Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

'Lone writer'.

Forensisch psycholoog Ernst Amering, melde op het web van ’Een Vandaag’ over de komst van de ‘lone wolf’. Dat zijn mensen die teruggetrokken leven en broeden op misdaden. Mensen die moeilijk op te sporen zijn, omdat ze zich normaal gedragen, geen strafblad hebben en pas na hun misdaad gepakt kunnen worden. Bijvoorbeeld iemand die op Koninginnedag op mensen inrijdt. Of een getraumatiseerde jongere boordevol onbegrepen problemen, die in het wilde weg schiet in een winkelcentrum, met hetzelfde doel: mensen doden, inclusief zichzelf. Ik voeg daar een actie van een uitkeringstrekker aan toe, die met een busje slechts de ruiten van het UWV aan diggelen reed en ons stadje zachtjes liet gonzen van begrip.

Ziet niemand dat aankomen? Natuurlijk wel! Maar we geloven de noodkreten die we horen, niet. ‘Het zal wel loslopen, dat gebeurt bij ons niet’.

Het is een open deur om geïsoleerd te raken in deze individualistische maatschappij. Verdeel en heers! Er is hard voor gewerkt. Zo kan het gebeuren dat een zaak van een uitkeringsgerechtigde maandenlang, wettelijk verantwoord op de grote hoop wordt gelegd, omdat de consulenten van de sociale dienst zich geen raad weten met ingewikkelde situaties. Zo’n consulent handelt net als een uitkeringstrekker die zijn post niet meer openmaakt.

Wat moet een uitkeringsgerechtigde met een consulent die hem ziet door de bril van wetten, regels en cijfers? Die hem berekent als een ding dat voorbij komt op financiële moeilijk- en mogelijkheden, maar hem als mens niet ziet staan en niet kan inspelen op menselijke situaties. Die voortdurend hamert op zijn plichten en met geen woord rept over z’n rechten. Bijvoorbeeld over het toegestane vermogen, erfenis en op werk.

Een van de sociale diensten in ons land heeft haar uitkeringsgerechtigden een dreigbrief geschreven om toch álles dat verandert in je situatie op te geven, anders vervalt je bijstand. Alles? Voor de zekerheid elke scheet die je laat noteren en bewaren, zou ik je adviseren. Een bijstandsmoeder in die provincie met vrijwillig werk en een post traumatische stress stoornis, kon de kille dreiging niet meer aan. Als je je baan verliest kom je in de bijstand en daarvan kun je echt wel vredig in leven blijven, als je maar goed oplet dat je niet lacht. Maar als je je uitkering verliest, sta je op straat.

Dat maakt bang, overspannen, depressief, suïcidaal, agressief tot misdadig, tot crimineel. Volgens al mijn getuigen - een ondernemer, student, juriste en een advocaat - die mij vergezelden naar de sociale dienst, is de sfeer binnen deze instantie onaangenaam, naar en vijandig. Alsof er bij binnenkomst een onzichtbare hand voor je mond wordt gelegd: ‘Gij zult zwoegen in het stof; zwijg, gehoorzaam!’ Telkens wanneer ik met mijn pottenkijkers voor de beveiligde deur van het ontvangsthokje sta - hokje ja - voordat de consulente op de knop drukt, zodat wij naar binnen kunnen gaan, grap ik met klein wrang leedvermaak: “Even geduld, we wachten op de handboeien.”

De Enschedese filosoof Hans Achterhuis maakte in de jaren ’70 vorige eeuw een verschil tussen werk en een baan, in zijn boek ‘De markt van welzijn en geluk’. Werk levert noodzakelijkheden, een baan levert geld. Volgens Achterhuis raken we vervreemd van onszelf en elkaar door vervreemding van arbeid.

Bijvoorbeeld: een crècheleidster of betaalde oppas aan huis, heeft een baan, maar een thuismoeder met twee tot vijf kinderen zit op de bank; de huishoudster heeft een baan, de moeder poetst; de boodschappendienst heeft een baan, de moeder gaat winkelen; de hondenuitlaat baant zich statusvol tussen de bomen en de weilanden, de moeder waait uit in haar vrije tijd. Dit betekent dan dat prostituees, die hard werken voor hun centen, een hogere maatschappelijke status hebben dan vrijwilligers, thuismoeders, chronisch zieken, uitkeringsgerechtigden en bijstandsmoeders.

Ik vraag me af, hoever zijn wij in ons land met het creëren van een volgende ‘lone wolf’? Soms ben ik bang het gebouw sociale zaken binnen te gaan, alleen al als ik de vijandige sfeer in gedachten ruik. Mijn schild is de pen, het woord, het gesprek. Je gaat vanzelf wel bidden, en dat niet alleen in de hoop op een gelijkwaardig menselijk gesprek, maar om beveiliging tegen de ijzig beveiligde systemen. Want hoeveel kortingen, angst, onzekerheid, vernederingen, onrecht en verbijstering kan een getraumatiseerde bijstandsgerechtigde zonder maatschappelijke erkenning, zonder status, verdragen? Is zijn sociaal vangnet stevig genoeg? Ik zou er maar niet op hopen, want dat is levensgevaarlijk.

Schrijver: Qieneke Elzenhout, 22 september 2013


Geplaatst in de categorie: misdaad

3.0 met 2 stemmen 102



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)