Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Op de vlucht voor jezelf

(voor Laurie Bird (1953 - 1979))

Je bent geboren op 26 september 1953 op Long Island, New York.
Je moeder was Lillian Eichner en je vader Donald F. Bird.
Op je derde pleegde je moeder zelfdoding. Ze werd drieëntwintig jaar. Jou werd wijsgemaakt dat ze eierstokkanker had.
Je had twee oudere broers, die bijna nooit thuis waren. Je vader werkte als matroos bij de United States Navy en later was hij een elektrotechnisch ingenieur.

Je hebt jezelf opgevoed en je had geen goed woord over voor je autoritaire, onsympathieke vader. Je mocht van hem geen vrienden en vriendinnen hebben, niemand mocht voor een nacht komen logeren, feesten met lekkere drankjes waren verboden. Hij deed misdadig gemeen tegen jou en je kreeg schuldcomplexen van hem.

Je ging in psycho-analyse en je vluchtte vele keren van huis weg, naar Montreal en naar een opvanghuis voor verwaarloosde meisjes in New York, waar een meisje jou in een oog heeft geslagen, wat je blijvend gezichtsletsel opleverde. Je had een naargeestige, verstikkende jeugd.

Je werkte als een model toen de regisseur Monte Hellman jou koos uit 500 vrouwen om het hippie-meisje The Girl in de roadmovie 'Two-Lane Blacktop' te spelen. Je zwerfervaringen kwamen bij deze film goed van pas.
Je kreeg een relatie met Monte, die eenentwintig jaar ouder was. Voor hem was je een makkelijke prooi en een mooi speeltje. Jij was ontzettend naïef en gewillig, ook omdat je via hem bij de film wilde blijven. Hij misbruikte zijn positie.

Op je twintigste speelde je in 'Cockfighter', ook van Monte.
Na deze film ging het op het filmgebied bergafwaarts met jou. Je kapte met Monte en je kreeg een liefdesrelatie met de popzanger Art Garfunkel, die twaalf jaar ouder was en gescheiden van de architecte Linda Marie Grossman. Je woonde bij hem in zijn penthouse in Manhattan.

Je speelde nog een kleine rol in de romantische komedie 'Annie Hall' van Woody Allen. Na die film was je zo teleurgesteld, dat je voorgoed stopte als actrice en je fulltime fotografe werd. Zo maakte je de hoesfoto's voor Art's album 'Watermark'.

Op 15 juni 1979 heb je zelfdoding gepleegd in het appartement van Art en jou. Je nam een overdosis valium. Je werd vijfentwintig jaar.
Art was destijds in Frankrijk voor de film 'Bad Timing' van Nicolas Roeg.

'The best day of my life will be a future day!', zei je in een interview. In je afscheidsbrief schreef je over een aanhoudende depressie. Het is je uiteindelijk niet gelukt om daartegen weerstand te bieden. Waarschijnlijk had niemand dat in jouw schoenen gekund. 'Some just drown', zong Marillion, hoe hemeltergend verdrietig ook.
Je bent begraven op Flushing Cemetery in New York.

Art verviel in een lange, zware depressie en hij werd jarenlang een productieloze kluizenaar.
Zijn album 'Scissors Cut' is opgedragen aan jou en bevat de gevoelige song 'Bright Eyes', deels door jou geïnspireerd.
Hij schreef het prozagedicht 'Still Water' over jou.
Je diepste gronden waren dodelijke trauma's op veel te korte termijn.

Schrijver: Joanan Rutgers, 28 juni 2013


Geplaatst in de categorie: idool

4.0 met 3 stemmen 73



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Petra Hermans
Datum:
29 juni 2013
Email:
worldpoet546live.nl
"Schitterend stuk, mijnheer Rutgers!"
Ik heb het nummer 'Bright Eyes' ook altijd èrg mooi gevonden.
Het is vreemd, om te zeggen, maar hierin herken ik mezelf...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)