Pereboom ontmoet Koppelman
Terwijl de wereldtop in Dortmund de degens kruist, moet het vrijetijds-pingpong zich voorbereiden op meer kommer en kwel. Het odium van frivool salonvermaak bezorgde het georganiseerde tafeltennis al menig aanval van migraine : spelers en clubs neigden naar het zichzelf vooral niet al te serieus nemen en er werd altijd al gegluurd naar buitenechtelijke bondjes, waarover wilde geruchten de ronde doen. En nu is het slechtst denkbare voorteken opeens teruggekeerd. Er mag weer worden aangekruist wat van toepassing is : de breedtesport tafeltennis is opgeheven, er rust een verschrikkelijk taboe op de term breedtesport, het is alleen nog te vinden op formulieren voor subsidie-aanvraag, breedtesport valt onder de naderende boedelscheiding, de curator hoopt dat de Liga Bedrijfstafeltennis besluit tot overname.
Hoog tijd, dus, voor stille diplomatie van de secretaris-generaal en zijn hoofd Sportontwikkeling. Hij heet Ben Pereboom, zij Ingrid Koppelman. Zij spreekt haar collega's alleen tijdens haar uurtjes joggen en vergeet niet die directeursactiviteit als kantoorwerk te rekenen. Hij is een kenner van luchtdrukwapens die het proeven van glazen Bowmore Magnum bij het Educatief Nederlands Centrum Korenbrandewijn laat samenvallen met gesepareerde video-conferenties. Kortom, prettige slimmigheden die de dagelijkse handel & wandel van beide sport-rariteiten lastig laat stalken.
Het moest er echter van komen, de frontale evaluatie. Er is geen beleidsterrein dat, via officieel aangesteld functiebekleder Koen Jacobs en Meldpunt Misstanden, zoveel competitie-incidenten en wanorde registreert. Het bureau Ontwikkeling is onder leiding van mevrouw Koppelman niet bij machte geweest om 600 clubs in kaart te brengen, haar bureau kon daarna het voorbeeldmanagement van 43 prachtclubs evenmin behappen en haar clusterpersoneel raakt nu al in hoger sferen als een kleuterklas, in het kader van Nieuw Bewegingsonderricht, gedurende acht minuten een oog-hand-oefening uitvoert...
Haar tegenpool, secretaris-generaal Pereboom, ziet zichzelf graag als HB-afgezant voor Ontwikkelingshulp : een ventje dat hoog van de toren blaast, fladderend tussen fotografie, het oppoetsen van luchtbuksen, het imiteren van Johannes van Dam-recensies en het najagen van alle prijsreducties bij Gall & Gall. Hij gaf te kennen het geheime onderhoud met collega Ingrid in een exclusief restaurant te willen houden; iemand hoeft zijn reputatie van levensgenieter niet te verdoezelen. De ascetische mevrouw Koppelman zag meer in een wandel- en hardloopvergadering, in een afgelegen bos tussen Zoetermeer-Oost en Nijmegen-West.
Ik gokte op medio maart en jahoor, op een van de eerste zonovergoten maartse dagen werd duidelijk tot welk compromis het gemengd-dubbel was gekomen: joggend naar een fitness-centrum en daar een broodje-gezond nuttigen. Koppelman stapte naar buiten in haar bekende trainingspak, Pereboom had zich gestoken in kledij met het logo van Hewlett-Packard, het bedrijf waarvoor hij printers verkoopt. De teneur van het ernstige onderhoud kwam meteen hard aan : het voormalige breedtesport gaat definitief in de ramsj, naar De Liga of wordt verkwanseld aan een administratiekantoor. Het oordeel luidde dat Koppelman-projecten teveel averechtse effecten bij de achterban hebben veroorzaakt. Een medewerker van fotodienst BBP-Waddinxveen was een fractie te laat voor de zweetdruppels die zich vermengden met twee tranen op de wangen van mevrouw Ingrid.
Ingrid spreekt Ben, Ben licht Ingrid in, Pereboom ontmoet Koppelman, het maakt geen verschil. Informatie geven is sowieso een zwak punt bij deze "Henk & Ingrid"-variant, maar het samenzijn resulteerde toch nog in een eendrachtige conclusie: "Wij zijn trots op ons bureauteam". Dat komt er van als er in korte broek genotuleerd wordt, met een lekkende ballpoint die geklemd zit achter het zweetbandje
(wordt vervolgd)
Geplaatst in de categorie: sport
Column
352
Geef je reactie op deze inzending: