Sofietje.
Een tevreden met rust gelaten uitkeringstrekker kost het minst gemeenschapsgeld, zo heb ik me laten onderwijzen. Als je aan hem gaan trekken, door hem problemen op te leggen die hij niet heeft, kost hij meer. En als dat ook nog eens niets oplevert omdat hij een vreedzame uitkeringstrekker is die nuttig vrijwillig werk doet, en zo een mooie bijdrage mag zijn aan deze maatschappij, is al die aandacht verspilt gemeenschapsgeld.
Van oudsher is het geboden de minste het leven te gunnen en hem terug te geven wat rechtmatig zijn dagelijks brood is, omdat hij het koud kan krijgen en honger zodat hij gaat stelen. De Schepper heeft het zo geregeld dat de mens niet in verzoeking wordt gebracht. Dat doen de mensen zelf wel.
Een door bezuinigingen werkloos gemaakte man wilde weer aan het werk. Hij wilde zich omscholen. Maar het UWV zag de stage die hij moest doorlopen naar een nieuwe baan, als betaald werk. Dat is verboden. ‘Foei loonslaaf, koest! Op de bank!’
Lang geleden moest een hoogopgeleide bijstandsmoeder eerst een paar wetten en regels overtreden, om uit de bijstand te komen. Dit ’zondige’ geheim is inmiddels bejaard. Madame zit momenteel financieel vet in de was en draagt bij aan het systeem dat zich tegen haar keerde.
Drie turven hoog mensgebeuren kwam me tegemoet met haar moeder op het trottoir, waar ik peinzend over Sofietje, op mijn zwarte regenlaarzen overtrokken met paarse beenwarmers, in de warme nazomerwind die speelde met de lagen stoffen van mijn lange groene jurk, met af en toe een poging de herenhoed op mijn hoofd te stelen. Naderbij gekomen ging ze tegenover mij staan en melde: “Wat ben jij?”
“Ik ben een mens, net als jij.”
Ze keek langs haar mollige beentjes naar haar zwarte legging met hippe peuterschoentjes van een of andere knuffel en met in haar handjes de slippen van haar roze jasje: “Ik heb dit aan.”
Ik ben dit en jij bent dat.
“Doei!”
Er vlinderen veel jonge mensen tussen de raderen van de bureaucratie, de ‘zwakkelingen’ die maar al te dikwijls als de onbemiddelde ingeschreven staan bij de sociale dienst, omdat ze niet efficiënt kunnen worden ‘opgeborgen’ in de economische laden en voorlopig nog niet genetisch manipuleerbaar zijn. Ze zijn té veelzijdig, té onvoorspelbaar, té grillig, té creatief, té menselijk. Dat dit juist een voordeel is, ziet het identiteitsloze controlesysteem kennelijk niet? Het heeft wel ogen, het heeft wel een hele grote mond en het heeft een ijskoud hart.
De beste manier om de economie in toom te houden en de armen te steunen is om zo goedkoop mogelijk te leven, door te wonen in een huurhuis waar één persoon het onderhoud en onderdak verdient, met geen of één auto voor de deur, zodat de kinderopvang weer gewoon in de straten speelt. Werken waar het noodzakelijk is voor een menselijke vreedzame samenleving in de plaats van een economische ‘samenleving’, die de steeds minder argeloze burger intimiderend aanziet voor de boef, onder het mom van de veiligheid van deze boef. Deze maatschappij lijdt aan een chronische controlestoornis en grootheidswaan. Zelfs voor de dieren worden wegen aangelegd en nog even, gesubsidieerde holen gebouwd.
Met huisnummers? Wegenbelasting? Een bankrekening? Sofi-nummers?
Sofietje, wat weet je nog meer?
Geplaatst in de categorie: economie
identiteit
564
Geef je reactie op deze inzending: