Troetelouderen

Dit woord zult u tevergeefs zoeken in Van Dale Groot woordenboek. Het is zo maar in het brein ontstaan van een alhier niet geboren en getogen persoon met zijn afkomst geworteld in de bodem van de oosterburen. Het moge in de loop der jaren op deze site voldoende bekend zijn en kan ik derhalve met deze constatering de eerste inleidende zin van deze bijdrage afsluiten. De column van Freek Berglust: “Ouderen toenemende kostenpost op Spoedeisende Hulp” sprak mij meteen aan, te meer omdat ik, zoals inmiddels als bekend mag worden verondersteld, zelf een persoon ben die onder de door Freek beschreven noemer valt. Zijn conclusies, zoals altijd ter zake en mild van aard, slaan de spijker op z’n kop.

Mijn echtgenote en ik zitten, wat de leeftijd betreft, al dicht bij de 90 jaar en wij vertonen beiden bijna dezelfde ouderdomsklachten zoals o.a. artrose, kromming van de ruggengraat, verstoring van het evenwicht en nog meer aan ouderdom gerelateerde klachten. Wij zijn, naast de ons ter beschikking staande hulpmiddelen geen personen meer die op zichzelf aangewezen een normaal leven kunnen leiden. Zonder onze onmisbare rollator of zonder gebruik te maken van voor ouderen speciaal door vrijwilligers opgezet vervoer tegen zeer lage kosten zouden wij amper nog de deur uit kunnen. In huis geldt: wat de één niet meer kan wordt, indien mogelijk, door de ander gedaan of, zoals wij het zelf nogal noemen: “De lamme helpt de blinde”.

Naar de huisartsenpraktijk lopen duurt voor ons 20 minuten en dat doen wij niet als het hevig waait. Dus gaat de kostbare tijd van deze geneesheer op aan een ongepland bezoek aan ons adres. Wij hebben node al tot twee keer toe binnen acht jaren het noodnummer 112 moeten bellen. Dan waren mijn echtgenote of ik in huis gevallen en we misten de fysieke kracht om elkaar weer overeind te helpen. Op zo’n moment is de bemanning van deze dienst niet beschikbaar voor bijvoorbeeld hulp bij een ernstig verkeersongeluk. Tel daarbij op alle keren, dat wij beiden één keer per jaar ter controle naar een ziekenhuis moeten voor het hart, de ogen of de gewrichten. Als men ervan uitgaat, dat wij niet de enigen zijn die een kostenpost in de medische begeleiding vormen, dan heeft Freek zeer zeker een punt.

Een aantal jaren geleden werd mij gesuggereerd, dat ik door mijn hartritmestoringen ná een hartinfarct een defibrillator zou krijgen, geïmplanteerd naast de okselruimte. Na voorlichting en een intakegesprek niets meer daarover vernomen. Bij navraag om opheldering bij de cardioloog werd mij een volgend, hypothetisch rekensommetje voorgehouden: U heeft, gezien uw leeftijd en de kans de ingreep te overleven, nog een verwachte levensduur van acht jaar. Wanneer de operatie een ton of daaromtrent kost en de aansluitende revalidatie nog eens 80.000 euro, dan is er geen enkele verzekering die dat nog wil betalen. Dus: levensverwachting versus kosten en kans op slagen om nog 8 jaar langer te leven is te riskant. – Na deze ontnuchterende mededeling kwam het bij mij op, dat wij, zolang wij nog een beetje helder van geest zijn, alleen nog bestaan bij de gratie van ons aandoenlijke knuffelgehalte en het voor die hoge leeftijden door welhaast iedereen betrachte respect. Logisch, dat ik op die manier, als wrak, niet heel oud zou willen worden?

Tot slot: de zinsnede van Freek “oudere vrijwilligers als smeerolie “van” onze samenleving” weet ik, eerlijk gezegd, niet zo goed te duiden. Mogelijk door een verkeerde formulering mijnerzijds in mijn reactie: “troetelouders “van” onze naasten”, waarbij het woordje van beter had kunnen worden vervangen door “voor”. Daarmee bedoelde ik te zeggen, dat een ieder in onze naaste omgeving ons als het ware in de watten zou willen leggen. – Natuurlijk ben ik er ook van overtuigd, dat oudere vrijwilligers het in alle raderen knarsende en piepende, systematisch afgeroomde zorgstelsel nog gaande willen houden, zeker na de corona-epidemieën.

... Ongelijke kansen bij Eerste Hulp ...

Schrijver: Günter Schulz
12 maart 2024

agschulzziggo.nl

Kostenpost

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 3 stemmen 98