Ten onder door de schizofrenie

(voor Sophie Podolski (1953 - 1974))

Je bent geboren op 8 oktober 1953 in Brussel. Je was van Oekraïense afkomst. Je verliet de middelbare school om naar de Academie van Bosvoorde te gaan, waar je grafische kunst studeerde. Samen met de Portugese dichter/kunstschilder/redacteur Alberto Raposo Tavares en Joëlle Pidwell van Casnière had je een creatief centrum gesticht. Dit was in het Montfaucon Research Center in de Brusselse straat van Dawn. Alberto woonde in een commune met hippies en kunstenaars. In Brussel en Parijs zat je korte tijd in psychiatrische ziekenhuizen, omdat je een vorm van schizofrenie had.

In 1972 verscheen je dichtbundel 'Het land waar alles mag' (Le pays qù tout est permis), een langgerekt prozagedicht.
Op 29 november 1972 stuurde je de redacteur van het avantgardistische tijdschrift 'Tel Quel' Philippe Sollers een prozagedicht. Je schreef o.a. 'Ik ben een kind, op de grond zittend te wachten op een beloning'. Er zat ook een tekening bij. Je had Philippe getekend. Je dichtte 'En ik ben mijzelf in elk overblijfsel van mezelf, zij het een getraumatiseerde versie van mijzelf!', waarmee je beschreef hoe de schizofrenie en de psychoses je geest/psyche meer en meer deed verwoesten.

In 1973 publiceerde Philippe Sollers grote gedeelten van de bundel in het avantgardistische tijdschrift 'Tel Quel'. Philippe Sollers is een schrijver/essayist, die in 1965 mede-oprichter van 'Tel Quel' was. Een andere mede-oprichter was de Bulgaarse psycho-analytica/schrijfster/filosofe Julia Kristeva, die in 1967 met Philippe is getrouwd. Philippe publiceerde jouw originele, handgeschreven manuscript. Hij schreef het voorwoord, getiteld 'Biologie'. Op een zeldzame, roze gekleurde foto van jou zien we je bezig als graficus. Met je linkerhand ondersteun je je rechterarm om het precisiewerk zo goed mogelijk te doen verlopen. Je hebt een grote bos haar, lang en ongekamd, en zware wenkbrauwen. Je verdrietige ogen lijken geloken en je mond staat somber neerhangend.

Je liep vaak in een lange, witte met laarzen door het regenachtige Brussel. Je woonde aan de rue de l'Aurore bij de Avenue Louise. Je tekende en schilderde aan één stuk door. Je poëzie grenst aan de krankzinnigheid, waarop je desondanks geen vat kreeg. Schizofrenie gaat voorbij woorden. Je laat ons meekijken in je overrompelende gedachtenstroom vol merkwaardige, gekmakende, hoogstuitputtende associaties. Je was boos en opstandig als een ontstemd kind en het ademt een dikke walm van walging uit. Je vond alle werelden vol idioten zitten, maar je haatte nog het meest de idioten in jezelf, je pijnigende denkbeelden en waanbeelden en de knagende rattenkolonie in je mijnenveldpsyche. Je poëzie doet denken aan 'Illuminations' van Arthur Rimbaud, ook psychedelische prozapoëzie, die qua scherpe associaties alle kanten opschieten en daardoor juist zo belangrijk en schoon zijn. Volgens professor E. Verbeek leed Rimbaud aan paranoïde schizofrenie.

Je enige vriendschap vond je in het nemen van drugs. Noodzakelijk gif om staande te blijven. Je gebruikte heroïne, hasj, LSD, morfine en speed. Alles om je lekker te voelen en om maar uit die spiraal van schizofrene aftakeling en ondraaglijke kwelling te komen. Maar de vriendschap van drugs keerde zich al gauw tegen je en het veroorzaakte juist meerdere psychoses. Je zat als een kat, die high is, in het nauw. De verlichte ideeën gingen er met jou vandoor, inplaats van andersom. Je tekende negen heroïnespuiten naast elkaar en acht superdikke joints met als tekst daaronder 'Let's go-ré-stoned-'. Je wilde niet meer afdalen naar de realiteit, die veel te bedreigend voor je was, zwaar pijnlijk leeg en grauw.

Op 19 december 1974 deed je in Brussel een poging tot zelfdoding. Ik vermoed via een overdosis drugs. Door de gevolgen van je poging tot zelfdoding ben je op 29 december 1974 overleden. Je werd 21 jaar. Net zo jong als Jotie T'Hooft, die in 1977 door een overdosis heroïne overleed. In die zin noem ik je de vrouwelijke Jotie T'Hooft. Je werk met de titel 'Sophia Podolski Snow Queen' werd na je overlijden gepubliceerd als een themanummer (nr. 6, 1980) van het literaire tijdschrift 'Luna-Park'. Je poëzie werd zeer bewonderd door de Chileense dichter/romancier Roberto Bolaño.

Sophie Podolski Phil Philippe Sollers Alberto Raposo Tavar

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 4 stemmen 66