Minder depressief

Bijna alle kranten hebben breeduit gerapporteerd over de Deense hoogleraar Peter Gotzsche, die boos op alle huisartsen is, die maar moeiteloos antidepressiva blijven uitdelen, alsof het om zoete dropjes gaat. Zijn boek 'Dodelijke psychiatrie en stelselmatige ontkenning' verscheen bij uitgeverij Lemniscaat. Deze uitgeverij geeft al jarenlang overwegend esoterische geschriften uit, wat te denken geeft.

Meneer Peter stelt dat amper 2% van de antidepressiva-gebruikers werkelijk baat heeft van die medicijnen. Dat aantal kwam best als een schok, ook bij mij. Bovendien noemt de scepticus Peter de pillenindustrie in zijn werkwijze overeen komend met de georganiseerde misdaad. Hij vindt dat het totale farmaceutische systeem op de schop moet. Huisartsen zijn vaak maar matige psychologen en meer gericht op fysieke problemen, waardoor ze bij depressieve klachten al gauw een pilletje voorschrijven, omdat ze de psychische hulpbagage niet bezitten, laat staan dat ze daar überhaupt tijd voor hebben of willen vrij maken. Dus heeft Peter voor een groot deel wel gelijk en zitten er veel sombere mensen onnodig vast aan de antidepressiva.

Als ervaringsdeskundige van het gebruik van Citalopram (40 milligram) ken ik inmiddels de effecten van dit antidepressiemiddel. Ik slik het namelijk al zestien jaar, terwijl je het officieel gezien maximaal één jaar zou moeten gebruiken. Waarschijnlijk ben ik er inmiddels wel verslaafd aan geraakt en kleurt het een groot deel van mijn perceptie, overigens ten goede. Destijds kreeg ik het middel aangeraden door een vrouwelijke psychiater, die stelde dat de meeste borderliners het gebruiken en er baat bij hebben. Dan ga je al gauw overstag. Ook omdat ik al uitbehandeld was qua gesprekstherapieën. Volgens mijn laatste, behandelend psychiater was ik zelfs 'cum laude geslaagd'. Iedere maand vroeg ik weer een nieuw pakje pillen aan en gaf een apotheekmedewerker het mij mee met een dikke glimlach. Soms met een herhaalrecept voor drie maanden of een half jaar. Ik wilde er wel eens mee stoppen, maar de huisarts zei 'Never change a winning team' en 'Je moet dat niet in een vlaag doen!'. 'In een vlaag?', dacht ik, 'ik gebruik het al zestien jaar!'. Toch zette ik niet door, want het idee beangstigde me ook wel. Nu weet ik wat ik heb, dan weet ik niet wat ik weer krijg.

Het effect van Citalopram is te vergelijken met een jeneverroesje, dat de hele dag aanhoudt. Voor de Citalopram had ik extreem veel last van angsten, waanbeelden, neerslachtigheid en permanente, hoogstvermoeiende onrust. Dat maakte plaats voor een best wel hardnekkige verdoving. Gedachten en emoties worden steeds afgekapt/weggewist, waardoor negatieve malerij geen vat krijgt, wat voor mij een zegen is. Die jarenlange, psychische hel werd/wordt eindelijk platgebombardeerd, ik bedoel, op zachte wijze uitgeschakeld. Niet dat ik nooit sombere gedachten meer heb, maar ze worden bijna automatisch overspoeld door het roesmiddel Citalopram. Dat mijn artisticiteit er onder geleden heeft en onder lijdt, kan ik beamen, want vroeger barstte ik van de associaties, wat ten goede kwam aan mijn dicht- en schrijfwerk.
Bovendien gebruikte ik voor de Citalopram sterke drank en softdrugs om mijn emoties te dempen en om mijn fantasie te prikkelen. Mijn prozagedichten zijn daar het laatste bewijs van. Vroeger dacht ik dat alles voor de kunst moest wijken, dus ook je welbevinden. Persoonlijke zelfdestructie zou zogenaamd benzine voor de kunstproductie zijn. Misschien ten dele waar, maar ik ben daar op terug gekomen, te meer omdat geen enkele kunst het kunstwerk mens kan evenaren.

Ik ben inmiddels wel gewend aan de klassieke bijwerkingen van antidepressiva, zoals een droge mond (wat weer tandproblematiek kan opleveren), opgezette slijmvliezen en een sterk verlaagd libido. Wat dat laatste betreft, dat is alleen maar rustgevend en juist zeer aangenaam. Je wordt op allerlei manieren minder geprikkeld, omdat je legaal gedrogeerd bent. Omdat ik aan een chronische depressie lijd, zal ik niet gauw gaan stoppen met deze medicatie, maar zeg nooit nooit. Hoewel, voor deze pillen was er enkel chaos in mij en rondom mij en zocht ik als een op drift geraakte bezetene naar wrakstukken, reddingsboeien, troostobjecten. De bijwerkingen zijn peanuts vergeleken bij de tijd voor Citalopram. In mijn werk heb ik vaak over de troost van borsten geschreven, daarom vind ik de laatste vier letters van mijn medicijn ook zo treffend en volgens de synchroniciteit betekenisvol. Maar alle borsten van de wereld kunnen de werking van mijn medicijn nooit vervangen.

Natuurlijk vraag ik mijzelf wel eens af, wat ik allemaal nog had geschreven, als ik niet aan de Citalopram was gegaan, maar ik weet ook nog wel hoe zwaar het schrijven mij destijds viel en hoeveel zelfdestructie er mee gepaard ging. Ik ben zelfs van mening dat de Citalopram mij zekerder heeft gemaakt en weliswaar minder opgaand in mijn geschreven werk, minder met de hallucinaties meegaand, maar daardoor ook prettiger afstandelijker en objectief jegens mijn eigen schrijfsels. Als perfectionist wil ik nog steeds altijd tot op de diepste bodems doordringen en alles totaal met de woordkunst vangen, maar hierin moet ik ook mezelf temperen, want ook ik ben geen volmaakte schrijver. Ik ben met kunst- en vliegwerk in elkaar gelapt en alleen volmaakt in mijn onvolmaaktheid te noemen. Na veel psychische strijd, schade en schande, fragiele opknapwegen en moedige transformatiemethoden. En de laatste jaren bovenal door dat ene, kleine, witte pilletje dat ik dagelijks tot mij neem als een hostie, als een genadegift van de Christusgeest.

antidepressiva Peter Peter Gotzsche Citalopram

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 8 stemmen 406