Inloggen
voeg je column toe

Columns

COULANCE WAT IS DAT

Toen ik rond het middaguur bij mijn oude buurvrouw binnenwipte, zat die als een zielig hoopje in haar elektrische sta-op-stoel. Een man was druk bezig een nieuwe keuken te installeren. Ze had zich er al lang op verheugd en er erg naar uitgekeken, maar nu keek ze bepaald verbijsterd. Alles speelde zich af in een wijk waarin zowel koop- en vrije sector huurwoningen elkaar afwisselden. Wij hadden ons huis gekocht, zij hadden het gehuurd.

‘Ze plaatsen een keuken die ik helemaal niet heb uitgekozen, verschrikkelijk; een witte, terwijl ik er een met een front in houtkleur heb uitgekozen!’ Haar haarstukje zat een beetje scheef en ze toonde nogal witjes. Haar handen hield ze in een ohhhh wat erg gebaar voor haar mond. ‘Afgrijselijk, zo steriel.’ Het was warm en benauwd in juli. Alle deuren moesten echter dicht blijven om de tocht buiten te sluiten die haar zo snel spierpijn bezorgde.

Ik beende naar de monteur toe en vertelde hoe mijn buurvrouw zich op haar nieuwe keuken had verheugd en van begin af aan stralend had gesproken van een bruin houten keuken. Ze had iedereen verteld dat ze door een medewerker van de woningstichting, waarvan ze al dertig jaar haar woning huurde, was gecomplimenteerd met haar gedurfde, mooie kleur- combinatie. Aanrecht en front vulden elkaar prachtig aan.

De keukenmonteur weigerde echter zijn werk neer te leggen tot een en ander was opgehelderd. Hij moest naar eigen zeggen zijn opdracht om 14.30 uur af hebben, want dan kwam de opzichter alles controleren. Ik ging wat boodschappen doen en zou me voor half drie weer melden.

Toen ik voor de tweede keer haar huis betrad, deed de opzichter dat binnen vijf minuten ook. We deden om de beurt ons verhaal. Mijn stem klonk steeds luider en zeer verontwaardigd. De man haalde echter triomfantelijk het origineel tevoorschijn van het keuzeformulier waarop de handtekening van de 82 jarige prijkte en waarop een witte keuken was aangevinkt. Ik begon een pleidooi waarin woorden als stokdoof, staar en coulance hebben voorkwamen.

Haar dochter had haar moeten vergezellen bij het uitzoeken, wetende van haar moeders beperkingen, vond de man. Ik kon onmogelijk in het bijzijn van de buurvrouw zeggen hoe eigenwijs deze was en dat ze per se alleen had willen gaan, want als ik zoiets zei, bleek ze opeens selectief doof en verstond ze alles. Toen haar dochter daags tevoren langs kwam om samen met mij de oude keuken leeg te ruimen, had mevrouw dat zelf al gedaan en restte ons het behang aftrekken. Ook al had ze pas zes weken een nieuwe knie, deze dame moest en zou alles onder controle hebben. Ze had het sterrenbeeld Leeuw en had de eigenschappen van deze koning der wildernis altijd al eer aangedaan. Eenmaal thuis gaf ik de kussens op mijn bed er flink van langs.

Ze konden kiezen, toch een houten front? Dan wel op eigen kosten. Tussen de vijf- en negenhonderd euro zouden die liggen. De opzichter gaf me het telefoonnummer van degene die de formulieren had ingevuld. De dochter, inmiddels ook binnen, belde en ook daar bleek dat er toch echt een witte keuken stond aangekruist op het keuzeformulier en fouten werden er nooit door hem gemaakt meldde de medewerker. Kom nou, overal waar mensen werken worden fouten gemaakt, nee dan hadden ze aan mij een goeie! De moeder volgde het gesprek van haar dochter met – voor zover ze dat nog kon- gespitste oren. ‘Ssssst joh.’ Klonk het toen de dochter begon over haar moeders doofheid. ‘Sssssst joh, dadelijk zeggen ze nog dat het allemaal mijn schuld is.’ Ze probeerde de dochter met een wuivende hand de mond te snoeren.

De gemoederen raakten verhit. Er werd besloten dat de dochter een brief of mail naar de woningstichting zou sturen. Al snel, hoorde ik na enkele dagen, kwam er een bevestiging van ontvangst inclusief de mededeling dat een antwoord enkele weken op zich zou laten wachten vanwege de zomervakantieperiode.

Toen we, haar dochter en ik, ons diezelfde avond meldden om de nieuwe keuken voorlopig toch maar in te ruimen, drong het pas tot de oude dame door dat ze er slecht voorstond en dat de woningstichting erg sterk stond in deze zaak. De dochter prees de witte keuken zo’n vijftien keer de hemel in en haar moeder begon ook wat opgewekter te kijken en je moest het haar nageven, ze was niet gespeend van enige zelfspot.
‘Oh, jongens, dadelijk wil ik niet eens meer die donkere,’ zei ze lachend. Er stonden al een wit buffet, witte koelkast en witte magnetron in de keuken. Ik, sinds jaar en dag haar buurvrouw, kookte inmiddels weer van woede en kon de dochter wel wurgen. Ik stond nog steeds in de woede/onrechtvaardigheid stand en in de vechtmodus. Zelfs lachen als een boer met kiespijn lukte niet. Waarom lieten ze de huurders niet zelf aankruisen wat die wilden?

Later hoorde ik van een vriendin die als woning consulente werkte, dat een nieuw front hooguit 250 euro kon kosten. Dit muisje dacht ik bij mezelf, dit muisje, zou nog wel eens een staart kunnen hebben van hier tot Tokio! Restte voorlopig de vraag of de woningstichting coulance zou tonen in een tijd van zakelijkheid en bezuinigingen, een harde tijd, een tijd waarin de godin Oeconomia meer dan ooit werd aanbeden. Een tijd waarin mantelzorgers op hun beurt weer zorg nodig hadden, want dat het de dochter allemaal teveel aan het worden was, stond tussen alle bedrijven door duidelijk op haar gezicht te lezen.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 12 juli 2015


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.0 met 1 stemmen 101



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)