Inloggen
voeg je column toe

Columns

De Slimste Mens

‘Ik hoop dat Art en Jan-Jaap morgen weer mee mogen doen, mama’, zegt zoon na afloop van de uitzending. Zijn ogen schitteren. Hij spreekt de namen van de BN’ers vertrouwelijk uit, alsof ze familie van hem zijn. Vanaf dat moment is hij bevangen door koorts.

We kijken iedere avond naar ‘de Slimste mens’, het programma met zowel benullige als onbenullige quizvragen, gepresenteerd door Philip Freriks. Drie kandidaten gaan de strijd met elkaar aan.

Maarten van Rossum in de rol van pratende mascotte, kijkt onbewogen de camera in met zijn panda-ogen. Af en toe krijgt hij het woord voor een anekdote of soms ronduit pedante praat, maar etaleert hoe dan ook zijn kennis en geniet hier zichtbaar van.

Zoon heeft een onverklaarbare liefde voor het programma opgevat, sinds een week of drie.
Het begon op Texel, tijdens onze vakantie. Hij ving een glimp op van de kwis, riep uit dat hij het graag wilde zien. Ik kende het programma nog van vorig zomerseizoen, vond het niet onaardig maar was glad vergeten dat het bestond.

Wat vind je er zo leuk aan Maarten? vraagt zijn vader hem. ‘Nou, de vragen snap ik natuurlijk nog niet, zegt hij met zelfkennis, maar de puntentelling vind ik zo leuk. En dat het een wedstrijd is’, voegde hij eraan toe. ‘Art is goed, ik hoop dat hij wint’ roept zoon blij.

Zijn vader en ik kijken elkaar even aan. Tijdens de vakantie had zoon meegedaan aan penalty schieten. Hij was de kleinste in de rij geweest. Onder het bowlen riep hij om de haverklap dat hij zou winnen. Hij had hierbij vooral naar mij gekeken: ik heb je weer ingehaald, mama! Ook tijdens de fietstochtjes over het eiland, raasde hij ons regelmatig voorbij en ging met iedereen die langsfietste, een race aan. In het zwembad vroeg hij of ik wilde tellen hoelang hij onder water kon blijven. Competitie is zijn lust en zijn leven.

Weer thuis van vakantie, zetten we deze verslaving voort.
Samen zitten we op de bank, zoon met zijn nieuwe zeehondenknuffel op schoot. ‘Clown visje en hamerhaai’ roept hij naast me. Mijn mond valt open. ‘Deze wist ik toevallig’, zegt hij met een verontschuldigend lachje als hij naar me opkijkt, ‘van mijn dierenkaarten van de Albert Heijn’.

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 22 augustus 2014


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.5 met 4 stemmen 1.260



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)