Inloggen
voeg je column toe

Columns

Oud zeer

'What have we done', is nu al de verzuchting van menig Brit die gisteren nog in de euforie van 'Leave' ontwaakte. De Brexit blijkt niet meer te zijn dan het afreageren van de frustraties van de gewone man die zich in de Engelse klassenmaatschappij
steeds meer het ondergewaardeerde en verwaarloosde kind voelt. Een proteststem, gevoed door de onderbuik en gebaseerd op een afkeer van migranten, een hang naar de jaren '50 en een minieme kennis van cijfers en feiten. Wrang dat juist op hun hoofden de economische kladderatch zal neerdalen met als gevolg vurige maatschappelijke onrust.
De toekomst van een land simplificeren tot een 'Yes or No', na een campagne aangejaagd door mensen met eigen persoonlijke belangen die een cynisch spel met de macht spelen.

We gaan even terug naar 1987 , de Universiteit van Oxford.
The Bullingdon club is een uiterst exclusief gezelschap van steenrijke studenten die na een uitgebreide ballotage worden toegelaten op basis van hun adellijke afkomst of de maatschappelijke status van hun ouders. De club is honderden jaren oud en berucht om drankgelagen en excessieve feesten waarbij niet zelden restaurants tot de grond toe worden afgebroken en de rekening naar pappie gaat. Films als de Riot Club en Brideshead Revisited geven een aardig beeld.
Veel leden komen later terecht in de hoogste regionen van politiek en bedrijfsleven.
David Cameron en Boris Johnson behoren eind jaren '80 tot dezelfde lichting.
De concurrentie tussen beiden is meermalen beschreven. Boris is eloquent en flamboyant, David intellectueler en meer ingetogen. Cameron wordt premier en Johnson burgemeester van Londen. Johnsons fanatieke steun aan het Leave kamp is naar mijn idee ingegeven door een ultiem studentikoos Bullingdon geintje dat hij Cameron flikt en waardoor hij grote kans maakt zijn opvolger te worden. Zijn recente pleidooi tot 'kalm aan met die Brexit', vormt voor mij het bewijs dat hij verdomd goed wist hoe hij de bestaande onvrede moest mobiliseren en wat de gevolgen zouden zijn.
'Dankzij zijn moed heeft dit land voor het eerst in 43 jaar de kans gekregen te stemmen in een EU-referendum.', waren enkele van de 'waarderende' woorden voor zijn voormalige vriend.
Ik denk dat Cameron hierna uren boven een teiltje heeft gehangen.
We'll meet again..

Schrijver: trawant, 26 juni 2016


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.6 met 5 stemmen 463



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
28 juni 2016
Wat je schrijft, beste trawant, over de studentikoze rivaliteit van twee tegenpolen, zal vast ergens in de catacomben van gevoelens meespelen. Het zwaarst wegende onderbuikgevoel is m.i. niet deze speelse of gespeelde controverse, maar het door een meerderheid van Engelse mensen ervaren verlies van hun collectieve soevereiniteit, dat als een langzaam roestproces steeds verder het blinkende metaal van eigenwaarde heeft aangetast. Door middel van de Brexit en het opkomen voor het verstevigen van de eigen aangevreten wilskracht en trots, heroveren de Britten een blinkend spiritueel erfgoed dat ook in andere landen van de wereld in levensgevaar verkeert, daar het platgewalst en vermorzeld dreigt te worden door de nietsontziende machten achter de schermen. Machten die de democratische beslissing van een volk graag gereduceerd willen zien tot een intellectuele armworstelpartij tussen twee oude kameraden..
Naam:
Jacob van Schaijk
Datum:
26 juni 2016
Goed geschreven stuk dat ook laat zien hoezeer Engeland nog steeds een klassenmaatschappij is.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)