Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Frankrijk schudt op zijn grondvesten

In Nieuwsuur (18-10-2014) was een reportage over de populaire bestseller van de journalist/schrijver Éric Zemmour, getiteld 'Le Suicide Français'. Het boek wordt meer dan 5000 keer per dag gekocht door het gretige, Franse volk. Dat wil zegggen, met name door de gegoede middenklasse. Het boek is een uitgesmeerde klaagzang over de jaren 1968 tot 2007 en dan met name gericht tegen de politici van die tijdsspanne. Zemmour is boos op het wrange feit, dat Frankrijk zijn ziel aan Brussel heeft verkocht. Hij is dan ook tegen het bureaucratische Europa van Brussel. Opvallend is zijn gejeremieer tegen de enorme aanwas van immigranten, die volgens hem zijn eens zo geliefde en vooral herkenbare Frankrijk in een collectieve identiteitscrisis hebben gestort. Het moet wel collectief zijn, want een individuele identiteitscrisis ontstaat echt nooit door verandering van buitenaf, dat is een farçe.

Éric Zemmour is geboren op 31 augustus 1958 in Montreuil. Hij is een Joodse Algerijn van Berberse afkomst. Dat gegeven is op zich al opmerkelijk, gezien zijn huidige standpunten over immigratie en andere rassen. Hij waant zichzelf een rasechte Fransman, maar dat is hij helemaal niet. Hij is wel opgegroeid in Frankrijk en hij heeft zichzelf volkomen geïdentificeerd met de Franse mentaliteit, maar onder die laag van aanpassingsvermogen schuilt zijn ware verleden, die hij om duistere redenen wil verdoezelen, waarschijnlijk schaamte en een minderwaardigheidscomplex. Éric zit hoogstpersoonlijk in een ernstige identiteitscrisis, maar dat weet hij bombastisch te verbergen. Maar blijkbaar weet hij wel bij miljoenen lezers de gevoelige snaar te raken en wordt het Franse, nationalistische sentiment door hem weer eens extra aangewakkerd.

Op zijn zevenentwintigste werd hij politiek journalist van de krant Le Figaro en dat duurde tot 2009. Daarna schreef hij wekelijks een column in Figaro Magazine. Daarnaast was hij politiek columnist voor Le Spectacle du Monde. Hij schreef biografieën over Jacques Chirac en Édouard Balladur. Hij won een rechtszaak tegen de rapper Youssoupha, die hem het zwijgen wilde opleggen. De rapper ontkende, dat hij hem dood wilde hebben. Éric is veroordeeld tot een geldboete voor raciale smaad en het aanzetten tot rassendiscriminatie. Hij is tegen feminisme, wat hij baseert op het werk van Sigmund Freud, die zei dat de mens een seksueel en gewelddadig roofdier is. In vroegere tijden kenden de vrouwen hun ondergeschikte plaats nog, meent hij. Voorts is hij fel tegen homoseksuelen, want dat zijn volgens hem melaatsen, die je moet isoleren. Deze op alle fronten zwaar discriminerende schrijver is getrouwd met Mylène Chichportich. Ik krijg opeens hele rare visioenen over hun bedgeheimen, maar dat terzijde.

Éric prijst de Franse collaborateurs tijdens de Tweede Wereldoorlog, waardoor hij zichzelf met het nazisme verbindt. Hij meent dat er door die collaborateurs vele Joden zijn gered, wat zelfverzonnen lariekoek is. Volgens de intellectuele critici is hij niets anders dan een seksist, een homofoob en een islamofoob. Maar dat vind ik toch te kort door de bocht, want de man heeft ze goed op een rijtje en hij zegt ook hoogst interessante dingen. Zo is hij tegen de immigratie en het huidige integratie-model. Dat idee komt overeen met het Italiaanse volk, wat demonstreert tegen nog meer bootvluchtelingen uit Noord-Afrika. Dit is dan ook een groeiend probleem en het is maar de vraag of al die nieuwkomers ooit goed zullen integreren. Iedereen herinnert zich nog wel al die brandende auto's en schermutselingen in de achterstandswijken van Parijs. Of de uit proportie geuite woede van allochtonen, wanneer de Franse politie één van hen heeft 'mishandeld'. Als Éric zegt, dat Frankrijk een geschiedenis kent van vele burgeroorlogen, dan lijkt mij dat indirect een waarschuwing en een pessimistisch toekomstbeeld. Hij zegt zelfs ronduit, dat hij somber gestemd is over de nabije toekomst.

Deze momenteel gevierde held van een Franse meerderheid is openlijk tegen Arabieren en tegen zwarten. De mensen staan te dringen in de rij om een handtekening van hem. Alsof hij de tovenaar in Asterix en Obelix is en het krachtelixer uitdeelt. Als nationalistische republikein verdenk ik hem er van dat hij de boel wil opzwepen. Tachtig procent van de Fransen is ontevreden over het beleid van president Hollande en er heerst een niet te verkroppen werkloosheid. Er wordt met afgunst naar de wel voortvarende nieuwkomers gekeken. Niet naar de met hun te vergelijken nieuwkomers natuurlijk. Het is allemaal koren op de molen van Jean-Marie en Marine Le pen van Front National, die zichzelf al rijk rekenen met het effect van 'Le Suicide Français'. De meeste mensen zijn wanhopig en bang en durven zich niet meer te uiten over immigranten, omdat men dan wel eens voor racist kan worden uitgemaakt. Die beklemmende angst is een kwalijke zaak, want in een vrij land mag je zeggen wat je wilt en vindt. Iedere immigrant moet zich hierbij akkoord verklaren. Éric duikt met zijn bestseller in dit gapende gat van angstige autochtonen. Éric vertolkt hun verzwegen meningen. Vandaar deze revolutionaire blijdschap.

Schrijver: Joanan Rutgers, 20 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: politiek

3.3 met 3 stemmen 300



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
20 oktober 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Onderbuikgevoelens. In Nederland heerst er een cultuur dat onderbuikgevoelens per definitie negatief zijn en dat men er niet naar moet luisteren. Dat brengt het gevaar met zich mee dat dingen die mensen diep van binnen voelen, weggestopt worden, en hetgeen je wegstopt, krijgt macht en wordt oncontroleerbaar. Dat wat je in het licht brengt, wordt controleerbaar en verliest zijn macht.

Ik denk daarom dat het goed is dat er mensen zijn die de collectieve onderbuikgevoelens in een land vertolken. Het is prima dat ze hun mening vrij mogen uiten. En het is goed dat wij voelen hoe een aantal van de dingen die ze zeggen ook aan onze onderbuikgevoelens raakt. Om vervolgens met de inzichten van onze geschiedenis en een goed gebruik van onze ratio met het hart op de juiste plaats, die gevoelens te nuanceren. En te zien wat er werkelijk aan de hand is in de wereld, en hoe wij op een liefdevolle wijze een bijdrage kunnen leveren voor een oplossing.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)