De gemorste druppel verf op het linkerooglid
Ik had vandaag helemaal naar Maastricht kunnen gaan om de huldiging van Tom Dumoulin mee te maken, maar dat was me net even wat te ver. Op het station van Roermond stapte ik uit de trein en dook ik de binnenstad in. Ik keek meewarig naar de grote, witte, plastic letters ROER met een grote, rode mond daarnaast. Ik genoot vooral van de oude monumenten, vooral als ze ook nog verweerd zijn, zoals een huis met veel houten luiken uit 1500.
Ook in deze binnenstad puilt het weer uit van de eet- en drinktenten, naast de steevaste, overal identieke winkelketens. Toch is hier een zekere wijdse allure en aangename gemoedelijkheid bij de bourgondische mensen. Als een kloon van Arthur Rimbaud liep ik de straten in sneltreinvaart af en gaf ik mijn ogen goed de kost. Bij een viskraam kocht ik een haring met uitjes, best lekker, maar te bevroren en niet zo mals als bij mijn Goudse visboer, die uit Katwijk komt. Een haring doet wonderen en houdt je lange tijd op de been.
De schrijver Emile Seipgens schreef de opera-bouffe 'Schinderhannes' over een roverhoofdman en her en der in de binnenstad van Roermond staan beelden van personages uit dat verhaal. De meesten zijn van Dick van Wijk, zoals een afbeelding van Emile, 'Deëlzebub' en 'Schwarze Peter'.
Bij het oude stadhuis heb ik even de klepel op de dikke deur aangeraakt. Ik raak nu eenmaal graag oude dingen aan. Ik ontleen daar een bepaalde kracht en verbondenheid uit. De snelle, hedendaagse cultuur ligt mij niet zo. Ik ben een soort middeleeuwse zwerver. De Sint-Christoffelkathedraal zou pas om twee uur te bezichtigen zijn, dus ben ik er maar omheen gelopen, een soort bezwering, denkend aan Jericho, maar zeven keer rondom vond zelfs ik van de zotte. Men zou maar denken dat ik een rare boeteling ben. Ben ik niet.
Ik was de enige, die de Rattentoren beklom en even dacht om een stuk steen mee te jatten. Dat krijg je met zo'n torenbenaming. Even later sjokte ik over een dikke, grijze brug over naar ik meen de Roer en kreeg ik echt een middeleeuws gevoel. Daar droomde ik een tijdje weg. In een antiquarische boekhandel zocht ik automatisch naar oude publicaties van Rimbaud's werken, maar dat is bijna altijd teleurstellende moeite. Ik keek bij het weggaan naar het rooster voor de deur, waar groene planten in groeiden. 'Nee', zei de boekhandelaar, 'dat is geen cannabis!'. Daar dacht ik helemaal niet aan, maar ik speelde de grap maar met hem mee.
Na het zien van één van de vele, leegstaande kloosters daar liet ik me door de NS naar Den Bosch vervoeren. Dan was ik alvast weer een eind terug en Den Bosch heeft toch net iets meer dan Roermond. Ik kreeg pijnlijke voeten, maar ik dacht meteen aan Dumoulin, die zijn pijn ook weet te verbijten en moedig voorwaarts gaat. Via de wegwijzers probeerde ik het Noordbrabants Museum te vinden, maar ik liep steeds spaak in verre uithoeken, waar in de middag al bezopen clochards de parkbankjes claimden. Na een saucijzebroodje wist ik wonder boven wonder toch tegen het Noordbrabants Museum aan te lopen. Daar had ik nu echt zin in, echte kunst bewonderen. Voor 15 euro mocht ik ook wat moderne kunst in het Stedelijk Museum bekijken. In ruim twee uur tijd heb ik zoveel mogelijk geïnhaleerd als ik kon. Ik liep bijna de hele tijd alleen door de rijk uitgedoste zalen. Dát alleen al deed mij zinderen van kunstgenot.
In het begin bewonderde ik het schilderwerk van de familie Knip, met o.a. dat van Henri en Henriëtte. Die oudere schilders waren zo precies en overdonderend intrigerend qua virtuositeit, dat ik nog steeds mijn twijfel heb over de latere schilderstromingen, die wazig, schokkerig en kleurverwarrend werkten. Het is de vraag of noviteit wel tot verbetering leidt. Er zit in ieder geval veel bedotterij bij.
Henriëtte schilderde poezen op een weergaloze manier. Dat zou zelfs Van Gogh nog niet kunnen. Veder zag ik diverse Breugels, zoals het vertederende 'De Liereman'. Ineens kreeg ik enkele magnifieke Jan Sluijters te zien, zoals een voorstudie van 'Café de nuit', een gigantisch schilderij van zijn familieleden en twee heerlijke naaktschilderijen, altijd bingo bij mij. Naast Jan hangen enkele werken van Hendrik Wiegersma, die overdag dokter was en 's nachts kunstschilder. Zijn schilderij 'De drinker' boeide me enorm, net als 'De aanklacht' en een zelfportret, waarin ik El Greco herkende.
Bij de Romeinse vondsten was ik vooral getroffen door een megagrote opslagpot, een soort koelkast van ver voor Christus. Een slagtand van een mammoet deed me niet veel, maar de bloemstillevens des te meer, vooral de subtiel geschilderde dieren zoals vlinders en wespen daarop. Een eekhoorn trof mij bijzonder.
Ik haastte mij om op zoek te gaan naar de tien Van Goghs, die ik alweer in mijn eentje volop kon bestuderen. Met name 'Kop van een vrouw' (1884) intrigeerde me en ik ontdekte een grote, zwarte verfdruppel op het linkerooglid van het model. Erop gevallen en niet weggewerkt. Daarin herken je al de vlotte en rauwe manier van Vincent's latere, kleurrijke werken, waarmee hij zo beroemd is geworden. Zogenaamde slordigheid wekte een geniale rebellie in hem. In zijn donkere periode gebruikte hij wel glanzende verfsoorten. Hij wilde er toen al graag bovenuit stijgen. Ik was enkele minuten heel alleen met een deel van Van Gogh's werk. Dát verlicht mijn ziel.
Aan de andere kant van de stadszijde van het Roermondse station, tegenover het Hof van Justitie, is een prachtig kunstwerk geplaatst. Het bestaat uit fonteinstralen en geboetseerde zalmen. Ik heb er een half uur naast gelegen. Het is Zen. Je wordt er rustig van. Aan de overzijde zat een jongevrouw, die schaamteloos haar lichtblauwe slip toonde, maar ik weigerde om er steeds naar te kijken. Ik was gaar van de kunstzinnige, zielsverrijkende indrukken en goedkope, seksgerelateerde aanzichten doen er dan absoluut niet meer toe.
Geplaatst in de categorie: schilderkunst
Roermond
81
Geef je reactie op deze inzending: