Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Hoe alcohol jouw depressie onvoldoende dempte

(voor William Stuart Adamson (1958 - 2001))

Je bent geboren op 11 april 1958 in Manchester. Je ouders waren van Schotse afkomst en op je vierde ging je met hun naar Crossgates, een mijnstadje nabij Dunfermline. Je zat op de Beath High School in Cowdenbeath, samen met de misdaad-romanschrijver Ian Rankin. Je vader werkte wereldwijd in de visserij. Je ouders hielden van volksmuziek en je vader stimuleerde je om literatuur te lezen.

Je was in Edinburgh bij een optreden van de Engelse punkband The Damned, met de zanger David Vanian. Daarna richtte je in 1976 je eerste band op, genaamd Tattoo, met je vriend William Simpson, basgitarist/achtergrondzanger. In 1977 richtte je de new wave band Skids op, samen met Simpson, de drummer Thomas Kellichan en de zanger/gitarist Richard Jobson. Het eerste optreden was in het Bellville Hotel in Dunfermline. In 1979 verschenen het debuutalbum 'Scared to Dance' en 'Days in Europe', met veelal anti-oorlogssongs. Jobson was de leadsinger en samen met hem schreef je de songs. Simpson werd vervangen door Russell Webb en in 1980 verscheen het album 'The Absolute Game'. Jullie grootste hit was 'Into the Valley'. Je schreef nog wel het lied 'Iona' voor het album 'Joy', maar je kreeg een zenuwinzinking en je verliet Skids.

In 1982 richtte je de band Big Country op, samen met je vriend Bruce Watson, gitarist en schoonmaker op onderzeeërs, de drummer Mark Brzezicki en de bassist Tony Butler. In 1982 kreeg je samen met je eerste vrouw Sandra jullie eerste kind Calum. Met je gitaar wist je doedelzakken en violen te imiteren. Jij was de leadsinger en in 1983 verscheen het debuutalbum 'The Crossing', met de hits 'In a Big Country' en 'Fields of Fire'. In 1984 verscheen het album 'Steeltown', wat in Engeland meteen op de eerste plaats stond, opgenomen in de Polar Studio's van ABBA. In 1985 werd jullie dochter Kirsten geboren.

In 1986 verscheen 'The Seer', met de tophit 'Look Away' en in de titelsong zing je samen met Kate Bush. In 1988 verscheen 'Peace in Our Time' en in 1991 'No Place Like Home'. Brzezicki verliet de band en Phonogram dumpte jullie. In 1993 verscheen 'The Buffalo Skinners' bij Fox Records, met 'Ships' en 'Alone'. Jullie werkten samen met The Rolling Stones, The Who en Queen. Jij worstelde al jarenlang met alcoholisme en men maakte zich steeds meer zorgen over je mentale en emotionele toestand.

In 1996 zijn Sandra en jij gescheiden en verhuisde je naar Nashville, waar je met de schoonheidsspecialiste Melanie Shelley hertrouwde. In 1995 verscheen 'Why the long Face' en in 1999 'Driving to Damascus', het achtste en laatste album, waar jij aan meewerkte. In Amerika heette dit album 'John Wayne's Dream', met 'Somebody Else' en 'Fragile Thing'. Jij was hevig teleurgesteld over het ontvangst van dit album en je gleed weg in een zware depressie. Je verdween een tijd uit zicht om te herstellen. Je was een gepassioneerde motorrijder en je kocht vaak nieuwe exemplaren, waarmee je door de provincie Fife toerde.

In 2001 richtte je samen met de songwriter Marcus Hummon de country-band The Raphaels op en op 14 augustus 2001 verscheen 'Supernatural' bij Track Records. Op 26 november 2001 heeft Melanie je als vermist opgegeven. Jullie waren al zes weken uit elkaar en op die 26-ste vroeg zij de scheiding aan. Na ruim tien jaar nuchter zijn, was je weer aan de alcohol gegaan. Vroeger dronk je grote hoeveelheden bier en whisky, want dat was nu eenmaal een Schotse gewoonte. Je verstopte jezelf in een hotel in Nashville en na pakweg tien dagen vluchtte je naar het Best Western Plaza Hotel in Honolulu op Hawaï.

Op 16 december 2001 heb je jezelf in dronken staat opgehangen in de hotelkamerkast van het vervallen, vieze hotel. Je deed dit met een elektrisch snoer van een paal in de kast, nadat je nog een fles wijn had leeggedronken. Je werd drie-en-veertig jaar en The Edge van U2 hield een lofrede tijdens je begrafenis in Dunfermline. Hij wou dat hij zulke prachtige teksten kon schrijven, zoals jij deed.

Schrijver: Joanan Rutgers, 2 december 2014


Geplaatst in de categorie: idool

4.0 met 3 stemmen 3.081



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
3 december 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Amen. Gesproken als een ware eenhoorn. Klopt helemaal. Jij en ik, en onze broeders en zusters op deze planeet, hebben nog een boel te doen. Wij zijn de lichtstrijders, en we nemen het op tegen diegenen die vaak niet eens ervan bewust zijn dat ze voor het duister werken. Onze daden, hoe klein ook, zijn de sterren in een heelal die zij graag volledig duister willen zien.
Er is evenwel maar een klein lichtje nodig om een groot duister te verdrijven. En we zijn met vele lichtjes, Joanan. We zijn niet alleen.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
3 december 2014
Je opmerkzaamheid blijft me verbazen. Ik heb inderdaad eerst urenlang naar zijn muziek geluisterd en naar zijn mimiek gekeken, voordat ik de feitelijke diepte ben ingegaan. Ik schaats korte baan afstanden, omdat ik daar het beste in ben. Veel energie leveren in een zo samengebald mogelijk resultaat. Daarom kan ik hoogstwaarschijnlijk ook nooit een dikke biografie schrijven, omdat ik daar zelf in zou verdwalen, te veel zou uitweiden. Ik vroeg Monique Samuel, die in Amerika verblijft, of ik t.z.t. een uitgebreide biografie over haar mag schrijven, wat dan een enorme uitdaging voor me zou zijn, zoals je begrijpen kunt, maar ik denk dat ze me een halvegare kletsmajoor vindt. Bovendien ben ik denk ik te literair anarchistisch voor haar of zoiets. Ze is nogal met de EO in zee gegaan, dus dat kan het ook zijn. Al die mooie mensen willen best graag blijven leven, maar zij lijden tezeer aan het leven, waardoor zij het niet meer kunnen volhouden. Bovendien hebben zij vaak een onderhuidse, psychische ziekte, die gepaard gaat met onvoorstelbare depressies, angsten en negatieve dwanggedachten. Het is voor hen vaak geen keuze meer, maar een dominerend noodlot, waarin ze geen kant meer op kunnen en net als Christus door vijandelijke handen gekruisigd worden. Ze kunnen er niet meer tegen vechten, al hun krachten zijn verbruikt en dat maakt tevens, dat ze niet meer verder willen. Zij zitten gevangen in een permanente, onoplosbare burn-out. Juist de meest mooie, talentvolle en sensitieve mensen zijn een gemakkelijke prooi voor de tiran Depressie, omdat hun gevoeligheidsgraad nauwelijks verweer heeft. Hun hogere, vaak artistieke trillingsgetallen hebben extreem veel moeite met de aardse grofheden en wetmatigheden. Hun incarnatieproces verloopt daarom ook vaak veel moeizamer en met vele, onzichtbare obstakels, die voor de doorsnee mensen vaak niet te bevatten zijn. Roesmiddelen en andere vluchtmiddelen zijn dan ook vaak bij hen aanwezig. Hun band met het voorgeboortelijke en het hiernamaals is dan ook sterker bij hen aanwezig. In die zin zijn hun engelenvleugels nooit door het harde, aardse bestaan afgekapt of er af gevallen. Zij zitten in wat de Australische Aboriginals de Droomtijd noemen. Of zoals de Egyptenaren ooit sterk verweven met het Hemelse waren. In wezen zijn het grote Godgelijken en daarom doet het ook zo'n pijn, dat ze zelf gedwongen worden om voorgoed afscheid te nemen. Juist zij hebben ten diepste geleden en daarom heb ik een grote eerbied en liefde voor hen. Zij hebben de lijdende en opofferende Christusgeest ten diepste ervaren en omarmd. Dit in tegenstelling tot wat de roomse kerk deed/doet, die zelfdoders in ongewijde grond begroeven. Christus Jezus had alle macht om te ontkomen aan Zijn moordenaars, maar Hij deed dit opzettelijk niet en in die zin kun je Hem ook een Zelfdoder noemen. Om maar even en passant het Evangelie van Judas weer toe te voegen aan de onterechte canon van apocriefe boeken, die het Vaticaan in de ban hebben gedaan. Falsificatie uit materiëel eigengewin. Die andere dimensie wacht niet en is in het hiernumaals al volop aanwezig, want er bestaat in wezen geen dood/scheiding tussen het aardse leven en het eeuwige leven. Voor ware zieners is het duidelijk, dat de verdichting tussen beide werelden steeds meer gaande is, ondanks de antikrachten als ontmenselijkende technologie, gewetenloze, kortzichtige milieuvervuiling en massale aardeverkrachting in de vorm van energie-diefstal. Duizenden originele diersoorten verdwijnen momenteel in een rap tempo. De mensen zijn een sprinkhanenplaag van ongekende omvang. Inderdaad, wij hebben nog heel wat hier te doen. In het klein, want op massaal gebied overheersen de brutalen en egoïstische misbruikers, die nooit tevreden zijn en anderen het licht in de ogen niet gunnen. Denk alleen al aan al die massavernietigingswapens, die er in de omloop zijn, om doodsbang van te worden, welke psychisch gestoorden hebben die gemaakt en welke zwaar psychisch gestoorden denken daar hun hoogmoedswaanzin mee te bekrachtigen? Een ander mens doden, is God doden. Moordenaars zijn altijd goddelozen. Als er satanisme is, dan wel in de vorm van oorlogszuchtigen op onze van nature vreedzame aardbol. Als fysieke pacifist gruwel ik van al die ploertendoders tot neutronenbommen! Zielsmatig hanteer ik grotere wapens dan dat primitieve wapentuig! Weet dat een kleine stap in de goede richting kan leiden tot definitieve wereldverbetering en een waardig gegund helingsproces voor Moeder Aarde, want het is niet alleen 'Zo boven, zo onder', maar ook omgekeerd!...
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
2 december 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Wat heb je in deze beschouwing je diep in William verdiept, tot in ieder detail van zijn leven. Hij had zoveel talent, en het laatste album was zo mooi met 'Somebody Else' en 'Fragile Thing'. Waarom willen al die mooie mensen toch niet meer leven. Weten ze dan dat het ergens anders beter is dan hier. Ja, dat weet ik ook. Maar ik heb blijkbaar nog wat aardse dingen te doen. Die andere dimensie wacht wel.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)