Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Een zware, onbehandelde depressie nekte Jotie

Johan Geeraard Adriaan T'Hooft is geboren op 9 mei 1956 in Oudenaarde, onder Gent. Vanaf zijn dertiende was hij al verslaafd aan allerlei soorten drugs. Zijn enorme leeshonger omvatte o.a. stripboeken, esoterie en literatuur. Hij leverde zijn complete schrijfoeuvre voor zijn 21-ste, vandaar dat men hem ook wel de Belgische Arthur Rimbaud noemt. Op 29 augustus 1975 trouwde hij in het statige stadhuis van Oudenaarde met de beeldschone Ingrid Weverbergh, die hij in een café te Gent, waar hij werkte, ontmoet had. Zij deelden hun voorkeur voor literatuur en muziek. De harddrugs vervormden Jotie's persoonlijkheid en tenslotte vertoonde hij ook afstootgedrag richting Ingrid, die hem verliet. Op 29 augustus 1975 overleed Jotie in een mistroostig kamertje in Brugge. Hij heeft een overdosis cocaïne genomen en hij werd 21 jaar. Hij is op de begraafplaats in Oudenaarde begraven.

In een ver verleden heb ik ooit de documentaire 'Junkieverdriet' (1980) van Jean van der Velde, René Seegers en Leon de Winter op de televisie gezien. In 1977 was er al een interview met Jotie gefilmd, met als interviewer J.M De Smet. Met op de achtergrond de stad Oudenaarde. Jotie legt uit hoe hij zijn rancune tegen diverse mensen naast zich neer heeft gelegd, 'omdat ik eigenlijk wel van mijn stad houd!'. Ene Tom Warmoes heeft een korte documentaire gemaakt, getiteld 'De calypsos van een shot', maar die heb ik niet gezien. Onlangs zag ik de documentaire 'De histories van Jotie T'Hooft' (1999), waarvan ik pas nu op de hoogte ben. Dat Jotie door de poëziestijl van Hugo Claus is beïnvloed, was ook nieuw voor mij. Ik dacht dat hij volkomen authentiek was.

Over de documentaire. Ik ontdekte, dat zijn vader Marcel een zeer aardige man is, met het uiterlijk van een professor. Als voor het eerst hoorde ik Jotie's charmante, beminnelijke, jong-wijze stem, met de zo typerende, innemende, Vlaamse tongval. Het was heel fascinerend om zijn drugsvriend Chapo te zien en hoe hij met Jotie naar concerten ging en drugs gebruikte, hasj, LSD en apotheekpilletjes. Jotie speelde fluit op de graven te Oudenaarde en omwille van zijn gelakte nagels was men bang voor hem. Ze roddelden over hem. Hij wist dat en hij dichtte daar over. Hij voelde zich tot een dorpsgek gemaakt en continu negatief begluurd. Hij was een centrale figuur in de drugsscene, die stukjes hasj verkocht. Hij schreef: 'Verliezen doe ik toch, net als altijd, begrijp je?'.

Jotie had talent voor toneelspelen. Hij zocht naar kosmische bevrijding en bewustzijn. Van Jack Kerouac ging hij naar de psychedelische beweging, zoals Alan Ginsberg en Timothy Leary. Via de LSD uit de leugenachtige maatschappij-systemen. De Rozenkruisers brachten alle filosofieën tesamen, het ultieme samenvloeisel, waar Jotie op uit kwam, net als Chapo. Jotie was extreem veelbelezen en hij was bijzonder verzorgd, bijna dandy-achtig. Ingrid, de dochter van de uitgever Julien Weverbergh van uitgeverij Manteau, wilde ontzettend graag bij Jotie zijn, al vond ze zijn gedichten eerst wel bombastisch en zo klassiek. Ingrid was vaak aanwezig bij het ontstaan van zijn gedichten. Herlezend, herschikkend en soms herschrijvend. Ze was dus veel meer dan zijn grootste muze. 'We speelden met die woorden!', aldus Ingrid.

'Dát is de moeite waard!', zei Julien Weverbergh, die nu tegen de 90 is, en Ingrid was apetrots op haar echtgenoot, die verder immers nergens echt in uit blonk. 'De grote problemen zijn opgelost!', dacht Jotie's vader. Jotie was echter verbitterd, omdat men zijn poëzie argwaande, omdat het door zijn schoonvader werd uitgegeven. Jotie dweepte met Baudelaire, Rimbaud en Van Ostaijen, die volop met drugs experimenteerden.

Julien geloofde niet dat Jotie zelfdoding wilde plegen in de kelder van zijn uitgeverij, maar dat het een 'komedie' was, met wat valium en een fles Cutty Sark whisky. Zelf geloof ik dat hij wel degelijk dood wilde, maar onbewust een test nam. Hij was al met al, ondanks zijn veelbelezendheid, toch een poseur. Hij wilde de oude mens vernieuwen, o.a. via occultisme, een zwarte mis, de kabbalah, science fiction en drugs.

Hoe rijp Jotie geestelijk ook was, hij bleef een sombere adolescent. Hij heeft veel meer dan zijn leeftijdgenoten moeten vechten om overeind te blijven. Na zijn voordrachten kreeg hij van zijn fans een pijpje van dit en een shotje van dat. Hij was depressief en hij had zijn appartement zwart geverfd. 'We spraken ook thuis niet veel over de dood!', zegt Ingrid, 'maar dat decadente zit er natuurlijk wel in hé!'.
Ingrid zegt, dat ze niet weet of Jotie zelfdoding heeft gepleegd of dat hij Russische roulette heeft gespeeld en zijn grenzen niet meer kende.

'Jotie is slachtoffer geworden van zichzelf en niet van zijn drugsgebruik!', zegt Chapo terecht, maar in wezen was hij slachtoffer van de brave, aangepaste, oppervlakkige massa. Het drugsgebruik was maar een manier om zich verstoten te voelen.
Julien betrad de kamer, waar Jotie zijn laatste gedichten had neergelegd, die in een waaier open lagen. Julien heeft die gedichten zeker niet commercieel uitgebuit. Ingrid zegt: 'Niemand kan hem vervangen hé, ik voelde me na zijn dood geamputeerd, en niemand lijkt op hem, niet fysiek, niet in zijn gedrag en niet in zijn woorden, niet in zijn gedichten!'

Schrijver: Joanan Rutgers, 7 september 2016


Geplaatst in de categorie: idool

4.2 met 10 stemmen 659



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)