Kleinere zaalsport...
In zijn nieuwe overzichtswerk geeft Bas den Breejen een intrigerende verklaring voor de voortdurend slechter wordende positie van tafeltennis. De emeritus-analist van deze tak van sport presenteert de volgende zienswijze : veel clubbesturen hadden altijd wel iemand die uitslagen naar dagbladen kon brengen, maar men sneed zich daarmee in eigen vlees. Een groot nadeel bleek namelijk te zijn "dat sportredacties nooit zo ijverig waren om zelfstandig voor tafeltennis op pad te gaan".
Verrassend en origineel, maar niet onbegrijpelijk : calimero-gevoelens veroorzaakten het syndroom van de pingpongminderwaardigheid.
Omdat beoefenaars van het buitenechtelijke tafeltennis nu eenmaal een lage dunk van zichzelf hebben, meenden zij slim te zijn door ongevraagd hand- en spandiensten voor de media te verrichten. Den Breejen : "dit gebeurde tot in de jaren zestig, met daarna nog een paar oplevingen". De laatste revival deed zich begin jaren tachtig voor, toen Het Parool en Het Nieuws van de Dag in een hevige concurrentiestrijd verwikkeld waren, vooral in de Amsterdamse agglomeratie. Het gratis bezorgen van een maandagbijlage met amateursport en veel uitslagen (tot en met de laagste competitieniveaus) werd destijds beschouwd als een meesterzet van Het Parool.
Voor het Amsterdamse tafeltennis ontbrandde het courantengevecht te laat. De tijd dat AMVJ, Delta Lloyd en Smash ieder met meer dan tien teams in landelijke competities speelden, was achter de rug. Tussen 1985 en 1990 sloeg een onstuitbare neerwaartse spiraal toe en twintig jaar later resteert er weinig van de ooit zo toonaangevende afdeling Amsterdam.
Volgens velen is "het" allemaal de schuld van banken, dominees, makelaars, parkeerwachters en Europese regelgeving. Het huidige tafeltennis vertoont kunstmatig compensatiegedrag en leeft ver boven haar stand. Het is onderhand beschamend om te zien hoe de drenkelingen van de landelijke organisatie zich vastklampen aan indelingen als "middelgrote sportorganisatie" of "kleinere zaalsport" : de tafeltennisbond houdt zich met efficiency-illusies voor de gek en misbruikt daarvoor haar eigen statistieken inzake verenigingsaantallen. Een enkeling doorziet de dubbele agenda's, de selectieve facilitering, het systematisch belazeren van de achterban en de goocheltrucs van Bestuurlijke Vernieuwing (beter bekend als Bestuurlijke Afbraak).
De zomer nadert, overspannen zaalsporten smeken om retraite en de gretige uurtje-factuurtje-vrijbuiters krijgen er lucht van : de "koppensneller" van FC Knudde Tilstra doet het voor de halve prijs, "kennispartners" bieden zich geheel vrijblijvend aan en "verandermanagers" staan in de rij. Ditmaal werd evenwel gekozen voor onderneemsters die het noodlijdende pingpong zonder winstoogmerk onder handen nemen. Op basis van de gedachten van resultaatvoetbalgeneraal Rinus Michels zullen zij het pingpongkrot verlossen van laatste calimero-complexen : met hun toverlantaarn van de primaire resultaatgerichtheid vonden de ondernemende jongedames gehoor bij het drietal (de wanhoop nabije) Silverdome-directeuren.
Briljant? Briljant!
Dat niemand ooit eerder zo'n evidente aanpak voor een kleinere zaalsport wist te bedenken...
(wordt vervolgd)
Geplaatst in de categorie: sport
Column
136
Geef je reactie op deze inzending: