Hoe zorgvuldig ook de formulering van een tekst is gekozen, een verkeerd gebruik van interpunctie en het maken van taalfouten kunnen zelfs een bewering een totaal andere zeggingskracht geven dan door een schrijver was beoogd.
Onderstaand voorbeeld, waarbij gemakshalve mijn tenen als vingers worden benoemd (sommige soorten primaten gebruiken deze ook als zodanig) moge het verduidelijken:
“Tien vingers heb ik aan iedere hand;
vijf en twintig aan handen en voeten.”
Deze bewering klopt niet.
“Tien vingers heb ik,
aan iedere hand vijf,
en twintig aan handen en voeten”.
Deze bewering klopt als een zwerende vinger, al is er aan de formulering niets veranderd.
Voor alle zekerheid: mocht iemand het niet eens zijn met deze bewering: voor haar of hem herroep ik deze meteen en beweer het tegendeel.
Ik houd niet van duimschroeven!
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: taal
Duits
327
Geef je reactie op deze inzending:
mijn taalkunde past maar net in een vingerhoedje,
dus ga ik toch wat meer googelen.
À propos pinken: mijn handen beginnen de laatste tijd weer aardig te jeuken en dan weet je vast ook wat er aan de hand kan zijn. De eerste notitie staat, bij gebrek aan beter, reeds in mijn handpalm genoteerd. :P