Suïcidale zwakte in een leuke vrouw

(voor Huguette Gaulin Bergeron (1944 - 1972))

Je bent geboren op 1 januari 1944 in Montreal, Canada. Je ouders hadden vijf kinderen. Je biografie is even mysterieus als je schrijfwerk. Voor je achttiende publiceerde je dertig gedichten, een dichtbundel op zich, in het literaire tijdschrift 'La Barre du jour' (de dageraad), wat tot 1977 bestond. Andere publicisten waren o.a. Michel Beaulieu, Claude Beausoleil, Louise Bouchard (1949, Montreal) en Jean-Yves Collette. Begin 1970 publiceerde je bij Les Herbes Rouges, een uitgeverij in Québec, die in 1968 door de broers Marcel en François Hebert is opgericht. Je gedichten zijn royaal en modern en ze hebben een cryptisch en hermetisch karakter.

In november 1972 verscheen jouw dichtbundel 'Lecture En Vélocipède' (Poèmes 1970, 1971) bij Éditions Les Herbes Rouges. Je poëzie wordt gekenmerkt door extreem geweld en grote tederheid. Je zelfdestructieve elementen komen voort uit het falen van de gedroomde liefde en de menselijke liefde, de ongelijkheid van de liefde en de menselijke liefdeloosheid jegens de planeet aarde. In jouw poëzie explodeert een vulkaan en brokkelt het graniet uiteen. Je bent beïnvloed door Jean-Nicolas Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé en het surrealisme.

Het openingsgedicht 'Overdose' telt twaalf bladzijden en uit zich in woede, geweld, de ellende van een lichaam en een zieke geest. Je overdrijft opzettelijk en je hebt een extreme haat tegen de moderne wereld en de overindustralisatie. De toon en de visioenen lijken op een bad trip bij LSD-gebruik. Er stroomt pus uit deze rotte maatschappij en je kunt niet anders dan rebels en dwaas reageren. Je schreef 'Ik ben een vuile rebel diarree, ik ben mijn suïcidale zwakte in een leuke vrouw, ik ben een vuile opstand gonorroe'. Je gruwelijkheden doen denken aan de poëzie van Mario Campo en Denis Vanier.

Denis Vanier is geboren in 1949 in Longueuil, Québec. Hij was de kampioen van provocatie, van de verdoemenis en de eeuwige adolescent rebellie. Hij zweefde tussen de Beatniks en de Poètes Maudits. In 2000 overleed hij aan kanker.

Je eerste en enigste dichtbundel werd door de critici zeer geprezen als eerlijk helderziend en van grote allure. Je kwam op voor de bescherming van de ecologie en je wilde de vervuilende massa wakker schudden. Een chronische, zware depressie en de greep op je schizofrenie verloren hebbende, werd je fataal. Waanziek dacht je dat je martelaarschap aan de aarde ten goede zou komen. Je schoot door en niemand was bij machte om je tegen te houden. Als een daad van zelfopoffering heb je jezelf op 4 juni 1972 met benzine in brand gestoken. Je laatste woorden voor je zelfverbranding waren: 'Jullie hebben de schoonheid van de wereld vernietigd!'. Je zelfdoding gebeurde zittend op Place Jacques Cartier, tegenover het stadhuis van Montreal, in een hoofdstraat van de oude haven van Montreal. Naast jou werd jouw notitieboekje met aantekeningen gevonden, waarin je altijd je nieuwste bevindingen schreef. Je werd 28 jaar.

Luc Plamondon schreef ter ere van jou het lied 'Hymne A La Beauté Du Monde' (Ode aan de Schoonheid van de Wereld', wat o.a. gezongen is door Diane Dufresne, Renée Claude, Isabelle Boulay, Garou, Éric Lapointe en Marie-Elaine Thibert.

Huguette Gaulin Lect Lecture en vélocipèd Luc Plamondon

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 49