Inloggen
voeg je column toe

Columns over woonoord

Achter de bergen van Sotsji

In een busje, samen met een cameraman, reist Jelle Brandt Corstius van het ene gebied in de Kaukasus, naar het andere. Hij maakt kennis met de bewoners achter de bergen van Sotsji. Het zijn stuk voor stuk ontmoetingen waarin hij door zijn vriendelijke houding en wonderlijk lichte ogen, makkelijk contact maakt. Een gave, wat mij betreft. Wat helpt is dat hij hun taal goed spreekt. Dat laatste gis ik. Je kunt mij veel wijsmaken over Slavische talen. Voor ons een kans om een kijkje te nemen in culturen die, mij in ieder geval, vreemd zijn.
Ik ben een fan van Jelle. Beter gezegd: van zijn programma’s. Waarin hij je als kijker meeneemt op zijn reizen door India, Rusland en nu ook door de deelgebieden in dit gebergte. ( Een fan zijn van iemand, klinkt tamelijk sneu uit de mond van een veertigplusser. Ik weet er even geen andere woorden aan te geven. Jelle is de broer van Aaf en de zoon van Hugo. De columns van Aaf kunnen mij ook al bekoren. (ik blijk een zwak te hebben voor broer en zus, best griezelig).
Georgië, Osetie, Tsetsjenie. Voor mij was het ‘een pot nat’.
Er blijken in de Kaukasus negen deelrepublieken te zijn. Drie daarvan horen bij Georgië, de andere zes bij Rusland. In bijna ieder land van de Kaukasus zijn problemen; Rusland heeft Noord-Ossetië, Tsjetsjenië en Dagestan. Georgië heeft nog altijd problemen met Abchazië en in zekere zin met Zuid-Ossetië, terwijl tussen Armenië en Azerbeidzjan ook nog altijd problemen zijn. Veelal grensproblemen. Rusland schijnt nog steeds ‘de grenzen te verleggen’. Letterlijk.
Dit zagen we in een van de vorige uitzendingen van ‘Achter de bergen van Sotsji’, waarin een grens was getrokken door Russische militairen op Georgisch grondgebied. Beter gezegd: verlegd. Een bejaarde Georgische boer stond te vertellen dat hij met geen mogelijkheid meer kon overstappen naar zijn familie aan de andere kant van het hoog gespannen prikkeldraad.
Jelle beschikt over het vermogen om ogenschijnlijk moeiteloos gesprekken aan te knopen met de mannen en vrouwen uit Georgië, Tsjetsjenie.
In de aflevering van afgelopen zondag, zat hij aan de keukentafel bij een vrouw. Zij sprak ingetogen over haar vijftienjarige zoon, die zich had bekeerd tot de radicale Islam en naar Syrië was vertrokken. Hij wilde zij aan zij met zijn broeders vechten voor het leven (na de dood), tegen de overheerser Assad. Binnen drie maanden was het afgelopen. Ze kreeg bericht dat hij was omgekomen in de strijd.
Indrukwekkend waren de oude, Tsjetsjeense vrouwen die hun ervaringen deelden met Jelle, over de verschrikkingen tijdens de overheersing van de Russen. (eerste Tsjetsjeense oorlog 1994-1996 en tweede Tsjetsjeense oorlog is officieel beëindigd in 2002, maar de conflicten gaan nog altijd door.)

Ze schetsten tweede wereldoorlog-taferelen. Familie en burgers waren massaal gedeporteerd. zij werden gemarteld in werkkampen. Het verhaal van de zoon die zijn oude, zieke moeder op zijn rug droeg. Hij moest in een rap tempo blijven lopen van de Russische militairen, anders werd hij afgemaakt. Dit leek hem een eind te lukken. Uiteindelijk legde hij uitgeput zijn moeder aan de kant van de weg, liep door in de kolonne mensen en huilde als een dier. Vanaf mijn riante bank met de benen op tafel, luisterde ik ontzet naar hun verhalen.

Tussen deze aangrijpende momenten door, zag ik tegen het decor van de prachtige bergen in mooi namiddaglicht, beelden van fanatiek voetballende jongemannen. De meesten van hen, voelen zich aangetrokken tot de radicale Islam. Zij wijzen de tradities van hun ouders en voorouders af, vertelde de scheidsrechter met een ernstig gezicht.

Vervolgens zien we Jelle op een ander moment, samen met diezelfde scheidsrechter bekokstoven, dat hij het winnende team graag iets cadeau wil doen. De scheidsrechter doet wat suggesties, waaronder een schaap. ‘Oké, zegt Jelle, 'dat lijkt me wel wat, ga met me mee, want ik heb nog nooit een schaap gekocht’. Ook hier zijn we getuigen van.

Het ‘hier en nu’, het verleden, drama en het plezier wat deze mensen beleven, worden afwisselend en gedoseerd gebracht. Volgende week is hij in Armenië. Een van mijn collega’s is Armeense. Ben benieuwd of ik iets over haar roots te weten kom.

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 19 februari 2014


Geplaatst in de categorie: woonoord

4.3 met 3 stemmen 276



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)