Zo ben je 'in', zo lig je er weer uit

(voor John Melhuish Strudwick (1849 - 1937))

Je bent geboren op 6 mei 1849 in Clapham, Londen. Jouw ouders waren William Strudwick en Sarah Melhuish. Je ging naar de gratis Grammar School van St. Savior in Southwark. John Harvard zat ook op deze school. De Harvard University is naar hem vernoemd. Je dacht aan een zakelijke carrière, waardoor je naar de Royal Academy Schools in South Kensington ging. Daar was je geen veelbelovende student.

In de jaren zestig maakte je schilderijen onder invloed van de Schotse genreschilder John Pettie (1839 - 1893), die de jonge componist Hamish MacCunn met zijn carrière hielp, o.a. door concerten van hem in zijn atelier te organiseren. Hamish trouwde in 1888 met zijn dochter Alison en hij poseerde vaak voor Pettie.

In de jaren zeventig werd je de assistent van de prerafaëlitische schilder John Roddam Spencer Stanhope (1829 - 1908), die in Oxford kunst en architectuur had gestudeerd. Van 1853 tot 1857 reisde hij met George Frederic Watts door Italië en Klein-Azië. Hij was de vriend van Edward Burne-Jones en de assistent van Dante Gabriel Rossetti. Hij was getrouwd met de rijke Elizabeth King en hij was de oom en de leermeester van de kunstschilderes Evelyn De Morgan, die zich samen met haar man, de keramist William De Morgan, ook in het spiritisme verdiepte. Stanhope's enige dochter Mary overleed door roodvonk.

Daarna werd je de assistent van Edward Burne-Jones, een grote liefhebber van Botticelli en die eerst theologie studeerde. Hij was getrouwd met de artistieke Georgiana MacDonald en hij had een heftige romance met zijn model Maria Zambaco, die om hem een zelfdodingspoging met laudanum ondernam. Later werd ze een leerlinge van Auguste Rodin. Burne-Jones was de opa van de schrijfster Angela Thirkell. Jij exposeerde geregeld in de Grosvenor Gallery en The New Gallery. Je schilderde vooral historische taferelen, gebaseerd op oude, Engelse ridderlegendes, muzikale thema's of romantische dichtwerken, waarbij je altijd een heldere, symbolische betekenis weergaf. Hierbij gebruikte je een vermenging van middeleeuwse en renaissance-stijlen, wat doet denken aan de Quattrocento, de 15-de eeuwse, Italiaanse renaissance, waarvan jouw geliefde Sandro Botticelli deel uitmaakte.

Je had veel aandacht voor details, accessoires en draperieën. De invloed van Burne-Jones is duidelijk herkenbaar. Hij bemoeide zich vaak rechtstreeks met jouw schilderijen, wat ook zo zijn brutale, arrogante kant had. Vooral jouw weergave van de gezichten is op aandringen van hem. Jouw deels mindere talent is te bespeuren in jouw soms wat statische uitbeelding van de figuren. Na 1900 ging jouw succes hard achteruit, omdat de kunstsmaak van de kopers veranderde en ook omdat een aantal van jouw mecenassen, o.a. de Liverpoolse reders William Imrie en George Holt, jou financieel in de steek lieten. Uit protest tegen de schijnbaar georganiseerde afbraak van jouw carrière heb je jouw schilderij 'Wen Sorrow comes in Summer Days, Roses Bloom in Vain' maar voor de helft geschilderd.

Na jouw zestigste verjaardag maakte je amper nog nieuwe schilderijen. Je was getrouwd met Harriet Reed en samen met haar kreeg je een dochter, Ethel, die van 1927 tot 1948 de directrice van de St Paul's Girls' School was en ze ontving de Order of the British Empire. Op 16 juli 1937 overleed je in Hammersmith, Londen. Je werd 88 jaar. Jouw schilderij 'The Music, faintly falling, dies away' bracht bij Christie's 500.000 pond op en 'The Gentle Music of a Bygone Day' 276.500 pond. The Times omschreef jou als 'een prachtige, oude man en een charmante persoonlijkheid, buitengewoon aardig voor jonge kunstenaars.'.

John Melhuish Strudw Harriet Reed Edward Burne-Jones

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 80