Aan heidenen overgeleverd

In de vertrekhal van Schiphol geven mijn twee uitzwaaiers mij lastminute een dubbel-cd van Nat King Cole mee: ‘Als je het in je kop haalt om daarginds, bij het afspelen van deze juweeltjes, stekeligheden neer te pennen, dan is opheffingspingpong aan de heidenen overgeleverd...’
Opheffingspingpong, in de nabijheid van douaniers, een zegswijze die jeuk veroorzaakt.
Ik had mijn gezelschap toevertrouwd dat ik lang weg zou blijven. In verband met hoge bloeddruk wilde ik ‘n dieet uitproberen van ‘grijs’ brood met Dalmatische geitenkaas, de dag beginnen met espresso-duplo plus pruimenjenever, allerlei risotto-varianten eten, alleen Roko’s witte huiswijn drinken, visbouillon slurpen en me omringen met vocale folklore, zo klapa en zo a capella als maar mogelijk. Met andere woorden, ik ging eindelijk de wonderlijke samenhang beleven van muziekgenot en een brein dat mij laat jammeren over degenererend tafeltennis.
Tegenwoordig beluister ik een gevierd artiest als Nat King Cole aandachtig en respectvol, met behulp van koptelefoons, mij afsluitend voor alledaags rumoer. Zijn uitzonderlijke albums ‘To Whom It May Concern’ en ‘The Very Thought Of You’ zijn delicatessen voor de musicoloog. Ik laat mij onderdompelen in de zoete klanken van zanger-pianist Cole (1919-1965), een wereldster geworden met Nature Boy, Mona Lisa, Unforgettable, For All We Know, Dance Ballerina Dance. En vooral Fascination, het bedwelmende liedje van Manning en Marchetti. Toch concludeer ik niet dat ‘crooners’ mij tot ongeclausuleerde welwillendheid aanzetten. Andere factoren spelen een rol en veertig achtereenvolgende ballads zijn teveel van het goede. Een overdaad aan cool and melancholy werkt averechts...

Tafeltennis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 913