Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Goldfrapp - Stranger

Alison Elizabeth Margaret Goldfrapp is geboren op 13 mei 1966 in Enfield Town, waar John Keats naar de Clarke's School ging. Ze was de jongste van zes kinderen. Vader Nick was een leger-officier van Duitse afkomst en moeder Isabella was een verpleegster.

In Alton zong Alison zong een schoolkoor, geleid door nonnen. Ze zong ook in bands als Fashionable Living Death, samen met anarchistische vrienden, Demented Children, Waste Product en Creatures of Darkness. Ze ging op haar zestiende naar Londen, waar ze in een kraakpand woonde. Ze gebruikte marihuana, ecstasy en cocaïne.

Ze studeerde kunst aan de Middlesex University. In 1994 zong ze mee met het lied 'Sad But True' van Orbital en ze zong het lied 'Pumpkin' met haar vriend Tricky.

In 1999 vormde ze met de componist Will Gregory het duo Goldfrapp. In 2000 verscheen het debuutalbum 'Felt Mountain' bij Mute Records van Daniel Miller. Ze voelde zichzelf erg eenzaam tijdens de opnamen. In 2003 verscheen 'Black Cherry', opgenomen in Bath. In 2005 verscheen 'Supernature'. In 2008 verscheen 'Seventh Tree'.

Alison is klassiek geschoold in opera-zang, wat ze o.a. in het lied 'Utopia' weergaloos laat horen. In 2010 verscheen 'Head First'. Ze is biseksueel en ze had een liefdesrelatie met Lisa Gunning, een film-editor.

Het zesde album 'Tales of Us' verscheen in 2014 en het bevat werkelijk spectaculaire songs. Wat dat betreft volgt Goldfrapp een stijgende lijn. Wat vooral zo moedig is, is de ingetogen, rustieke, dromerige sfeer van de muziek. De bijgeleverde films zijn van haar ex-vrouw Lisa.

In het spannende lied 'Jo' en in de film zie je hoe een vrouw voor een andere vrouw met een bijl vlucht. Het supergevoelige 'Annabel' gaat over een jongen, die liever een meisje wil zijn. De eerste drie en een halve minuut hoor je enkel natuur- en fietsgeluiden en dan barst het ineens los, zeer indrukwekkend.

Toch kies ik voor het controversiële 'Stranger', dat de lesbische thematiek behelst. De opbouw van het lied is geniaal en met uiterste precisie in elkaar gezet. In de film zie je een eenzame vrouw op het strand zitten. Ze loopt langs het strand, waar ze een andere vrouw tegen komt. Ze is meteen verliefd. In haar droomgedachten bedrijft ze in de duinen de liefde met deze vreemdeling en daarna wurgt ze haar en bedekt ze haar met zand. Ze pakt nog wel haar trouwring en die doet ze bij alle andere trouwringen, die om haar nek hangen, wat eerdere slachtoffers suggereert. Ze had zo graag met die vreemde vrouw willen vrijen.

De slotzin is: 'Stranger, I will never know!'. Huiveringwekkend, maar gelukkig in droom verwerkt en zo mooi, zó mooi gezongen!...


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=7Bmr1_19HfI

Schrijver: Joanan Rutgers, 29 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: muziek

2.5 met 2 stemmen 72



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
2 november 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Huiveringwekkend verhaal, inderdaad.

De vrouwenliefde is net zo mooi als de mannenliefde. En net zo mooi ook als de liefde tussen een man en een vrouw.

Ik heb mij wel afgevraagd, met name in de periode dat ik actief was in de vrouwenbeweging, waarom ik niet op vrouwen verliefd werd. Een relatie met iemand die dezelfde belevingswereld heeft, dat zou toch veel oplossen, zo dacht ik. En vrouwen wier liefde ik niet kon beantwoorden, waren steevast van mening dat ik 'de ware vrouw' nog niet gevonden zou hebben. Als feministe moest ik immers lesbisch zijn, of toch op zijn minst biseksueel. Maar zoals ik niet kon voldoen aan alle opgelegde normen en waarden hoe ik me als vrouw gedragen moest, zo kon ik ook niet voldoen aan het stereotype van de - hoera vrijgevochten (?) - lesbische feministe.

Om enkel vanuit een politiek statement een relatie met een vrouw aan te gaan, dat druiste simpelweg tegen mijn gevoel in. Ik moest destijds mijn 'anders' zijn - lees: hetero zijn - vaak verdedigen tegen een aantal medestudenten vrouwenstudies - we schrijven eind jaren '80 - die de overtuiging waren toegedaan dat men alleen een feministe zijn kon als men de vrouwenliefde bedreef, want de man was immers 'de vijand'. Een bijzonder kwalijk uitgangspunt voor het feministische gedachtegoed, dat immers enkel de vrouwelijke - feminiserende - waarden in de maatschappij wil vergroten, waar de balans daar immers al pakweg een twintig eeuwen zoek is geraakt. Het waren juist deze militant-feministische meningen, van een overigens klein groepje vrouwen, die in de media kwamen, waardoor mannen zich - in dit opzicht overigens terecht - afgewezen voelden, en die het vredelievende feminisme in een kwaad daglicht stelden.

Ik verdedig mijn hele leven al het recht van iedereen om te mogen houden van wie men wil: man, vrouw, of beiden. En dat zal ik altijd blijven doen. Vreemd genoeg moest ik juist in de periode dat ik op de barricades sprong voor mijn gelijke rechten als vrouw, ook mijn recht verdedigen om van een man te mogen houden.

Mocht er ooit nog een vrouw op mijn pad komen die mij in vuur en vlam weet te zetten, dan zal ik die ervaring met liefde induiken. Vooralsnog maken filmbeelden van vrouwen die de liefde bedrijven evenwel geen liefdesvuur in me wakker. Afgezien daarvan is de video inderdaad mooi gemaakt, en het lied prachtig gezongen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)