Raak elkaar meer aan

Toen ik vanmorgen de krant doorbladerde, las ik, dat mensen elkaar steeds minder aanraken en ik denk, dat het zo is. Zelf ben ik tweeëntachtig en mijn vrouw twintig en als we in bed liggen mag ik haar overal vasthouden. Niet de hele nacht hoor, anders kom ik slaap tekort. In mijn straat heeft een echtpaar gewoond, inmiddels overleden. Hij was een aardige ouwe baas en toen we het over aanraken hadden, moest hij lachen, want als hij probeerde zijn vrouw in bed aan te raken, kreeg hij een opdonder van haar. Ze waren bijna zestig jaar getrouwd en hadden elke dag bonje, maar bleven toch bij elkaar, ook een vorm van liefde, volgens mij.

Over aanraken gesproken, een tijdje geleden had ik een afspraak gemaakt met mijn huisarts, over de jaarlijkse controle van mijn prostaat. Dus ik naar het gezondheidscentrum waar ik plaats nam in de wachtkamer. De deur van de arts ging open en daar verscheen een jonge vrouw, gekleed in een lange witte jas. Ze riep mijn naam en ik schrok mij kapot, want mijn arts was door haar vervangen wegens ziekte. Ze zei:
''Ja, ik zie het, u komt voor controle van de prostaat. Loopt u maar mee.''

In een klein kamertje moest ik mijn broek en onderbroek laten zakken en op een verhoging gaan staan en bukken. Het zweet liep van mijn kop af, want ik zag, dat ze twee vingers omwikkelde met plastic en die vingers in mijn kont duwde en rond draaide.

''Rot gevoel hé'', zei ze.
''Valt mee, dokter.''
''Je prostaat voelt goed aan en is niet groter geworden, niks aan de hand. Kleed je maar weer aan en kom in de spreekkamer.''
Ook dat is een vorm van aanraken en is nodig voor het onderzoek en ik had het fijn gevonden als ik op haar schoot mocht zitten om even bij te komen, maar dat zat er helaas niet in.

Schrijver: kees niesse, 24 januari 2014

c.h.niessekpnplanet.nl

Biografie van deze schrijver

bed. wachtkamer pros wachtkamer prostaat

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 113