Columns over algemeen

In de trein 3.

Waar ik in de trein nog wel even aan moet wennen zijn de andere reizigers.
De man die rechts tegenover me plaatsneemt lijkt sprekend op een jonge Donald Sutherland.
Dezelfde lichtblauwe priemogen, dunne lippen en een kort grijs baardje.
Sinds zijn rol in de film 'Don't look now' met een scene waar ik nu nog rillingen van krijg en die ik u niet zal beschrijven omdat ik er dan weer niet van slaap, associeer ik hem met narigheid. Hij speelt ook voortdurend wrede koude schurken.

Ik heb dus bij voorbaat al een hekel aan deze passagier. Vooral nu hij allerlei spulletjes, sleutels, pen, agenda, telefoon uit zijn tas vist en op het tafeltje bij het raam uitstalt.
Dat hij daarvoor mijn krant tot de helft van het blad terug schuift vind ik tot daaraan toe.

Maar als hij daarna op zijn schoot een plakje ontbijtkoek met chirurgische precisie van het cellofaantje ontdoet en de versnapering stukje voor stukje ijzig traag oppeuzelt, drijft dat me bijna tot waanzin. Eerst knabbelt hij links en rechts een hoekje weg om vervolgens het tussenliggende reepje in twee kleine hapjes af te bijten en daarna aan het volgende hoekje te beginnen. Het scheelt weinig of ik had voor alle doden die Sutherland op zijn geweten heeft meedogenloos wraak genomen. Gelukkig hoeft hij maar een halte mee en stapt net op tijd uit.
Geluk gehad makker!