Inloggen
voeg je column toe

Columns

DE KLUTS KWIJT

Truffel was inmiddels licht dementerende zei de vrouw. Ik kende haar van mijn regelmatige ommetjes in de buurt. Ze had net een fikse blaasontsteking overwonnen met behulp van antibiotica en pijnstillers begreep ik. Gisteren was ze nog mee geweest op visite, maar op de gladde laminaatvloer was ze telkens uitgegleden. Ze leek wel een vloerkleedje. Ja, Wat wil je, ze was al 98 nu. In mensenjaren dan.

Ze zag slecht, was stokdoof en had een tia achter de rug die maakte dat ze nu en dan een beetje de weg kwijt was. Zo kon ze lange tijd stilstaan voor een kunstwerk of voorwerp in de woonkamer en bestudeerde dat dan aandachtig, net alsof ze het voor de eerste keer zag. Zelfs haar eigen geschilderde portret leek haar te verbazen. Ze was gelukkig wel weer wat aangekomen, want had veel kilo’s verloren in relatief korte tijd.

‘Ja, ouderdom komt met gebreken,’ zei ik meelevend en ik bukte om de hoogbejaarde dame over haar wang te strijken.
‘Nou ik wil haar toch echt nog niet kwijt, ik zou het vreselijk vinden,’ zei haar bazinnetje.
‘Ik hoop,’ zei ik ‘dat ze nog een poosje bij jullie mag blijven.’
Om daarna ontnuchterend verder te gaan met: ‘maar ja, ooit komt er een eind aan natuurlijk.’

‘Iedereen die ik op straat tegenkom zegt: ‘Zo, dat is een ouwetje. Nou ben ik zelf ook niet zo piep en snel meer, omdat ik een nieuwe knie moet, dus passen we mooi bij elkaar. We sjokken samen kleine rondjes, waarbij mijn eigen gebreken niet zo opvallen. Veertien hondenjaren; dat is echt niet niks.’
Ik knikte vol begrip.

‘Ze blaft ons elke ochtend om 8.00 uur wakker, dan is ze de kluts kwijt en moet ik eruit om haar gerust te stellen. Zodra ik bij haar ben stopt ze. Als ik dat niet doe, blíjft ze bezig. Ze roept me net zo lang tot ik kom. Ja, het valt allemaal niet mee hè, kleine Jan Klaas Huntelaar van me, lekkere tante Pollewop, oma Bakkebaard.’
Ze bukte en gaf de hond een kus op haar neus. Het dier onderging het stoïcijns. Het wist niet beter na al die jaren.
‘U houdt echt heel veel van haar hè,’ merkte ik op. Haar gezicht lichtte op.
‘Dat kun je wel zeggen ja.’
Truffel was er maar bij gaan liggen. Ik krieuwelde haar nog even achter haar oren en vervolgde mijn weg.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 17 januari 2017


Geplaatst in de categorie: dieren

4.0 met 2 stemmen 113



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)