Zo zachtaardig en dan zo grimmig genekt

(voor Jeong Da-bin (1980 - 2007))

Je bent geboren als Jeong Hye-seon op 4 maart 1980 in Seoul.
Je hebt gestudeerd aan de Yongdok Girls High School en aan de Gongguk University, waar je twee jaar drama studeerde.
In Taiwan speelde je vaak een schoolmeisje, wat je daar populair maakte, vooral door de miniserie 'Korean Wave'.
Op je twintigste debuteerde je in 'The Legend of Gingko' van Park Jae-hyun.

In 2001 speelde je in de televisie-serie 'Hoe moet ik dit gebruiken?' van Yoo Jung Joon. In datzelfde jaar speelde je in de televisie-serie 'De Volle Zon' van Go Young Tak en Shin Chang Suk.

In 2002 speelde je mee in de tv-serie 'Trio'. Je speelde dat jaar ook in de serie 'Nonstop'.

In 2003 speelde je in de komedie 'Zolder Kat' van Kim Sa Hyun en in 'This Good Fellow'.
In 2004 speelde je in de 'drama-serie 'Mijn 19-jarige schoonzuster', waarin je de hoofdrol als Han Yoo Min speelt, een 19-jarige, arme wees, die leeft met haar adoptie-broer. Ze wordt verliefd op een arts, maar zijn broer wordt verliefd op haar.
Je speelde dat jaar eveneens in de film 'He Was Cool' van Lee Hwan-Gysong, gebaseerd op een roman van Lee Yoon-sae, die haar romans op internet presenteert. Je had de hoofdrol naast de hippe acteur Song Seung-Heon.
In 2005 speelde je in de serie 'Tyfoon in die zomer'.

Op 10 februari 2007 heb je zelfdoding gepleegd.
Je was al een tijd werkeloos en je was erg gestrest, maar bovendien depressief. De avond voor je tragische daad zat je nog gezellig te drinken in een bar nabij het appartement van je vriend Lee, die ook aanwezig was. Je liet niets van je somberheid merken, je maakte afspraken met kennissen en je toonde belangstelling voor nieuwe series en je wilde op reis met Jung Sunhee, kortom, vele positieve plannen, maar zelfdoding is zelden een logisch gevolg van de schijnbare werkelijkheid.
Je schreef in je dagboek: 'Alles is zo gecompliceerd en het voelt alsof ik ga sterven. Ik ben boos zonder enige reden en het voelt alsof ik gek ben. Het doet zo'n pijn, alsof ik zeeziek ben. Mijn hoofd doet zo'n pijn en ik begin uit elkaar te vallen. Ik ben altijd de slavin van mijn humeur. Ik denk mijn identiteit te verliezen, maar als door een elektrische schok vind ik vrede door Gods liefde. Hij geeft me weer moed en Hij zegt dat ik okay ben!'.

Je was behoorlijk aangeschoten, maar getuigen ontkenden dat je zeer dronken was, desondanks nam Lee je mee naar zijn appartement, zo rond half vier 's nachts. Het verschil tussen je gemaakte vrolijkheid in de bar en je werkelijke, depressieve gemoedstoestand werd onhoudbaar. Gifslangen krioelden sissend en toebijtend door je lichaam. Iedere beweging werd een actieve heipalenmachine in een dichtbezaaid mijnenveld.
Rond 7.45 sloop je op je tenen naar de badkamer, waar je zonder aarzelen jezelf met een handdoek hebt opgehangen. Lee vond je daar en hij zat lange tijd huilend en ineengedoken tegen de kille tegelwand. Hij heeft je met respect losgemaakt en voorzichtig op de badkamervloer gelegd. Daarna belde hij de politie.

Je werd zesentwintig jaar. Zoveel innerlijke en uiterlijke schoonheid, genekt door een overkokende depressie. Lee had je met handdoeken aan je bed moeten vastbinden, maar wist hij veel, weten wij veel?...

Jeong Da-bin Zo zach Zo zachtaardig en da

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 3 stemmen 683