De energie op een schrijverssite
Ik ben de laatste tijd wat meer stukken gaan lezen op deze site. Ook in combinatie met gedichten van een aantal schrijvers op de aanverwante gedichtensite. Vreemd genoeg zie ik dan reacties van mensen daar op dingen die hier gebeuren. En misschien gebeurt dat ook wel andersom. Ik zie niet alles, want ik lees niet alles. Ik denk dat niemand alles leest en ziet. En daarom kunnen we de plank soms misslaan als het gaat om, hoe iets wat een ander schrijft, te interpreteren. Maar zelfs als we wel alles zouden lezen, dan nog kunnen we een andere interpretatie geven dan hetgeen de schrijver bedoeld heeft.
Wie naar een museum gaat, maakt het geregeld mee. En paar mensen bekijken hetzelfde kunstwerk. De een vindt het prachtig, de ander vindt het niks. Iemand ziet een abstractie die de ander volledig ontgaat. Een ander ziet de meest mooie bloemen die niemand anders waarnemen kan. 'It's all in the eye of the beholder', zeggen de Engelsen dan.
Als we schrijven, dan maken we een kunstwerk van woorden. Niets dat voor zoveel verschillende uitleg vatbaar is dan woorden. Zinnen, verhalen, ieder leest er iets anders in. We lezen niet altijd wat de ander bedoeld heeft te schrijven. Dat komt door onze eigen, door het leven gekleurde wijze, waarmee we naar de dingen kijken. Zo ontstaat er veel ruis tussen de regels en kan hetgeen je zegt door een ander helemaal verkeerd begrepen worden.
Eén van mijn eerste bijdragen op deze site werd door diverse mensen becommentarieerd, en in één van die reacties werd mijn inzending tot gehakt gemalen. Ik was stomverbaasd over hetgeen mij werd toegedicht; het was duidelijk dat degene die reageerde geen idee had wie ik was. Het dwong mij wel nog eens goed naar mijn inzending te kijken. Hoe had iemand dat zó anders kunnen lezen, en niet mijn goede bedoeling kunnen zien. Dat kon, omdat ik met de woede waarmee ik de inzending had geschreven, het stuk van mezelf vergat dat nu juist tot die woede geleid had. Daardoor was ik zó kort door de bocht gegaan, dat ik welhaast de bocht uitvloog. En daarom zag de ander mij niet. Ik kon een en ander nog toelichten en rechtzetten in een reactie van mijn kant. Maar ik begreep wel hoe het kwam dat een ander mijn woede zo anders uitleggen kon dan ik het bedoeld had.
Het mooie van een site als deze is, dat we allemaal van elkaar leren. Over het schrijversvak zelf, maar ook over de inhoud van hetgeen we schrijven. Ik vind het jammer als ik zie dat mensen gekwetst raken door een verkeerde interpretatie van hun werk. Als je vindt dat iemand jouw werk niet goed begrepen heeft, spreek dat dan uit. Dan leert die ander er wat van. En misschien kun je proberen te zien waarom die ander dat zo lezen kon. Daar leer je dan zelf weer iets van. Met passief-agressieve reacties, die ik nu soms zie, leert niemand iets, en houden we elkaar alleen maar met negatieve energie op een afstand. Om bij een volgend verkeerd woord weer terug te slaan. Gewoon zeggen dat je boos bent of je gekwetst voelt, klaart de lucht, en geeft ruimte om de ander weer van een andere kant te zien, die eerder nog niet belicht was.
Nee, dit is niet zomaar een site met woorden en verhalen. Het is een gemeenschap waarin vaak met sterke emotie op elkaar gereageerd wordt, waardoor er veel energie rondgaat. Die energie neem je mee als je de computer sluit. Het ligt aan jou of je eraan bijdragen wilt of die energie hier, voor jezelf en voor anderen, negatief of positief is. Daar hebben we allemaal iedere dag weer opnieuw een keus in. Met alles wat we schrijven, met ieder woord.
Geplaatst in de categorie: emoties
Mensen voelen zich alleen maar vrij om zich te uiten in een omgeving waarin ze met een minimaal respect worden behandeld. Anders blijft het dweilen met de kraan open. Ook op nederlands.nl.
Ik heb helemaal "niets" tegen een mediator.
Alleen dat mensen/schrijvers niet meer in staat zijn hun eigen boontjes te doppen is een beetje...
Bij het laatste geharrewar op deze site over een andere site, met terechte en onterechte verwijten,
komt deze invloed van een 'oudgediende' naar nu blijkt, toch over als een soort -opgeroepen- vredestichter, toeval, het kan.
En wat is daar mis mee...NIKS!
Ik heb zelfs getwijfeld of ik deze tekst wel insturen moest. Het is geschreven uit teleurstelling van mijn kant, als gebruiker van deze site - gebruiker sinds 2006 toen deze en de aanverwante gedichtensite nog één site waren. Ik vroeg me af of ik mijn gevoel wel moest uitspreken, en hoe dan. Dit was het resultaat. Ik besloot het in te sturen onder hetzelfde advies dat ik anderen vaak geef: om van je hart geen moordkuil te maken. En ik ben opgelucht dat het redelijk positief is ontvangen, met nuancerende opmerkingen in de reacties, waar ik op mijn beurt ook weer iets aan heb.
Bedankt ook voor jouw reactie. Ik heb 'de' wijsheid niet in pacht; we hebben allemaal onze eigen wijsheid die waardevol is.
Bedankt voor jullie mooie reacties. Andere invalshoeken, waar ik weer van leer. Ik wist niet zeker of ik deze tekst moest insturen, maar ben nu toch blij dat ik het gedaan heb. Jullie beschouwingen en adviezen zijn graag ontvangen.
is binnen gewandeld of gehaald.
Was dat nodig?
Kan, maar dat hoeft helemaal niet altijd een oplossing te zijn.
Iedereen kan ook zijn problemen met wie dan ook zelf proberen op te lossen. (indien die er zijn)
En je email-adres er bijzetten daar heb ik heel slechte ervaringen mee, helaas.
Mensen die op de site de beleefdheid zelve zijn
gaan privé geheel los, dat wil niemand echt weten.
Wie echt lange tenen heeft en slecht tegen kritiek kan, kan beter een andere hobby zoeken.
Zie mijn oude bewering: 17-03-2012.
www.nederlands.nl/nedermap/beweringen/ bewering/130293.html?zoekresultaat=ja