Gebroken ziel

(voor Florbela Espanca (1894 - 1930))

Je bent geboren op 8 december 1894 in Vila Viçosa.
Je ouders waren Antonia de Conceição Lobo en João Maria Espanca. Je broer heette Apeles.

Op je zevende schreef je al het gedicht 'A Vida ea Morte'. Je ging in Evora naar de hogeschool. Op je dertiende overleed je moeder, waardoor je bij je vader en je stiefmoeder Maria Espanca kwam te wonen. Je had bij hen al als dienstmeisje gewerkt. Je hebt nooit geweten dat João je biologische vader was. Je dacht dat je vader onbekend was. Je vader was een gedreven fotograaf en de meeste foto's van jou zijn door hem gemaakt.

Op je negentiende verjaardag trouwde je met Alberto Moutinho. Op je tweeëntwintigste studeerde je rechten aan de Universiteit van Lissabon. Je publiceerde gedichten in tijdschriften en kranten. Je woonde tot 1915 met Alberto in Redondo, waar je les gaf, en daarna in Evora, waar Alberto met de huismeid Henriette de Almeida aanpapte.
Je had geen interesse in politieke en sociale problemen. Je vond dat je vele zielen in je had, meerdere persoonlijkheden, eigenschappen. Dat had je geleerd van je vriend Diego de Sousa, een filosofie-student.

Op je vierentwintigste verscheen je eerste dichtbundel 'Livro de Mágoas'. Vier jaar later verscheen 'Livro de Soror Saudade'. Je schreef over Alentejo, de liefde voor je moederland en over menselijke passie. Je schreef 'O livro D'ele', opgedragen aan Apeles.
Je begon zware kenmerken van een emotionele ziekte te vertonen. Op je zesentwintigste ben je van Alberto gescheiden, die je lastig viel met grote maatschappelijke vooroordelen over vrouwen. Hij trouwde in 1921 met Henrietta.
Je verhuisde naar Olhão. Een jaar later trouwde je met António Guimaraes, die jou mishandelde. Je kreeg een miskraam, waarna je man bij je wegging. Je familie heeft twee jaar niet met jou gesproken.

Op je dertigste trouwde je met Mário Lage, een arts, die jou lange tijd heeft behandeld.

Apeles overleed door een vliegtuigongeluk en door zelfdoding, zoals sommigen beweerden. Je was in een diepe shock en je schreef het korte verhaal 'As Máscaras do Destino'.
Je was een felle feministe en je haatte de onderdrukkende, patriarchale tradities. Je was tegen het wrede huwelijk.

Je lievelingsdichters waren Antonia Nobre, Augusto Gil, Guerra Junqueiro en Jose Duro.
Je wenste te sterven in een staat van zuiverheid. In jou tijd was het verboden om als vrouw seksueel te genieten of om er schaamteloos over te schrijven. Je schreef gewaagd over seksuele genietingen, in bedekte termen. 'En mijn lippen zijn als een bloem in de zon, mijn ogen stijf gesloten met een sterk verlangen en ik strek mijn armen uit om je in de buurt te brengen.'

Je had veel verdriet over de moeilijkheden om je boeken te laten publiceren.
Je was moedeloos vanwege de schrijver Raul Proença, die je poëzie afkraakte.
Je vertaalde minstens twee boeken van het Frans naar het Portugees.

In je laatste jaar hield je een dagboek bij en je hoopte daarmee na je leven begrip te kweken. Je vond jezelf er vulgair en afschuwelijk uitzien en je vond jezelf een ellendeling. Je twijfelde of je poëzie maakte. Je liefdesbrieven waren slechts het resultaat van de wil om zinnen te schrijven, beweerde je. Je had een levensgevaarlijke depressie en je schreef dat het hiernamaals beter dan dit leven zal zijn.
Je woonde in Matosinhos, in het huis van je schoonouders. Mário ging vreemd met de pianiste Maria Luís Cabral.
In oktober en november 1930 heb je twee keer een poging tot zelfdoding gedaan.
Je laatste boek 'Chameca em Flor' verscheen.
Je leed aan een longoedeem.

Op je zesendertigste verjaardag heb je in Matosinhos zelfdoding gepleegd door twee flessen Veronal op te drinken. Je bent in Matosinhos begraven, maar je stoffelijke overblijfselen zijn later in je geboorteplaats herbegraven.

Postuum verschenen 'Reliquiae', 'Dominó Preto', 'Charneca em Flor', 'Mascara do Destino' en 'Juvenilia'. Vooral dankzij professor Guido Batelli.

Florbela Espanca Geb Gebroken ziel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 117