Kenna and Cox - Same old broken road
Er was een bluesweekend in Assen gaande, toen ik mijn moeder bezocht. Na de treinreis van ruim twee uur smaakte koffie mij uitstekend. Het gebakje was als vanouds, genaamd supervlaai, die mijn ouders vroeger bij de beste bakker van Ommen kochten. We kregen daar ook geregeld de meest heerlijke softijs met chocolade en gekeurde spikkeltjes. Ik keek naar de twee pony's in de weide achter het ouderlijk huis. Ze stonden kalm als standbeelden te genieten. Mijn vader moet ook veel naar hen gekeken hebben. Ik keek naar de lege stoel van mijn vader en zijn foto in een zilveren lijst. Mijn moeder serveerde kersenbonbons.
We wandelden door de binnenstad van Assen, waar ik inmiddels alle winkels van ken, met name de winkels met vrouwenkledij, vooral die witgeschilderde op een hoek en in de zaterdagse rooklucht van kip, die bijna een inloopkast van mijn moeder is geworden. Dan is er nog dat kleine schoenenwinkeltje, waar mijn moeder ook nooit aan voorbij kan lopen. Ondanks de vlotte verkooptrucs van de rijzige, aantrekkelijke vrouw, laat mijn moeder zich niet zomaar alles aansmeren. Bij een speciale kaasboer proeven we van de kleine stukjes kaas en de gekruide olijven. 'O, daar heb je ze weer!', zie je de kaasboer denken. Als we niets kopen, gaat zijn snor nog lager hangen.
Vermoeid en dolend struin ik langs een winkelruit, terwijl ik twee mensen zie musiceren. Ik kijk duf en als een alien naar binnen, zonder aanstalten te nemen om naar binnen te gaan, wat ik anders wel had gedaan, maar blues met blues bestrijden, lukt steeds minder bij mij. Maar wanneer ik wel naar binnen was gestapt, dan was er iets veel leukers niet gebeurd.
Na een heerlijke maaltijd bij Hotel De Jonge (hertebiefstuk met portsaus en de lekkerste frieten van Nederland) nam ik de trein naar het good-old moerasstadje Gouda terug. Thuis ging ik aan de LanderBräu strong, betaalbaar, lekker doordrinkbaar en net genoeg roesverwekkend om alle sombere gedachten te doen verdwijnen.
Dinsdag lag er een brief van mijn moeder in het postvak. Ik schrok. Dat doet ze niet vaak. Wat bleek? Ze stuurde me een foto uit het Dagblad van het Noorden. Ik sta duidelijk zichtbaar voor het raam, waar Kenna and Cox optraden. Ik lijk op een brombeer, een Oscar Wilde in zijn nadagen. De titel is 'Blues voor winkelend publiek in Assen'. Ik ben als enige zichtbaar achter het muzikale duo. Op de hoofdpagina nog wel.
Kenna and Cox is een Australisch blues-folk-country duo, bestaande uit de levenspartners Chris Kenna en Melissa Cox. Zij wonen in Parijs en na wat op U-Tube te hebben geluisterd, zal ik een volgende keer zeker niet meer stoïcijns voorbij lopen.
Chris speelde o.a. in de voorprogramma's van Jeff Beck, Peter Green, Zucherro en Tommy Emmanuel.
Melissa speelde met The Waifs, Missy Higgins en John Butler. Ze had haar eigen band Black Sesame.
In 2008 hebben Chris en Melissa elkaar in een Parijse bar ontmoet. De combinatie is weergaloos betoverend. De rauwe stem van Chris grijpt je bij de ziel en het vioolspel en de achtergrondzang van Melissa onderstreept de melancholie.
Nu weet heel het Noorden dat ik de blues heb. Maakt natuurlijk niet uit, want gedeelde smart is halve smart en in dit geval vele malen gehalveerde smart.
Geplaatst in de categorie: muziek
Kenna and Cox
755
Geef je reactie op deze inzending:
Oei, wij normaal?
Als dat maar niet saai wordt dan :)
Dikke knipoog ;)
Kenna en Cox vinden het zelf ook hartstikke tof dat ze de voorpagina van het Dagblad van het Noorden gehaald hebben. Ze hebben een foto van de hele voorpagina, met de door jouw beschreven foto die bijna de helft van de pagina beslaat, op hun facebook gezet.
Zie hun bericht van 31 januari, 13.55 uur:
www.facebook.com/kennaandcox/