Lachen om je eigen dichterschap

'I am a poet, hope I don't blow it!', zei Bob Dylan en ik heb mij daar jarenlang veel van aangetrokken, maar in de loop der jaren ben ik vele malen milder over mijn dichterschap geworden. Je kunt het succes van je dichterschap trouwens maar amper zelf regelen, ook al ben je nog zo goed, denk je veelal zelf. Je kunt nooit zonder de medewerking van gelijkgestemden en publicatie-machthebbers, of je moet de extreme moed hebben om levenslang nooit te publiceren en je levenswerk op je bureau achterlaten, terwijl je de laatste adem uitstoot en de volgende dag gevonden wordt door pak 'em beet de uitgever van De Bezige Bij, door Remco Campert met een speerpunt prikkend naar jouw weergaloze erfenis geduwd.

Ik droomde er vroeger ook van om een tweede Slauerhoff te worden, maar dat gaat niet, want neem nu de mythevorming van tevens Holst, Achterberg en Nijhoff, zoiets gebeurt niet meer vandaag de dag, waarom niet? Ik denk omdat de concurrentie kwantitatief de spuigaten uitloopt en dat we door de bomen... Bovendien is de huidige dichter(es) veel meer bestookt door informatie en dagelijkse onrust, wat de intentie van dichtkunst vergald. Men vertikt het om tijd te nemen voor 'De glanzende kiemcel' van Simon Vestdijk of zich onbevooroordeeld te verdiepen in andere oeuvres dan die van zichzelf. De huidige dichter(es) is narcistisch gestoord en zwaar autistisch automatisch tikkend op de laptop, Iphone en thuiscomputer. Er wordt niet meer maandenlang gewikt en gewogen over bepaalde zinsneden in een broedend gedicht, nee, de snelheid bepaalt ook de miserabele kwaliteit van het gedicht.

Ik heb ook de publicatiedwang in literaire tijdschriften achter mij gelaten, wat ik nooit voor mogelijk hield, maar de tijdgeest heeft ook mij ingelijfd, al probeer ik nog zoveel mogelijk via de oude poëziewetten te publiceren, alsof ik iedere keer nog een postzegel nat lebber, terwijl ik op 'verstuur' klik. Ik kom nog nauwelijks bij een postbox en ik wantrouw de postbodes zeer, daar ze vanwege te softe werkdruk veel post achterover drukken om hun saaie leven wat te verruimen. Zag ik eens in een Chinese film.

Ik heb een groot deel van mijn leven besteed aan het lezen en het schrijven van poëzie. Ik heb daar veel van genoten. Nee, mijn dichtersdromen zijn niet uitgekomen, al heb ik mijn privé-successen gekend. Ik weet nog steeds niet waarom ik zozeer als dichter wil uitblinken, want ik hoef anderen niet te bewijzen, dat ik een dichtersziel heb. Ik ben tot het uiterste gegaan en daarom heb ik er vrede mee. Ik kan nu om de serieuze inborst van mijzelf schaterlachen, van toen ik mijn onhaalbare perspectieven koesterde. Ik zal waarschijnlijk als voetnoot in de poëtische historie belanden om daarna uitgewist te worden, omdat ook ik te tijdsgebonden heb geschreven. Dus geen Goethe, Dante, Rimbaud, Whitman of Keats. Oefeningen in nederigheid.

Sinds enige tijd deponeer ik het leeuwendeel van mijn lyrische oeuvre op Ikdicht.nl, waar zo goed als alles wordt geplaatst, wat ik een enorme pre van die site vind! Niet dat ik er de SBS-Poëzieprijs mee ga winnen, maar ik geniet er wel van om mijn oude gedichten wat op te vijzelen. Er zitten best veel juwelen tussen mijn vergaarbak en daar was het mij allemaal om begonnen. En voor de rest, nu ik zover ben, inderdaad om er als een middeleeuwse zot om te schaterlachen! Met Korsakov op de loer en denkend aan hoe ik apestoned verzen van Boutens, Kloos, Verlaine, Baudelaire en Van de Woestijne las, kan ik nu, als grijze dikzak, vol vreugde erkennen dat ik hun mindere ben, maar niet de mindere van François Villon, want ergens moet ik natuurlijk wel een grens trekken, ergens flakkert er nog een theelichtje trots.

Lachen om je eigen d trots

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 204