Inloggen
voeg je column toe

Columns

Aanstekelijke meezingfeesten

In de huidige miezerigheid blijf ik blijmoedig speuren naar opbeurende muziek. Daarbij stootte ik onlangs op het singalong-verschijnsel. Dat kwam zo: iemand had een pakketje door de brievenbus gepropt. Mijn benedenburen vertelden dat een jongeman-op-een-racefiets er mee aan m’n deur had gestaan. Haastig en nieuwsgierig uitgepakt, er zat een cd van Anouk in: Sad Singalong Songs.

Een titel die vraagtekens oproept. Showbizzers geloofden indertijd (2013) dan ook niet dat Anouk Teeuwe echt van plan zou zijn om over te stappen naar de Ronnie Ruysdael-meezingfeestencarroussel. In het assonerende Sad Singalong Songs zit dus een contradictie: Anouk plus de Sing-A-Long-legende Max Bygraves? Ik dacht het niet.

In Engeland kon ‘theater-variété’ nog lange tijd de status van topvermaak behouden. Entertainers als Max Bygraves, Ronnie Corbett, Ken Dodd, Ronnie Barker en Frenkie Howerd deden daarmee hun voordeel. Van dit vijftal verwierf Bygraves (1922-2012) de grootste bekendheid. Zijn sing-songs waren voorstellingen waarbij liedjes niet meer met standaardgrappen werden ingeleid, maar avondvullende potpourri’s van song, cheerleaders-dance en schunnigheden als ‘Oh oh McEnroe’.

De Bygraves-programma’s zaten vol met nooit eerder vertoond nonstop-amusement. Bij hem draaide alles om aanstekeliijkheid. Zodra de muziek inzette, lag de zaal plat. De mensen lieten zich gretig van de ene naar de andere show-stopper meesleuren: je kon er heerlijk je stress in kwijt. Het lijflied van Bygraves was ‘It’s A Sin To Tell A Lie’. Daarmee opende en besloot hij jarenlang zijn persoonlijke interpretatie van medley-zingen. Het was een soort Toppers-avant la lettre, maar dan uitgevoerd door een enkele Britse grapjas.

Schrijver: Ton Mantoua, 28 januari 2018


Geplaatst in de categorie: muziek

3.5 met 2 stemmen 343



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)