Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Zo getalenteerd en toch zo levensmoe

(voor Vera Nikolajevna Rockline (1896 - 1934))

Je bent in 1896 in Moskou geboren. Je vader was Russisch en je moeder kwam uit de Bourgogne. Je kreeg een gedegen opleiding in het atelier van Ilya Masjkov, die jou als één van zijn meest begaafde leerlingen beschouwde.

In 1918 kreeg je les van Alexandra Ekster in Kiev. Door Ekster leerde je kubistisch te schilderen. Zij had in Parijs Picasso, Braque en Chagall ontmoet. In Italië had ze contact met de futuristen Ardengo Soffici en Filippo Marinetti. Je exposeerde in 1918 - 1919 bij de Unie van Russische Schilders, de Vereniging van Kunstenaars in Moskou en de Nationale Tentoonstelling van Schilderijen.

Je werkte vooral in een abstracte stijl en je werd beïnvloed door het werk van Henri Matisse en Paul Cezanne. Op je 23-ste trouwde je met een Franse man, ene Rockline. Je woonde eerst een tijd in het ouderlijk huis van je moeder in de Bourgogne, samen met je moeder. In 1921 verhuisde je met je man naar Parijs en woonde je aan 12 Rue de Hamburg, in Montparnasse, waar je meer volgens het impressionisme schilderde.

Een tijdschrift noemde je werk 'een artistieke balans tussen Courbet en Renoir'. Je (half)naakten werden goed verkocht. In 1922 had je veel succes op exposities in de Salon des Independants, de Tuileries en d'Automne. De mode-ontwerper Paul-Henri Poiret kocht vier schilderijen.

Je was erg populair bij de intellectuele elite en je exposeerde in de galerie van de dichter/toneelschrijver Charles Vildrac. Paul Poiret schreef in zijn voorwoord van de catalogus, dat hij van jouw schilderwerk hield en dat hij medelijden had, met degenen, die dat niet deden. Paul exposeerde zijn privé-collectie in de Barbazanges. Jouw werk hing naast het werk van Kees van Dongen, Amedeo Modigliani, Pablo Picasso, Henri Matisse en Jaqueline Marval. In 1926 exposeerde je in de Bernheim galerie en in 1929 in de Studio galerie. Vanaf 1930 exposeerde je vier jaar in de Barreiro galerie.

De kunstcritici Raymond Escholier en Marius-Ary Leblond, pseudoniem van Georges Athenas, waren dikwijls positief over je werk. Je was bevriend met de Russische schilderes Zinaida Serebriakova. Ze was een leerling van Ilya Repin en ze studeerde aan de Academie de la Grande Chaumière. Ze was getrouwd met haar neef Boris Serebryakov. Ze was gefascineerd door Marokkaanse vrouwen en landschappen.

In 1927 verhuisde je zonder je man, zodat je je persoonlijke en financiële onafhankelijkheid vond. Je was een rusteloze, dromerige vrouw en op zoek naar stabiliteit. Je was ook bevriend met Alexander Benois, een Russische kunstenaar/kunsthistoricus, die theaterontwerper voor de Opéra de Paris was.

Op 4 april 1934 zat je opnieuw aan de top van je roem, maar door een zware depressie heb je in Parijs een einde aan je leven gemaakt.
Je werd achtendertig jaar en je bent begraven op het kerkhof van Recey-sur-Ource.

Schrijver: Joanan Rutgers, 8 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: idool

4.0 met 1 stemmen 190



Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
10 oktober 2014
Je hebt gelijk. Over waar inspiratie vandaan komt. Ik denk dat het niet alleen geldt voor de meest getalenteerde kunstenaars, maar voor iedereen die probeert zijn creativiteit aan te boren. Als ik dat probeer met woorden, en ik bedenk vooraf teveel wat ik schrijven wil, dan wordt het vaak niks. Twintig keer herschrijven, wegleggen, opnieuw beginnen, en uiteindelijk weggooien.
Maar als ik niets of niet teveel van te voren bedenk, en gewoon begin met een woord of een zin die in me opkomt, dan wil het opeens wel. Dan staat er opeens iets op papier, kijk ik ernaar en vraag me af waar het vandaan kwam. Alsof ik het zelf niet geschreven heb. Alsof het me ingefluisterd werd, iemand mijn handen overnam terwijl ik schreef. Ik denk dan weleens aan het liedje Inspiratie uit de musical Joe, over een in WO II overleden piloot.

Inspiratie. Adem van de Geest.
www.youtube.com/watch?v=bVb0lAw5ZyE

Het is zeker waar dat dit hele proces van je laten leiden door wat van boven komt, beter lukt als je je energie op een hogere trilling brengt. Wie te aards is, komt niet van de grond. Maar wie toch al een hogere trilling heeft en weinig geaard is, moet wel uitkijken met geestverruimende middelen. Voor je het weet, ben je in die andere wereld, waar je enkel je inspiratie wilde halen, en kun je niet meer terugkeren. Ik denk dat dit helaas vaak het geval is als we horen dat een getalenteerd iemand aan een overdosis is gestorven. Vaak is het niet de bedoeling dood te willen. Alleen maar even los te willen zijn van hier.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
10 oktober 2014
Het is een mix van beide invloeden, denk ik, want de meeste zwaar lijdenden komen niet tot grote kunstuitingen, integendeel. Een diep lijden op zich maakt nog geen kunstenaar. Juist de combinatie met een hooggespannen creativiteitszin en -kunde doet het onvoorstelbare in ware kunstenaars naar buiten komen. Kunstzinnige zielen zijn niet enkel zwaar lijdenden op aarde, maar ze krijgen hun inspiratie bovenal vanuit de spirituele wereld. De kunst wordt hen ingegeven door de geestelijke wereld. Inspiratie. Spiritus is geest. Spiritualiën is alcoholische drank. Er is een duidelijk verband. High worden via drugs, oftewel uit je lichaam treden, kan(!) spiritueel en inspiratiegevend zijn. Kunst en roesmiddelen zijn nauw met elkaar verweven. Voor mij is een ware kunstenaar iemand, die door de Hogere Sferen beïnvloed en geïnspireerd wordt. Anders zouden we enkel zwartgallige en depressieve kunst moeten aanschouwen. Gelukkig werd Van Gogh tijdens zijn manische perioden door de goden begeesterd en bestuurd.
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
9 oktober 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Ik ben het met je eens dat zelfdoding een betere benaming is. Het is ook jammer dat de lijst, waarvan ik de link hier postte, dat niet doet.

Ik weet niet of ik het ermee eens ben dat ware kunstenaars lijden door hun bovenmenselijke inspanningen op kunstniveau. Ik heb eerder de indruk dat het andersom is. Namelijk dat veel mooie kunst vaak uit een diep lijden voortkomt.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
9 oktober 2014
Lieve Gabriëla, dank je wel voor je betrokken reactie. Ik noem het bewust zelfdoding en niet zelfmoord. Die strijd heb ik o.a. gevoerd door vele zelfdoders op deze rubriek te eren. Dit uit woede tegen de roomse traditie, om zelfdoders niet op gewijde grond te begraven.
De onkunde over psychisch lijden is nog steeds erg groot. Fysieke, zichtbare beschadigingen worden algemeen erkend, maar onzichtbaar leed is nog steeds een taboe van je welste. Ik heb ondertussen de grootste lijst van zelfdoders samengesteld op deze rubriek, incluis de biografieën dan. Soms stuit ik nog op iemand, die mij raakt. Die verwerk ik dan graag.
Jeroen Brouwers is mijn grote voorbeeld. Ik ben mijn meester overstegen, wat mij best met trots vervuld. Internet biedt ongekende wonderen. Ik heb Hein Stufkens ontmoet in de St. Adelbertabdij van Egmond-Binnen, waar hij mij als benedictijnse monnik interviewde. Doodsverlangen is inderdaad levensverlangen, omdat het huidige leven nog erger dan doods is. De dood staat dan ook synoniem voor eindelijk echt kunnen leven, hoe dat dan ook zal zijn.
Vele zelfdodingen hadden kunnen voorkomen, als de maatschappij maar meer begrip en inleving had getoond. Lees het werk van Antonin Artaud over de zelfdoding van Vincent van Gogh DOOR DE MAATSCHAPPIJ!
Ik ken dat lied, zeer aangrijpend, maar inmiddels weten we, dat Vincent door discriminerende straatschoffies is doodgeschoten. Misschien wel een uitgelokte moord. Het blijft giswerk. Vast staat dat zijn psychiater grote, cruciale fouten heeft gemaakt. Dat Vincent op de grens van suïcidale gekte leefde, mag duidelijk zijn. In wezen is het dus niet echt van belang wie er uiteindelijk heeft geschoten. Vincent bevond zich in een gevaarlijk schimmenspel. Hij was bovendien manisch-depressief en zijn depressieve perioden kregen de overhand.
Kunstenaars leven vaak op een hoog trillingsgetal en door die spanning kunnen ze gemakkelijk afglijden naar het destructieve tegendeel. Grote kunst afleveren, gaat tevens gepaard met de nodige tol. Hoe hoger en intenser de kunstuitingen, hoe hoger en intenser eveneens de terugslagen! Die wrede kunstwet geldt nog steeds. Daarom lijden de ware kunstenaars ook zoveel. Daarom is er zoveel drank-, seks- en drugsgebruik bij hen. Vergetelheid om de bovenmenselijke inspanningen op kunstniveau te verwerken/dempen/afzwakken.
Soms lukt dat niet meer!...
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
8 oktober 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Er zijn veel getalenteerde mensen die een einde aan hun eigen leven maakten. Vincent van Gogh, Herman Brood, Antonie Kamerling, en onlangs nog Robin Williams. De lijst is oneindig lang.

nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_zelfmoorden

Het succes dat sommige van hen tijdens hun leven oogsten, kan hun wens naar de dood blijkbaar niet overstemmen.

In het programma 'Dood voor beginners' van 5 oktober jl., deed filosoof Hein Stufkens de uitspraak dat het verlangen om dood te willen, vaak een verkapt verlangen om te leven is, maar maar men weet niet hoe.

www.npo.nl/dood-voor-beginners/05-10-2014/VPWON_1230878

"But I could have told you, Vincent,
This world was never meant for one as beautiful as you."

www.youtube.com/watch?v=iWRpepCD9Ko

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)