De appelboom
Heb je een plan? vraagt T. Ik sta met mijn jas aan, klaar voor de start om in de tuin te werken. Ik heb naar dit moment uitgekeken. Ons project: samen de appelboom rechtzetten. De appelboom, die al een aantal jaren van verticale stand richting horizontaal zakt. Dit komt omdat de boom nooit is gesnoeid.
T. houdt niet van snoeien. Je moet de natuur zijn gang laten gaan, zegt hij. Dat kan in een bos, maar niet in een tuin, vind ik. ‘Bomen hebben gevoel voor evenwicht. Maar dat lukt niet altijd, de boom zal voornamelijk naar het licht toe groeien’ las ik op een bomensite.
De appelboom is ons veel waard. Hij geeft ieder jaar meer dan een dozijn appels. Een appelboom op een stukje gras, dichterbij de droom van een eigen boomgaard kun je niet komen volgens mij.
De boom is echter uit model en volkomen scheef gegroeid, zelfs met een boompaal ernaast. Lastig bovendien om iedere keer te blijven hangen aan een tak met een mouw, als ik met mijn fiets aan de hand het tuinpad afloop, of erger, aan een tak die me als een onzichtbare hand ruw aan de capuchon van mijn jas van mijn zadel sleurt.
Een knoop doorhakken is niet onze sterkste kant. Volgens mij hebben wij hier moeite mee. Althans dat vind ik. T. denkt hier misschien anders over. ‘We pakken een schep en graven de boom uit’ zeg ik vastberaden. Hoe? vraagt hij op indringende toon. Ik kan ook eerst het tuincentrum bellen en vragen om advies, doen we het een andere keer, reageer ik laf.
T. pakt een stuk papier. Kijk, wenkt hij. Ik loop naar hem toe. Dit is de boom, dit is de grond, dit zijn de wortels. Hoe wil jij dit gaan doen? Die wortels zijn lang en vertakt rondom de boom. Als je begint met scheppen, maak je de wortels kapot. Hoe denk je dat die boom dan nog blijft staan?
Ik knik instemmend. Loop naar buiten, pak een schep uit de schuur en begin.
T. komt naast me staan. Ik voel dat de schep op stugge wortels stuit, het gaat moeizaam. Aarzelend leg ik de schep neer.‘Laten we eerst de lavendel snoeien’. Hij kijkt me aan met ingehouden irritatie.‘Kan het wat luchtiger’voeg ik eraan toe, terwijl ik met beide handen aan de lavendel pluk, de bekende geur stijgt op als aromatische antidepressiva.‘Ik voel spanning. Hoe doe jij dat op een zeilboot, samen met Chris? Dan lachen jullie toch, als het schip bijna omslaat en je moet in actie komen? Dat wil ik ook: samen lachen, eindig ik mijn pleidooi. T. gaat aan de slag. Ik ook. We zijn op weg, dit voelt goed.
‘Die struik wil ik zo meteen gaan snoeien’ wijs ik, hij steekt boven de heg uit’. T. knikt, pakt een zaag en begint bovenaan. Even kijk ik verbouwereerd naar zijn rug. Laat mij ook eens, vraag ik na een tijdje. T. overhandigt me de zaag. Verbeten ga ik aan de slag. Na enkele minuten kijk ik op, zie hem bij de appelboom staan. En nu? vraagt hij. Ik vermoed dat hij het wel weet, maar wil peilen wat mijn reactie zal zijn. Ik zou ‘m snoeien tot de helft, de takken een stuk korter, dan kunnen we hem beter rechtzetten’ zeg ik zelfverzekerd.
T. begint direct te zagen, ik concentreer me weer op mijn karwei. Als een incapabele kapper, knip ik de struik. Ik ga er helemaal in op.
‘Zo’ zegt hij op enig moment. Ik kijk opzij, sla van schrik mijn hand voor mijn mond. De boom is gereduceerd tot een houten stomp van nauwelijks een halve meter. Alle takken zijn eraf gezaagd. Hij staat nog steeds scheef. Geschokt kijk ik naar onze appelboom. Hij was terminaal, nu is hij dood. ‘Jezus’ reageer ik, nu weten we zeker dat ie niet meer te redden is’. Hij was al niet meer te redden, alleen als we de halve tuin hadden uitgegraven met een graafmachine’. Krachtig gooit hij de zware takken op het terras. Ik draai me om en knip stug door.
Een paar maanden later groeien er kleine takken met blaadjes, bovenop de stomp, die ook nog eens een aanzienlijk aantal centimeters blijkt te zijn gegroeid.
Waaruit we voorzichtig kunnen opmaken dat zowel de man als de vrouw het nogal eens bij het verkeerde eind heeft.
Inzender: Monique Louis, 20 augustus 2016
gmail.comGeplaatst in de categorie: natuur
appelboom
320
Geef je reactie op deze inzending: