlanders die Nederlands willen leren spreken en deze kennis startte het project: Gilde Samenspraak op. Ze vroeg aan mij of ik een bijdrage wilde leveren. Omdat ik altijd al in taal ben geïnteresseerd, leek het me wel wat.
Nadat ik een trainingsdag in Utrecht had bijgewoond, waar mij tussen oud-docenten, die na hun pensioen nog iets zinvols met hun vak wilden doen, de kneepjes van het lesgeven werden bijgebracht, trof ik daarna op een ontmoetingsdag enkele belangstellenden, die graag de Nederlandse taal wilden leren.
Mijn eerste leerling was een Afrikaanse vrouw, de Soedanese Nura, die naar Nederland was gevlucht vanwege de oorlog daar. Ze was achter in de dertig en stond er helemaal alleen voor, nadat haar man met onbekende bestemming was vertrokken, haar achterlatend met vier kinderen in de leeftijd van 3 tot 14 jaar.
Na enig gesnuffel aan elkaar spraken we af dat ik iedere donderdagmorgen bij haar een les zou verzorgen. De eerste keer werd ik meteen al hartelijk ontvangen met eigengebakken taart. Haar woning was spaarzaam gemeubileerd en ik kon zien dat het bij haar niet bepaald een vetpot was. Na wat aftasten met handen- en voetenwerk kwam ik erachter dat haar interesses lagen in het koken en spelletjes doen.
Ik besloot om steeds het receptenblad van Albert Heyn mee te nemen naast een kinderleesboekje. Ik kon haar met behulp van plaatjes duidelijk te maken wat onder meer rijst, spruitjes en pasta in het Nederlands was. Soms nam ik ook het spelletje wordwise mee, een soort mini scrabble, waarmee ze wat woordjes onder de knie kon krijgen.
Via deze methode kwam je als vanzelf terecht bij het taalgebruik voor de meer praktische zaken zoals reizen met het openbaar vervoer of doktersbezoeken. Omdat Nura alles in Arabische tekens schreef, moest ik een en ander nog eens verduidelijken in het Nederlandse schrift.
Het werden niet alleen leerzame ochtendjes, maar ook gezellige bezoekjes , die ik bij Nura aflegde.
Op een dag kwam ik aan een gesloten deur en ook de telefoon werd niet opgenomen.
Via via kreeg ik te horen dat ze naar Engeland was gevlucht wegens torenhoge schulden.
Ja, ik had al op de salontafel de gidsen van Wehkamp, Otto en Neckermann zien liggen en ik begreep ook wel dat Nura al die mooie dingen, die ze hier bij de Nederlanders zag, wilde hebben.
Ik kreeg een andere leerling, de Poolse Danuta, die in een nagelstudio vlakbij mijn huis werkte. Danuta was in Warschau verliefd geworden op een Nederlandse filmer en was hem gevolgd naar Nederland. Ze sprak goed Engels en via deze taal communiceerden wij.
Ook deze keer besloot ik het spelenderwijs aan te pakken en te vragen naar haar hobby’s.
Danuta was vooral geïnteresseerd in cosmetica, maar ze had ook belangstelling voor poëzie.
Met behulp van folders van drogisterijketens en haikuboekjes gaf ik haar les. Ik liet haar de Japanse haikugedichtjes voorlezen en legde ze uit aan haar. Ze had een zus, Ksenia, die ook in Nederland vertoefde en de lessen tevens bijwoonde.
Als dank kreeg ik van Danuta af en toe een gratis manicure en lakte ze mijn nagels; zo sneed het mes aan twee kanten. Ik gaf Danuta en Ksenia lijstjes met Nederlandse woordjes op uit de haikugedichtjes op om zo hun woordenschat te vergroten.
Maar na een tijdje moest ik ook afscheid nemen van Danuta. Ze had het voor gezien gehouden met haar Nederlandse filmer en was teruggekeerd naar Polen. Hoe het met Ksenia afgelopen was heb ik nooit kunnen achterhalen.
Toch gaf ik de moed niet op en kreeg een andere leerling, de Turkse Aysel, toegewezen.
Een moderne vrouw van midden dertig, die geen hoofddoek wilde dragen. Ze was gevlucht voor de PKK uit Kurdistan.
Ze zorgde samen met haar man voor haar twee gehandicapte dochtertjes, een tweeling. Een maatschappelijk werkster, die zich het lot van dit gezin had aangetrokken, had voor een speciaal aangepast huis gezorgd. Want we zorgen goed voor onze medelanders.
Het was gelukkig op een steenworp lopen vanaf mijn huis en iedere dinsdagmorgen zou ik haar les geven, hadden we afgesproken. Aysels hobby’s waren vooral films kijken. Ik nam voor haar het blad Ditjes en Datjes mee van Bas van der Heiden, waarin het laatste nieuws stond over films en filmsterren. Ook gaf ik haar iedere week een woordenlijstje op vanuit dit blad en had ik speciaal een boekje gekregen over woordjes stampen van het Turks naar het Nederlands.
Ondanks dat ik geen Turks sprak en Aysel bijna geen woord Nederlands begrepen we elkaar zonder woorden, zo goed klikte het. Heel af en toe kwam het woordenboek eraan te pas.
Het was gewoonte dat je na een jaar weer een andere leerling toegewezen zou krijgen, maar ik bleef Aysel langer dan de afgesproken termijn begeleiden. Ze was leergierig en ze zou binnenkort ook een inburgeringscursus gaan doen.
Maar door een zwangerschap kwam er een kink in de kabel en toen ook nog eens haar tweeling overleed, kwam er van lesgeven niet veel meer.
De nieuwgeborene bleek gezond, ik was blij voor haar. Ik kwam bij Aysel op kraambezoek tussen al haar Turkse vriendinnen. Ik werd onthaald met Turkse hapjes en drankjes en de vriendinnen sloten mij direct in het hart en wilden Nederlandse les van mij hebben.
Hoezeer dit werk mij ook boeide, ik was toe aan iets nieuws.Vrijwilligerswerk is nu eenmaal niet vrijblijvend en afspraken moet je nakomen.
Soms zie ik Aysel nog wel eens bij Albert Heyn en ze vraagt me altijd, wanneer ik weer eens koffie bij haar kom drinken. Ze is inmiddels met goed resultaat ingeburgerd, vertelde ze me pas trots.
Zo zijn er ook de nodige positieve verhalen te melden rondom de anderstaligen, die ik met plezier een aantal jaren heb mogen begeleiden en een beetje de Nederlandse taal machtig heb proberen te maken. Ik leerde meteen iets over hun gebruiken, ik vertelde hen over de Nederlandse gewoontes en zo kwamen we nader tot elkaar, ondanks dat ze niet begrepen hoe ik het allemaal deed zonder godsdienst.

Schrijver: Manja Herstel, 25 mei 2013


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.0 met 3 stemmen 273



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Petra Hermans
Datum:
17 juni 2013
Email:
worldpoet546live.nl
Het is maar wat ècht in jouw vocabulaire past.
Wat zich achter de betekenis en toon van woorden
bevindt. Mooi stuk.
Naam:
Monique Methorst
Datum:
30 mei 2013
Email:
moi636yahoo.com
Bijna over het hoofd gezien..
Mooi en helder verwoord, jammer dat het niet bij tabblad hartenkreten is geplaatst.
Zelf geloof ik niet zo erg in integratie; mensen blijven in groepjes, bij elkaar. Dat zie je ook aan Nederlanders in andere landen. Maar dat is een discussie die niet past onder dit schrijven.
Graag gelezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)