Inloggen
voeg je column toe

Columns over kinderen

Klagende kinderen

In het AD van donderdag 1 juni stond een artikel over kinderen, die klagen dat hun ouders weinig tot geen tijd voor ze hebben, ook al zijn ze thuis. De kinderen klagen over ouders die aan de ipad, smarthphone of andere spannende attributen meer aandacht besteden dan aan hen.
En deels klopt dat ook wel. Ze hebben echt wel een punt, los van het feit dat kinderen op jonge tot zeer jonge leeftijd al met een mobieltje lopen, want daar beginnen ze mee natuurlijk, waarna het allengs wordt uitgebreid naar apparaten die "meer kunnen", waar ze meer mee uit de voeten, of in dit geval 'uit de handen' kunnen.

Het geeft aan dat deze tijd er eentje is die meer gericht is op de electronica, maar dat is de tijd van nu nou eenmaal. Immers, toen mijn kinderen klein waren, die spannende dingen er nog helemaal niet waren, was het dus echt niet zo, dat ouders meer tijd hadden voor de kinderen, dan de ouders van nu, welnee! Ik had behalve twee banen, een aantal kinderen op te voeden en of ik daar nou wel of niet in geslaagd ben, blijft even in het midden, feit is en blijft dat er monden te voeden waren en het salaris van eega niet volstond. Zo simpel was het.

Of we geen tijd hadden voor de kinderen? Natuurlijk wel, de kinderen kregen de aandacht die ze nodig hadden, maar we brachten de tijd anders door dan dat tegenwoordig gebeurt. Logisch, want wat je niet hebt, kun je ook niet missen, zo simpel is het. Was je eenmaal thuis, dan was je thuis en het aanspreekpunt voor kind en man, ook al zo klaar als een klontje.

En nou zijn we van de generatie die best zonder mobieltje kan, zonder ipad, zonder internet, maar ja: als je tegenwoordig mee wilt doen, ben je bijna verplicht om overal bereikbaar te zijn, mensen accepteren niet meer dat je er soms, helemaal niet bent en je mobieltje net als je boodschappenbriefje thuis ligt.

De standaardvraag is dan ook, wanneer er een bekende belt en je wel te pakken krijgt: waar was je nou? Waar ik was? Nou gewoon buiten, een luchtje scheppen en mobieltje vergeten. Dat moet kunnen, net als ik vind dat het toch mogelijk moet zijn, voor ouders zowel als voor de kinderen, om wat meer aandacht aan elkaar te geven in plaats van aan een apparaat?

De goede ouders niet te na gesproken, lijkt het welhaast of de kinderen alleen rechtstreeks worden aangesproken als ze in het klaslokaal zitten. Kijk, de tijd draai je niet terug en ik denk ook niet dat je het moet willen, maar er is niks mis met aandacht!
Dus stop, als je kind dat vraagt of juist als het dat niet vraagt, alle electronica weg en luister naar wat je kind je te vertellen heeft!

Schrijver: An Terlouw, 3 juni 2017


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.0 met 3 stemmen 84



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
3 juni 2017
De huidige cultuur is dolgedraaid in zogenaamde communicatiemiddelen. Ondanks de goede bedoelingen, is het resultaat volstrekt beroerd, want de eenzaamheid onder de mensen is alleen maar toegenomen. Dat komt o.a. door de angst voor oogcontact en nabijheid. Fysieke aanrakingen zijn ook meer en meer massaal een taboe geworden, terwijl dat zo belangrijk is voor mensen. Als slaven van de technische communicatiemiddelen ontkennen de mensen hun diepe roots en hun verbondenheid met de natuur. Denk aan moneyjunk Trump. Weersta de cultuurhypes!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)