SO DAUF AS EN WACHTEL*

Wat direct na aankomst in Bremm an der Mosel opviel, was dat op donderdag in elk geval vrijwel iedereen grijs haar had, op grove wandelschoenen liep, een rugzakje of Nordic wandelstokken droeg of een fietshelm op had en in het bezit was van stevige kuiten. Een generaliserend, etiketterend, tikje subjectief beeld dat later enigszins moest worden bijgesteld.

Het drie sterrenhotel was prima, zij het niet bepaald design, maar had sfeer en heerlijke bedden. We waren voor een dag of vier afgereisd. Even naar een andere omgeving en om de streek terug te zien die ik ooit als zestienjarige bezocht.
Nadat we hadden uitgepakt, zag ik bij het buurt verkennen plataanbladeren van ongekend groot formaat. Ik nam er een stuk of vijf mee en droogde die in een krant waarop ik mijn koffer zette. Ik zag ze al voor het raam hangen thuis. Het was oktober en het was herfst, mijn favoriete seizoen. In de dorpskerk bad men. Het was Rozenkransmaand.

Er werd rap Duits gesproken, ook door de bediening. We kregen een menu mee en konden kiezen uit drie gerechten. Dat gold voor elke dag. Toen merken we al snel hoe ons middelbare school Duits was weggezakt. Nu zul je in het middelbaar onderwijs niet snel woorden als Zander en Kürbissuppe tegenkomen, toch stonden ze op het menu. Op mijn mobieltje was het zo gepiept; het opzoeken. Zander was snoekbaars en Kürbis was pompoen. Sprudelwasser, wat ik maar niet goed verstond, was Spa rood. We kozen voor kip.
Ik kon me niet herinneren ooit snoekbaars naar binnen te hebben gewerkt. Ik was niet zo van de vis. Toch was het een consumptievis las ik die wel 1.20 lang kan worden en niet van licht hield. Nou dat had ik met hem gemeen.

Waar ik me in toeneembare mate aan stoorde, was de lichte doofheid waaraan ik leed. Vaak verstond ik bij het afrekenen op een terras de prijs niet en zo kon het gebeuren dat ik sechzehn Euro en mijn kompaan vierzehn Euro hoorde en de bediening zich ermee moest bemoeien en overdreven articulerend het getal VIERZEHN tussen ons in meende te moeten werpen teneinde de strijd te beslechten.
Op de autoradio hoorden we een lied van de koning van de Weense operette en zongen het refrein opgewekt mee: ‘Adieu, mein kleiner Gardeoffizier, adieu, adieu und vergiss mich nicht. Und vergiss mich nicht!’

In Cochem, een romantisch, toeristisch stadje, stond ik voor een herberg uit de 17e eeuw. Achter glas lag een vervaagde getypte tekst over de geschiedenis van het huis. Ik las die deels, puur om een indruk te krijgen. Terwijl ik dromerig in het verleden staarde, kwam een grijzend vlot gekleed paar naar me toe. De man vroeg me in het Duits of ik wist wat het woord ‘copulieren’ in de tekst betekende. Ik had over het woord heen gelezen en keek hem verbaasd aan. Werd ik soms in de maling genomen? Ik verstijfde en kwam niet verder dan een stuntelig: ‘Ach jah ist das nicht die Liebe betrieben/betreiben?’
We schoten alledrie in de lach. Ik sloeg gegeneerd mijn handen voor gezicht.
‘Nein, ich habe nicht gesagt, dass Wort,’ antwoordde hij vrolijk.
Hij nam me bij mijn arm en voerde me naar de tekst in het glazen kastje en wees op het woord ‘pokulieren’. Ik had dus weer eens iemand verkeerd verstaan.
In de kabelbaan op weg naar het hoogste punt van een bekende berg, waren we voor de zoveelste keer in de lach geschoten. Eenmaal op de hotelkamer beland dronken we er maar een paar glazen Riessling op en zagen we dat pokulieren oud Duits dialect is dat ‘pimpelen’ betekent. (uitgebreid alcohol consumeren)

Thuis schoten me de Amerikanen bij de Bratwurstkraam weer te binnen. De verkoper vroeg hun hoe ze over Donald Trump dachten: ‘Wir schicken ihn nur nach Korea,’ luidde het antwoord. Ook zij moesten hartelijk lachen.

Het bleek trouwens ‘Die Liebe machen’ zu sein.

* Doof als een kwartel