Inloggen
voeg je column toe

Columns over huwelijk

In scheiding

De vrouw neemt hijgend plaats tegenover me. ‘Dit is toch de trein naar Amsterdam Centraal?’ ze kijkt me vragend aan. Ik knik bevestigend, wend mijn ogen af en kijk uit het raam. Zonder het te zien, voel ik dat de vrouw mijn blik zoekt.

Als ze even gebogen zit om iets uit haar tas te pakken, kijk ik naar haar. De vrouw heeft een fors postuur. Haar schedel schijnt naakt en glimmend door de dunne, donkere strengen haar. Ze draagt het strak achterover in een staartje. Haar huid heeft de structuur van een maanlandschap. Dan kijkt ze me vriendelijk aan.
‘Gek’, zegt ze, ik weet het wel, maar vraag het toch altijd maar aan iemand. Zo vaak reis ik niet met de trein’.
Ik schat haar halverwege de veertig. ‘Ik heb straks een sollicitatiegesprek’ zegt ze. Ik knik naar haar. Ik zit gevangen tussen weerzin en beleefdheid. Wonderlijk hoe mensen om een praatje verlegen zitten. Zelf zwijg ik liever, kijk uit het raam of lees wat in een boek of krantje. Ondertussen vang ik de gesprekken op tussen mensen. Veel moeite hoef je hier niet voor te doen.

De vrouw vervolgt haar verhaal, ze zegt: ‘ik moet wel, want ik lig in scheiding’, ze lacht even, ziet er opeens heel kwetsbaar uit. Het raakt me. Kom maar op, denk ik en kijk haar nu vol aan.
‘Ja, mijn man wilde scheiden, hij kwam er plotseling mee. Eigenlijk heeft hij me nooit precies gezegd waarom. Vierentwintig jaar, dat gooi je toch niet zomaar weg. We hebben twee zoontjes. De oudste van vijftien heeft ADHD, die heeft het er heel moeilijk mee. De jongste is zeven jaar en die is autistisch. Dat is moeilijk hoor, knikt ze naar me.

‘Dus nu moet ik wel, zegt ze nog een keer, ik moet aan de bak, ben gedeeltelijk afgekeurd maar ik moet voor twee dagen werk zoeken. Ik ga nu solliciteren bij een hotel, als receptioniste. Dat werk heb ik vroeger gedaan. Maar dat is jaren geleden’. Ze kijkt even in de verte en zucht diep, alsof ze letterlijk terug kijkt in de tijd.

‘Ik ben gedeeltelijk afgekeurd want ik heb een nekhernia’ gaat ze verder. Ik ben de afgelopen zeven jaar, negen keer geopereerd. Ik heb nu een plaatje in mijn nek. De eerste keer hebben ze het gewoon verkloot. Ik mag niet sjouwen en mag mezelf niet te veel belasten. Mijn man, mijn ex-man snapt het niet. Hij vindt het onzin’. Het is even stil.

Ik ben het afgelopen jaar zevenentwintig kilo afgevallen, zegt ze plompverloren. Er klinkt lichte trots door in haar stem. Ik knik bewonderend. ‘Ik moest wel. Voor mijn nek, gebaart ze. En ik kon niet eens mijn eigen kont afvegen’ fluistert de vrouw naar me op samenzweerderige toon.
Ik ben achtentwintig centimeter buikomvang kwijt. Mijn man mopperde altijd op me maar nu kan hij mooi zien wat voor doorzetter ik eigenlijk ben’. Mijn man is nooit een prater geweest. Hij loopt nu bij een psycholoog. Hij zou depressief zijn’.
‘Eigenlijk heb ik altijd al veel alleen moeten doen met onze jongens. Maar ja, deze scheiding heb ik echt niet gewild. Ze trekt even met haar mond. ‘Gelukkig heb ik mijn ouders. Die wonen bij mij om de hoek. Zij helpen mij met de jongens’.

‘Succes met solliciteren’ zeg ik, terwijl ik snel mijn tas pak, ik kijk haar bemoedigend aan. Net op tijd stap ik de trein uit. Als ik op het perron sta draai ik me om. De vrouw zwaait naar me, ik steek mijn hand op.
Even later loop ik de trappen op van het station. Ik steek het zebrapad over en vervolg mijn weg richting mijn werk. Maar wie veegde dan haar billen af? hamert het in mijn hoofd.

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 27 september 2014


Geplaatst in de categorie: huwelijk

4.7 met 9 stemmen 319



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
13 oktober 2014
Ik loop een beetje achter in deze,
nu pas gelezen.
Je weet ik mag jou altijd graag graag lezen,
mooie inzending.
Naam:
mohair
Datum:
30 september 2014
fijn dat jullie mijn schrijfstijl waarderen Nita en Joanan. jouw conclusie over haar ex-man durf ik niet hard te maken Joanan;-) maar ben met je eens dat er zeker tragiek zit in haar verhaal, dat was ook wat me raakte.
Naam:
nita
Datum:
29 september 2014
Ik hou oprecht van deze schrijfstijl. Het heeft inhoud, boeit en is humoristisch. Het hoeft niet iedereen aan te spreken, maar voor mij hoeft het niet altijd politiek georiënteerd te zijn.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
27 september 2014
Zeer vermakelijk en vlot geschreven verhaal over de woordenstroom van een zielige vrouw als deze in een trein. Niet te geloven wat sommige mensen aan wildvreemden vertellen. Bespaart hen wel veel psychiaterkosten. Hoogstwaarschijnlijk moest haar inmiddels depressieve ex-man haar billen afvegen en daarmee is de toon gezet. Triest hoe haar geslaagde vermageringsactie geen effect op haar huwelijksleven heeft gehad.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)