HOLDERDEBOLDER WANT HAAST
Tegenwoordig is het prettig winkelen via webwinkels leert de ervaring. Alleen...de bezorgchauffeurs hebben vaak zo'n haast. Als je al op leeftijd bent, duurt het even voordat je de huisdeur hebt bereikt. Dat lijken de chauffeurs maar niet te begrijpen.
Als je dan 'eindelijk' opendoet, zitten ze hijgend als een postpaard alweer achter het stuur van hun bestelwagen. Je zou er het habbiebabbie van krijgen als klant op leeftijd. Met veel moeite kun je ze dan net voordat ze wegrijden, roepend en zwaaiend in de kraag vatten. Je probeert hen tot kalmte te manen met opmerkingen als: 'Doe toch wat kalmer aan jongen, dat jagen is niet goed voor je hart.' Of met 'Rustig aan jongens, dan breekt het lijntje niet of, in het geval van een bezorger die het Nederlands niet genoeg machtig is voor een spreekwoord heb ik nog achter de hand' : 'Slow down brother!' Met een brede grijns wordt het uiteindelijk allemaal NIET ter harte genomen
'Ze worden per afgeleverd artikel betaald. ' Altijd wel een buur die niet te beroerd is een waarom te verklaren!
In dit geval ging het om een buitenkleed voor in het tuinhuisje.
Twee keer had de bezorger een poging gewaagd het af te geven. Twee keer was dat mislukt. De bel werd niet gehoord. Voor straf werd het retour magazijn gezonden. Dat laat je niet over je kant gaan. Mails volgden. Telefoontjes. Het leverde de belofte op dat zodra de retourzending in het magazijn was aangekomen die nogmaals op te sturen. Poging drie.
Met regelmaat check je dan je mail, voor een nieuwe bezorgtijd en datum. Je zit er bovenop, want je moet en zult dat leuke kleed voor in je tuinhuisje hebben. Schrijfhuisje meer. Je wilt het hartstochtelijk graag zelfs, maar bent overgeleverd aan de koeriersdienst en de kracht waarmee op de bel wordt gedrukt. De koekoekswals schalde door het hele huis als je dat goed deed. De bel aaien had dat effect niet.
Dan kan het gebeuren dat je met een mok waarop met grote letters BAKKIE TROOST staat in je tuinstoel ploft op het terras van je hoekhuis, precies daar waar twee schuttingen een beschut hoekje vormen. Dat je juist als je je mok optilt om een slok te nemen, je met je elleboog een hoge, smalle, scheefgezakte kartonnen doos raakt. Je schrikt, denkt iets als jeetje, zeker door een onverlaat over de schutting gegooid. Leuk hoor! Zeker hierheen gewaaid toen maart zijn staart gisteren weer eens roerde.
Je mond kan dan van verbazing openvallen als je de naam van de firma op de doos ziet. Daar had je toch je buitenkleed besteld?
Je staat op, doet de tuindeur open en tettert: 'Krijg nou wat, lief!'
Je doet je verhaal van het kleed dat uit de hemel was gevallen, zij het gelukkig niet op je hoofd!
Als je de volgende dag bij toeval in een hanging basket aan de voorkant van je huis een kaartje vindt met 'Jammer dat je er niet was, GARDEN' produceer je een grimas die nog het meest wegheeft van gnuiven. Verlangend denk je aan het tempo van de diligence ooit.
30 maart 2024
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: maatschappij
Haast
52
Geef je reactie op deze inzending: