Sanne B.
In het magazine van de landelijke vereniging van Parkinson patiënten, een vereniging waarvan ik lid ben, stond onlangs een oproep te lezen om een verhaaltje of column met eigen ervaringen over de ziekte in te zenden. De inzendingen zouden worden beoordeeld door een jury, die zou bepalen welke inzendingen geplaatst zouden gaan worden.
Na het lezen van de oproep zond ik een stukje in, dat ik een paar jaar geleden had geschreven. Ik had toen, voor het stellen van een definitieve diagnose, in het ziekenhuis een hersenscan moeten laten maken. De uitslag van de scan was, dat er geen tumor te zien was, dat er geen water in mijn hoofd zat en dat er ook geen sprake was van een stille beroerte. Kortom, ik was Parkinson patiënt en met de oproep uit het magazine in gedachten voelde ik mij geroepen positief te reageren. Per e-mail zond ik een kort berichtje met als bijlage een afschrift van het verhaaltje, dat ik destijds de titel "Humor" had gegeven.
Vrij snel na de inzending ontving ik van het Radboud Universitair Medisch Centrum, Nijmegen een e-mailberichtje met de bevestiging, dat men mijn verhaaltje had ontvangen en dat het zou worden beoordeeld voor eventuele plaatsing. Het berichtje was ondertekend door ene Sanne B. Marketing en Communicatie.
Medio oktober vertrekken mijn echtgenote en ik voor twee maanden naar Portugal. Uiteraard gaan de e-reader en I-pad mee, want gelezen en gecommuniceerd met de buitenwereld moet er worden. Als we op dag twee van de vakantie 's morgens de binnengekomen e-mailberichten controleren blijkt er opnieuw een enthousiast, door Sanne B. ondertekend e-mailberichtje bij te zitten. Mijn verhaaltje is door de jury waardig bevonden voor plaatsing en gevraagd wordt of ik een (portret- of actie-) foto van mezelf voor plaatsing bij het verhaaltje kan insturen. Om te voorkomen, dat van uitstel afstel komt, selecteer ik van de foto's op de I-pad een opname, die waarschijnlijk wel door de redactie gebruikt kan worden. Met een kort stukje tekst erbij, verstuur ik de foto.
Een paar dagen later zit er tussen de ingekomen e-mailberichten weer een berichtje van Sanne B.. Ik kan er niets aan doen, maar onbedoeld begin ik mij af te vragen wie Sanne B. van de afdeling Marketing en Communicatie van het Radboud Universitair Medisch Centrum, Nijmegen, is. Zij bevestigt nogmaals, dat mijn verhaaltje als een van de ingezonden verhaaltjes is uitgekozen voor plaatsing in het Parkinson magazine en dat ik, samen met een eventuele partner, word uitgenodigd om begin november naar Nijmegen te komen om deel te nemen aan een speciaal voor Parkinson patiënten georganiseerde kookworkshop. Een leuk initiatief, maar in dit geval een initiatief waarop ik niet kan ingaan vanwege het feit, dat ik dan in Portugal verblijf. Ik stel een e-mailberichtje op en meld met reden omkleed, dat ik niet op de uitnodiging kan ingaan. Uiteraard schrijf ik de hoop uit (de hoop uitspreken zou feitelijk onjuist zijn), dat de workshop voor de organisatoren, deelnemers en degene die de workshop geeft, een succes wordt en sluit met vriendelijke groeten het berichtje af.
Een dag later ontvang ik van de mysterieuze Sanne B. weer een e-mailberichtje. Dit keer luidt de tekst: "Dat is helemaal goed toeven. Een fijn verblijf in Portugal toegewenst."
Héééél even overweeg ik om, als grapje, Sanne B. per e-mail uit te nodigen voor een workshop "Bakken en braden onder de Portugese zon", maar dat vindt mijn echtgenote geen goed idee.
"Doe alsjeblieft niet zo stom zeg. Dat kind doet gewoon haar werk en voor het geval je het niet meer wist, je bent Parkinsonpatiënt en die moeten spanning en sensatie zoveel mogelijk voorkomen. Zet de I-pad maar uit en neem je pillen in, dan gaan we naar het strand. Zonder Sanne B.!"
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: humor
Sanne B.
89
Geef je reactie op deze inzending: