Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Vincent van Gogh alsnog benaderd

Hij blijft natuurlijk de meest fascinerende kunstschilder, die Nederland heeft voortgebracht en we weten bijna alles van hem, ook omdat hij zulke fantastische brieven schreef, met name aan zijn broer Theo, de Parijse kunsthandelaar. Dat de fascinatie voor zijn levenswerk en levenswandel telkens weer opbloeit, bewijst de grootsheid van zijn artistieke wezen. Wellicht speelt het overduidelijke feit, dat hij zo tragisch leefde en aan zijn einde kwam daar een grote rol in. Zijn weerbarstige natuur zorgde voor veel strubbelingen en conflicten met zijn medemensen. In ware artistiekelingen brandt vaak een groot vuur en zie daar maar eens mee om te springen. Hij temperde het met absint en andere alcoholische dranken. Verder was hij een frequent hoerenbezoeker. Hij woonde zelfs een tijd samen met een hoer, terwijl hij aan de andere kant netjes voor de dag wilde komen als kunstverkoper in een pand, niet ver van het Binnenhof. Zijn rode baard en haarkapsel duidde ook al op opvliegendheid en ongeremdheid. Volgens sommigen was hij manisch-depressief, maar hij kan net zo goed aan een borderline persoonlijkheidsstoornis of een vorm van schizofrenie hebben geleden. Daarvoor zijn de geheime psychiaterdocumenten voor altijd gesloten.

Automutilatie is een kenmerk van borderline en zijn oorafsnijding is duidelijk een vorm van zelfverminking. We zijn jarenlang bedot door de media en geleerden, want we dachten net als hen, dat Vincent alleen maar zijn oorlel eraf had gesneden na een bezoek aan een prostituée en na een ruzie met Paul Gauguin. Nu maakte hij bijna met iedereen ruzie, omdat hij verdomde moeilijk in elkaar stak en een bijna niet te bevatten gebruiksaanwijzing had. Zijn psychische stoornis was niet alleen voor hemzelf moeilijk te hanteren. Inmiddels is het boek 'Van Gogh's Ear, the true Story' van Bernadette Murphy verschenen en weten wij dat Vincent wel degelijk zo kwaad was, dat hij zijn hele oor eraf gesneden heeft, op een halve oorlel na. Het bewijs daarvoor is een tekening van zijn behandelende arts Félix Rey. De directie van het Van Gogh Museum was hier al vijf jaar van op de hoogte, maar ze moesten dit tot de publicatie van haar boek, van Bernadette Murphy verzwijgen. Ze wilde namelijk de primeur niet van tevoren al weggeven. Een oorlel was natuurlijk ook niet zo opzienbarend. Achteraf gezien zijn we er lelijk en met open ogen ingetuind.

Dan het volgende, belangrijke twistpunt: Heeft Vincent zichzelf doodgeschoten of is hij doodgeschoten? Een paar jaar geleden werd er nogal gewichtig over gedaan, dat Vincent door plagende snotapen is doodgeschoten. Dat ze hem hebben gepest en tenslotte vermoord, al of niet opzettelijk. Ik was toen al om en ik dacht inderdaad dat hij een martelaar was, gedood door onkundige pestkoppen. Maar nu toont het Van Gogh Museum ineens hét wapen, waarmee Vincent zichzelf in de borst heeft doodgeschoten. Althans, het vermeende wapen. We zien een stuk bruin en verroest stuk ijzerwerk met een vreemde spijker op de kop van de revolverloop. Deze zelfdodingsrevolver is gevonden in een akker nabij Auvers en hij bevond zich jarenlang in particulier bezit. Wat ik behoorlijk morbide vind, om dat al die tijd maar te verzwijgen. Gezien het feit dat Vincent een geniaal kunstschilder was, die zijn hele ziel en zaligheid in zijn kunstwerken stopte, valt zijn suïcidale depressie heel goed te begrijpen, daar hij maar één keer de verkoop van een schilderij heeft meegemaakt. Bovendien vrat zijn psychische ziekte aan zijn opgejaagde ziel.

Ik ben weer om en ik snap dat die suggestie over die moordzuchtige pestkoppen een verzonnen verhaal is. Ook omdat zelfdoding nog steeds onder velen een taboe is. De zelfdoding van Vincent ligt geheel in de lijn der verwachting. Al zijn kortstondige vriendschappen sloegen tegen de klippen kapot en zijn clash met Gauguin was de genadeslag. Hij zonk terneer in een pikzwarte eenzaamheid, waar hij zich niet meer uit wist te worstelen. Als ex-psychiatrische patiënt vond hij nergens voldoende houvast meer. Hij had opnieuw opgenomen moeten worden, maar niemand in zijn omgeving kwam op dat idee. Hij bungelde aan een zijden draad en men liet hem onkundig bungelen. Zoals men aan dorpsgekken immers nog het nodige plezier beleeft. Die revolver zal hij in een bordeel of een café hebben gekocht, want daar huizen altijd wel ongure types, tuk op extra buit. Hij heeft zichzelf in de borst geschoten, zeg maar de hartstreek, omdat zijn buitensporig heftige emoties hem zijn leven lang zo gekweld hebben. Ook al heeft hij zijn zielsleed omgesmeed tot de meest prachtige schilderijen, die nu fortuinen waard zijn, dat was absoluut niet genoeg voor zijn poging tot zelfheling, want hij kon zichzelf niet helen, ondanks zijn schildertherapieën, die uitstel van executie waren, omdat zijn psychische ziekte hem vroeg of laat zou vermoorden. Daarom stel ik zijn zélfdoding alsnog ter discussie!...

Schrijver: Joanan Rutgers, 13 juli 2016


Geplaatst in de categorie: geschiedenis

4.2 met 5 stemmen 165



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
21 juli 2016
Goed geschreven stuk, Joanan. Wel denk ik dat rode haren of een rode baard niet hoeft te betekenen dat iemand meer opvliegend van aard is. Heeft hij zichzelf gedood of heeft zijn depressie hem gedood, dat is een goede vraag, en de vraag stellen is wellicht de vraag beantwoorden.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)