Sprakeloos
Op het terras van een café kies ik een tafeltje in de zon. Hoewel het pas elf uur in de ochtend is, heb ik meer trek in een biertje dan koffie. Dat kun je wel eens hebben op Tenerife als het een warme dag is. Een meter of vijf verder zit een echtpaar dat ik rond de zestig schat. Afgaande op hun uiterlijk trek ik de conclusie dat ze tot de lokale bevolking behoren. Zij neemt af en toe een slokje koffie en doet iets met een haakpen. Hij leest een krantje en nipt met tussenpozen van een biertje.
Tijdens het handwerken praat de vrouw voortdurend in op de man. Mijn kennis van het Spaans is pover. Helemaal als het snel wordt gesproken én in dialect. Om het ‘gesprek’ te kunnen volgen moet ik het dus doen met non verbale communicatie. De vrouw is daar zeer bedreven in. Terwijl ze de haakpen af en toe loslaat, wijst ze herhaaldelijk met een priemende vinger in de richting van de man. Het gebaar wordt steevast bekrachtigd door vervolgens met dezelfde vinger op het tafeltje te tikken. Als afsluiting van haar betoog maakt ze met de duim een gebaar over haar schouder. Lifters proberen op deze manier een auto te laten stoppen, maar de vrouw doelt kennelijk op een achterban die onderdeel uitmaakte van haar betoog. Het is overduidelijk dat het allemaal de schuld is van de man. Met een wegwerpgebaar, zoals handballers doen om een bal naar achteren te spelen, sluit ze haar tirade steeds af.
De man reageert niet en blijft onverstoorbaar zijn krantje lezen. Als de serveerster een vers biertje voor hem neerzet, kijkt hij haar vriendelijk aan en wisselt een paar woorden. Het meisje glimlacht en wendt zich vervolgens tot de vrouw, kennelijk om te vragen of zij ook nog iets wil bestellen. Zonder op te kijken verwerpt zij de suggestie. Nadat ik een tweede pilsje voor mij heb staan, schuift een ander stel aan bij de handwerkster en de krantenlezer. De man draagt een snorretje. Het lijkt alsof het met een penseeltje is aangebracht. Het doet mij denken aan Don Quichote. Zij lijkt als twee druppels water op de vrouw met het haakwerkje. Zusters en zwagers, concludeer ik. De mannen gaan dicht bij elkaar zitten, terwijl ze hun stoelen wegdraaien van de vrouwen. Ze beginnen een drukke conversatie, waarbij ze dezelfde handgebaren maken als de vrouwen. Na een betoog onderstrepen ze hun verklaring met het over elkaar slaan van de armen en een resoluut knikkend hoofdgebaar. De vrouwen kijken af en toe hoofdschuddend naar de mannen en raken elkaar daarbij aan om hun uitlatingen fysiek te bezegelen.
Hoewel ik zin heb in nog een biertje besluit ik af te rekenen en een wandeling te maken. Drie pilsjes vóór het middaguur lijkt me wat veel. Zelfs op Tenerife. Terwijl het dienstertje het bonnetje toeschuift, kijkt ze me vanuit haar ooghoeken glimlachend aan. Kennelijk heeft ze mijn ‘voyeurschap’ in de gaten gekregen. Ze spreekt Engels en zegt, terwijl ze met een veelbetekende blik vluchtig over haar schouder kijkt: “That’s the reason why I am single!” Ik knik begrijpend en geef een royale tip voor haar ontboezeming.
Omdat de wandeling mij dorstig heeft gemaakt, besluit ik op een ander terrasje een plaats in de schaduw te zoeken en toch maar dat derde biertje te nemen. Een paar meter verder zit een echtpaar dat ik rond de vijftig schat …
gmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
sprakeloos
104
Geef je reactie op deze inzending:
Karel, publiceer jij ook op nederlands.nl ... of ben je uitsluitend lezer? Ik kan geen inzending van jou vinden. Je maakt mij nieuwsgierig ...
Uiteraard is deze kwalificatie strikt persoonlijk. En het zegt niets over de kwaliteit van de column. Dat wij overigens steeds mogen weten op welke momenten Frans een vers pilsje heeft, is niet zo relevant voor het betoog, lijkt mij. Maar wel gezellig om te weten. Ook fijne informatie is, dat het 'dienstertje' (vrouwonvriendelijk) het huwelijk afwijst. Zalig zijn de singles, want zij krijgen vast extra fooi, zo lijkt de boodschap?