Het punt waarop een depressie overgaat in suïcide

(voor Claude Morini (1939 - 1982))

Je bent geboren op 3 oktober 1939 in Limoges. Jouw jeugd werd gevormd door de invloed van jouw opa Edmund (Ödön) Pick, bijgenaamd 'Morino', in 1877 in Komarno geboren. Hij was een Hongaarse, impressionistische schilder, die jou stimuleerde om ook te gaan schilderen. Jouw moeder Carmen stimuleerde bij jou ook de passie voor het schilderen. Vanuit een liefdevolle herinnering aan jouw opa ondertekende je jouw schilderijen met de naam 'Claude Morini'. Je voelde je als schilder sterk met hem verbonden.

Je ging in Limoges naar de basisschool en in La Rochelle naar de middelbare school. De torens van de oude haven van La Rochelle zijn schitterend om te zien. Jouw moeder was een maatschappelijk werkster en zij gaf jou een christelijke opvoeding. Ze was zorgzaam en solidair. Op de Hoge School van La Rochelle stichtte je de sociale actiegroep 'AYS' (Tot Uw Dienst), die voedsel aan de armen gaf.

In 1956 ging je op bedevaart naar Assisi, geraakt door het armoedige, nederige en dienstbare leven van Sint Franciscus. Je had een grote bewondering voor de fresco's van Giotto di Bondone in de Basilica di San Francesco. Dit stimuleerde jou om ook charitatief te gaan schilderen. Om jouw ouders gerust te stellen, begon je in 1957 in Parijs aan een studie bedrijfseconomie, waar je ongeschikt voor was. De spiritualiteit van Assisi was nog sterk aanwezig. Je stichtte een steungroep voor senioren en eind 1957 besefte je dat de bedrijfseconomie niet de goede weg was, wat je aan jouw moeder schreef.

Je studeerde 's zondags kunstgeschiedenis aan de École du Louvre. In november 1957 ging je in de leer bij de schilder/keramist Guillaume Met Penninghen, die in 1968 zijn l'École supérieure d'arts graphiques Penninghen vestigde, wat nu FASE heet. Je schilderde op oud papier en karton. Vanaf 1958 deelde je een kamer met Daniel Cotta. In september 1958 had je veel contact met jouw oom André Pick, een Franciscaanse monnik en schilder in het klooster van Cimiez, wat in 1546 van de benedictijnen werd overgenomen. Op de begraafplaats naast de kerk zijn de schilders Henri Matisse en Raoul Dufy begraven, net als de romanschrijver Roger Martin du Gard, die in 1937 de Nobelprijs voor de Literatuur ontving.

Je deed aan religieuze meditatie en liefdadigheid. Je studeerde aan l'École des arts décoratifs in Nice en in Vallauris maakte je keramische kunstwerken. In Vallauris staat het Musée national Picasso. Je werd smoorverliefd op Monique Claude Beaugrand, maar kort daarna moest je in militaire dienst. In november 1959 werd je naar Brive-la-Gaillarde gestuurd en in december 1960 naar Algerije, vanwaar je wanhopige brieven naar Monique stuurde. Door hepatitus en een depressie belandde je in het Parijse Val-de-Grâce hospitaal en in maart 1962 verhuisde je met jouw vrouw Monique naar Vallauris. In juli 1962 zijn Monique en jij getrouwd en jullie kregen drie kinderen; François, Antoine en Mariëlle.

In 1966 had je jouw eerste solo-expositie in de galerie Cecile Terssac in Cannes. Voorts exposeerde je op de Boulevard de la Croisette, in de voorhallen van gebouwen, banken, apotheken en particuliere huiskamers. Tijdens de inhuldiging van het ziekenhuis Larchet in Nice in 1979 hield jij daar een expositie. In jouw werk hield jij jezelf de spiegel voor, die jouw ondraaglijke eenzaamheid en depressie toonde. Op 22 mei 1982 heb je in Nice zelfdoding gepleegd. Je werd 42 jaar.