Wil jij me even...
Wil jij voor mij even een boodschap doen, het hoeft maar voor een keer,
wil jij voor mij mijn jas openhouden, ik krijg hem niet aan.
Kun je even mijn rug afdrogen, ik kan het niet, wil je die pot even openmaken,
het lukt me niet.
Wil je, kun je, mag je, kan je, me helpen als ik niet kan. Ik wil wel, maar het lukt me niet.
En dan heb je eindelijk geleerd om te vragen, dan heb je eindelijk je schroom overwonnen,
dan geef je eindelijk toe, het niet meer alleen te kunnen,
( en hoeveel moeite dat kost, weet alleen iemand die er ‘ook geweest is’)
dan zijn de opmerkingen niet van de lucht in de trant van: zit je in het gips, heb je het erg druk,
tja ik heb wel iets anders te doen, of: en dat is de mooiste, ik heb geen tijd!
Het is voor al die mensen, niet te hopen dat ze ooit in dezelfde positie komen,
dat ze ‘die boodschap niet kunnen doen’ dat ze hun jas altijd zelf aan kunnen trekken,
dat ze hun rug af kunnen drogen en die ellendige potten open kunnen maken,
want op het moment, dat je te horen krijgt: ik heb geen tijd, gaat inwendig weer een snaartje stuk.
Zo triest!
casema.nlGeplaatst in de categorie: bedankt
Helpen
491
Geef je reactie op deze inzending:
Mooi geschreven An.