Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

De Record Store Day in Gouda 2018

Op 21 april 2018 was het Record Store Day en ook in Gouda. Om precies te zijn in de muziekwinkel 'Free Music High Fidelity' aan de Turfmarkt nummer 12. Dat is een karakteristiek pand met mooie, gebeeldhouwde versierselen aan de gevel. Wie bij de concerten van Ellen ten Damme en Claw Boys Claw aanwezig wilde zijn, moest even mailen naar de muziekwinkel. Van de vaste medewerkster Patricia van Dam, eveneens DJ en manager van een aantal bands, kreeg ik een aardige mail terug. Ik was uitgeloot voor Claw Boys Claw en voor Ellen ten Damme zette ze mij op de reservelijst, al verzekerde ze mij, dat het concert ook buiten prima te volgen zou zijn en het lekker weer zou worden.

Op vrijdagavond had Patricia mij terug gemaild en vertelde ze me, dat ik toch bij Ellen ten Damme aanwezig kon zijn, d.w.z. binnen in de winkel. Als groot fan van Ellen was ik dolblij met dit vrolijke bericht. Mijn tweede zeer intieme concert met Ellen. Geregeld door aartsengel Patricia. Ik was die avond ervoor behoorlijk zenuwachtig en ik keek te diep in het glaasje. 'Hoe dan ook, ik zal er zijn!' had ik Patricia teruggemaild. Het jongetje in mijzelf kwam spontaan weer tevoorschijn. Ik was als een kind zo blij. Ellen is iemand, die dat in mij wakker schudt en wat ik ging meemaken overtrof alles. Bij de AH kocht ik nog snel een energiedrankje en een litertje Sourcy. Daarna zette ik mijn ijzeren Sparta-ros voor de kaaswinkel, die niet open was.

Ik was één van de eersten voor de winkel en de zon brandde volop aan het firmament. Mijn oogwallen waren al verbrand geraakt. Ik zag twee bekenden van de Karnemelksloot, een kunstenaar met zijn geliefde, want die woonden naast elkaar en op een dag zag ik hoe ze hun huizen met elkaar verbonden hebben door een muuropening. Ik raakte wat aan de klets met een ander stel. De man overwoog om Ellen's naam te laten tatoeëren. Hij zei, dat Ellen dat wel wilde doen bij Henk Schiffmacher. 'Heeft ze dat dan wel eerder gedaan?', reageerde ik. Een jong meisje zei, dat Ellen echt dé attractie was. 'Dat klopt inderdaad!', reageerde ik. Volgens mij was het Patricia, die ons meldde dat er vertraging op de weg was opgetreden. De extra wachttijd was makkelijk te overbruggen, want niet lang daarna werd er gemeld, dat ze eraan komen.

De grote, bruine deur ging open en ik meen Patricia checkte of we legaal naar binnen konden. Ik zei mijn naam. 'O ja, nou weet ik het weer!', zei ik denk toch echt Patricia, terwijl ze me een uitnodigend schouderduwtje gaf. Eenmaal binnen was het dringen geblazen en ik stond al gauw nabij Ellen ten Damme, die daar rondscharrelde. Gekleed in een zwart-rode broek en jasje. Haar zwarte hoed had sierlijke uitknippingen. Het leek alsof ze in een andere bewustzijnsstaat verkeerde en dingen zag, die ik niet zag. Ze keek schichtig naar de energieën rondom mij en de anderen. Als een bekwame helderziende. Terwijl ze even naar achteren liep, was ik de enige naar wie ze keek en zei ze 'Tot later!'. Een oude man ging haar concert vanaf een stahoogte filmen en zijn hoofd bonkte bijna tegen het plafond.

Ineens dook Ellen op en begon ze haar betoverende stem over ons uit te storten. Zoiets als de uitstorting van de Heilige Geest. Paus Johannes sprak dat vaak uit als 'Geilige Geest', waarna ik altijd in een deuk lag. Ellen ging meteen fel van start en ze maakte de ene grap na de andere. Naast zangeres is ze namelijk ook een uitstekende filmactrice en cabaretière. In de gang stond ene Hans met een snorretje en een bril en die kreeg steeds de persoonlijke aandacht van Ellen. Op humoristische wist ze hem steeds weer bij haar liefdessongs te betrekken. Terwijl Hans geen spier vertrok en alles over zich heen liet gaan. Op sommige momenten was het wel een beetje zielig voor Hans, die volgens mij een nogal sneu type was. Maar Ellen kon het niet laten en ze bleef professioneel in haar aanpak. Een diva van jewelste.

Ellen deed alsof ze een prostituee was, die klanten naar binnen wilde lokken, zoals ze daar voor het raam op een podium stond. Ze zong ook 'Alles draait' en ze zei: 'Maak je geen zorgen, al vliegen de kazen van de kaaswinkel aan de overkant door het ruit en zitten we met die verminderde ozonlaag, zoals vandaag!'. Ik probeerde haar zo goed als ik kon te peilen, maar ze blijft één van de meest ongrijpbare mensen, die ik ken. Ik vermoedde, dat ze softdrugs gebruikt, maar wat dan nog, haar entertainmentgehalte is superhoog en ze weet vlijmscherp vrolijke energieën over te brengen.
Tijdens het lied 'Koningin van Frankrijk' wenste ze dat Hans haar koning zou zijn. Tijdens een Franstalig lied zei ze ineens tegen Hans: 'Je verstaat er geen zak van hé!'. Ze zong een liefdeslied speciaal voor hem, maar Hans bleef stoïcijns voor zich uit kijken. Zichtbaar onaangedaan.

Ellen ging meer en meer los en het publiek waardeerde dat en hitste haar op, voor zover dat nog nodig was. Ze ging erotische likbewegingen maken over haar microfoon en ze liet de microfoon op een geile manier over haar borsten rollen. Tijdens het orgasme-lied van Serge Gainsbourg en Jane Birkin 'Je t'aime moi non plus' liet ze ons als publiek steeds massaal orgasme-geluiden maken, terwijl ze ons aanmoedigde om dat luider te doen. Een heupwiegende vrouw raakte steeds mijn linkerhand aan en een vrouw, die ineens van achteren kwam lopen, stootte met haar borsten tegen mijn rechterhand aan.
Ellen ging ondertussen heftig door met haar Moulin Rouge act. Een softe peepshow was er niets bij. 'Ik ben te koop!', zei ze, terwijl ze psychedelische giechelgeluiden maakte. Toch was het allemaal niet vulgair, maar eerder uiterst humoristisch. Ze stak de draak ermee en ze was volkomen door het dolle.

Op een gegeven moment suggereerde Ellen dat ze haar borsten op ruwe wijze ontblootte, zich direct daarna voor excuserend. Alles gaat heel subtiel en snel bij haar. 'Dat kun je niet zonder wiet!', dacht ik, maar indien ze dat wel zonder wiet doet, dan is ze echt meer dan geniaal. Ze maakte er een soort massa-orgie van. 'Neem me van voren en neem me van achteren!', zei ze, terwijl ze daarbij uitdagen bewegingen maakte. Ze schudde haar billen, zoals Braziliaanse vrouwen dat vaak doen. Verder maakte ze ongegeneerd neukbewegingen en gaf ze een subtiele borsteninkijk. Haar grote, zwarte oogwimpers begonnen zelfs verbaasd omhoog te krullen.
Ik begon van gêne te oogtranen. Een beetje dan. Na het concert bleef ik nog wat staan apegapen naar hoe ze haar album 'Paris' signeerde. Terwijl ik wegsloop was ik daarna nog lange tijd compleet van de kaart.

Schrijver: Joanan Rutgers, 22 april 2018


Geplaatst in de categorie: idool

4.5 met 2 stemmen 270



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
13 mei 2018
Tja, kameraad Foppe, in dit geval ben ik er op uit gegaan en heb ik Ellen daadwerkelijk meegemaakt en aanschouwd. En heb ik alle details zo scherp mogelijk in mijzelf opgeslagen, wat nog een hele toer was en wat extreem gelukt is, dat wel. Ik probeer Ellen te strikken voor een songtekst over Arthur Rimbaud, maar tot nu toe blijft ze onbereikbaar. Ik gebruik daarmee allerlei trucs, maar toch haakt ze vooralsnog af. Blijkbaar vindt ze mij een loser en te min voor haar chique oeuvre. 'Gemiste kans!', denk ik dan of niet soms? Overigens, heb je ook meegewerkt aan het geschilderde Friese landschap in Franeker?...
Naam:
foppe
Datum:
28 april 2018
leuk geschrijft stukje van wonderlijk opwindend concert groet aan veelschrijver Rutgers ik snap het niet helemaal maar een concert is altijd leuk om mee te maken waar haal je je ideeeen over beroemde mensen vandaan van internet of zo je schrijft heel veel misschien een boek voor jou wel iets met al je verhalen van vijf jaar schrijven hoe komt het dat je zo goed schrijft je kunt ook eens een fantasieverhaal maken

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)