Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Je had acuut opgenomen moeten worden

(voor Yukiko Okada (1967 - 1986))

Je bent geboren op 22 augustus 1967 in Ichinomiya, Japan. Je was de tweede dochter van de familie Satõ.
Jullie verhuisden naar Nagoya, de geboorteplaats van de actrice Naoko Mori. Tijdens je lagere schooltijd hield je van lezen en dan vooral van stripboeken. Je kon ook heel mooi tekenen. Je bleek al vroeg een getalenteerde kunstenares te zijn. Je wilde heel graag zangeres worden en je deed mee aan elke auditie, die je kon ontdekken. Dat kon voor hele kleine rollen zijn, maar ook voor hoofdrollen. Je wilde zo graag een beroemde ster worden.
Je werd vele keren afgewezen, totdat je tenslotte mee mocht doen aan 'Star Tanjo', een televisie-programma op zoek naar jonge talenten. Je werd nummer één en je werd een echt Japans idool.

In april 1984 verscheen je debuutsingle 'First Date'. Je werd de beste, nieuwe zangeres en er volgden nog twee hits binnen het jaar.
In februari 1986 stond je op nummer één met je single 'Lip Network', geschreven door de popzangeres Seiko Matsuda. De componist is Ryuichi Sakamoto, die getrouwd is met de zangeres Akiko Yano.

Je lachte altijd vriendelijk tegen de buitenwereld, maar innerlijk was er een wreed drama gaande.

Je won o.a. de Rookie of the Year Award, de FNS Kayousai, de Japan Record Awards, de Japanse televisie Music Awards en de Grand Prix Best New Artist Award. Je had miljoenen fans en je werd afgekort Yukko genoemd.
In 1985 speelde je de hoofdrol in het televisie-drama 'The Forbidden Mariko', waarvan twaalf afleveringen verschenen. Je hebt tijdens je leven zes albums uitgebracht en postuum verschenen er nog twee.

Op 8 april 1986 werd je door de manager van het Sun Music gebouw gevonden in je appartement in Tokio. Het huis was gevuld met gas en jij zat gehurkt en huilend in een kast, terwijl je een pols had opengesneden. Bij de meesten gaan dan de alarmbellen rinkelen, maar de manager nam je mee naar het Music Agency gebouw. Dat jij je schaamde was duidelijk, maar hij had de schaamte voorbij jou meteen naar een ziekenhuis moeten brengen, gezien je bloedende pols en je psychiatrische geestesnood. Je wist te ontkomen en je snelde naar het dak van het zeven verdiepingen hoge gebouw. Je aarzelde geen moment.
Je werd achttien jaar. Je bent gecremeerd en de urn is in een boeddhistische tempel gezet.
De twee weken na je overlijden hebben minstens dertig fans van jou op dezelfde manier zelfdoding gepleegd. Het zogenoemde Yukko-syndroom.

Je had niet geleerd om je pijnlijke gevoelens met andere mensen te delen, net zolang totdat je stikte in de opgestapelde ellende. Als je pijn had, dan zei je enkel 'Ik moet even tot rust komen'. Je moest van je ouders en van je fans aan hoge verwachtingen voldoen, je zat tussen twee vuren van prestatiedwang in, terwijl er voor de echte, weggestopte Yukiko geen ruimte werd gegeven en genomen.
Je glimlach was een opgedrongen maskerade en je innerlijke pijn moest je alsmaar onderdrukken, totdat dat niet meer ging en je er helemaal alleen mee moest worstelen. Je was al te ver heen om een psychiater te raadplegen en om hulp te vragen was een schande voor jou, zoiets deed je niet, je ware gevoelens uiten, want zo was je niet opgevoed en zo waren de gewoonten in de maatschappij niet.
Maar die manager, benauwd om je reputatie en zijn financiële gewin, had wel kunnen ingrijpen.

Je was ook ontgoocheld en radeloos vanwege een niet van de grond gekomen liefdesaffaire met een veel oudere acteur. Je tilde te zwaar aan je liefdesgevoelens voor deze vaderfiguur, maar daar was je leeftijd dan ook naar.
In wezen was het een traumatisch gemis van een inlevende, warme vader. Je was emotioneel verwaarloosd door je biologische vader en dat ondraaglijke, pijnlijke hiaat in jou kwam als een verwoestende orkaan in jou opzetten, overweldigend en voor iemand alleen niet te hanteren.
Je overlevingskrachten smakten keihard en genadeloos tegen de grond, want de psychotische chaos ging gepaard met een platdrukkende, smorende depressie. Door een onhoudbare aardbreuk kreeg je ineens al het opgespaarde geweld van jarenlang onderdrukte, ware gevoelens te verwerken. Sommigen plakten het residu-stigma 'manisch-depressief' op jou.
Tja, zo simpel kun je het ook stellen. Een zeg maar bijna geruststellend etiket, zonder op de inhoud in te gaan.

Schrijver: Joanan Rutgers, 27 mei 2013


Geplaatst in de categorie: idool

4.0 met 1 stemmen 1.235



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Petra Hermans
Datum:
21 juni 2013
Email:
worldpoet546live.nl
Het bestaan van een waarachtige vader is voor elk
kind zéér belangrijk. Zelfs in de volwassenheid.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)