Inloggen
voeg je column toe

Columns

Ontslag

Na de uiterst onaangename ervaring en uitkomst maandag heb ik besloten te stoppen met mijn carrière. Ik was heel blij met de kans die me nog geboden is, en vind het heel jammer dat het zo gelopen is.

Misschien is het toch goed om van mijn kant de zaken nog wat toe te lichten. Natuurlijk wist ik dat de zorg in een verpleeghuis niet te vergelijken is met die in ziekenhuis, laat staan op een intensive care, maar ik was toch verbijsterd te zien wat ik aantrof.
Dat ligt mijns inziens maar voor een klein deel aan het lager opgeleide personeel, en voor een groot deel aan de slechte organisatie.Van de met de mond beleden kleinschalige zorg is in de praktijk niets terug te vinden, personeel wordt overal en nergens ingezet, er worden eindeloos veel studenten ingezet, er is weinig tot geen toezicht.
In plaats van na de ochtendzorg in de woonkamer te blijven maken veel collegae van de gelegenheid gebruik daarna hun snor te drukken. Toen de enige keer dat ik daadwerkelijk als zorgcoördinator gewerkt heb een collega van een andere afdeling afplukte , waar ze gezellig met een collega zat te niksen, om met haar een patiënt uit bed te halen die ze zonder eten en drinken te geven in zijn vuil had laten liggen en die ze ook niet van plan was uit bed te halen maakte ik natuurlijk geen vrienden.

Een boze en verdrietige ex-collega die ik tegenkwam moest ik helaas gelijk geven. De zorg geleverd in dit huis is ondermaats, en in geen velden of wegen te vergelijken bijvoorbeeld met die in het verpleeghuis waar mijn moeder verzorgd wordt. Later heb ik in een mailtje aan haar dat beeld toch weer wat proberen recht te zetten. Ik vond dat ik mijn wel goedwillende en hardwerkende collegae te kort had gedaan.
Maar een fysiotherapeut die me op hoge poten komt vragen waarom er op huisje A geen toezicht is - geen idee natuurlijk, ik heb geen ogen in mijn zak - terwijl ik op huisje B ben? En die ik daarvoor en daarna nooit meer op de afdeling heb gezien? Nee, ook daar was ik geen vriend of fan van.

In plaats van personeel verantwoordelijkheden te geven worden ze kort gehouden, er wordt naar mijn gevoel bewust een angstcultuur gecreëerd waarbij familie wordt ingezet en door roddel en achterklap personeel tegen elkaar wordt opgezet. Ook mij wist A al snel in de hoek weg te zetten. Daarover heb ik je gebeld, ik had het gevoel dat me knollen voor citroenen waren verkocht, maar ik heb toen helaas niet het advies van anderen gevolgd: vragen om ander werk.
Niet alleen aan mij zijn loze beloftes gedaan. De een was meer salaris beloofd, de ander een vaste werkdag, een derde een langere vakantie. Allemaal zonder die beloftes na te komen natuurlijk. Maar het meeste nog verontruste me zijn optreden in het bewonersoverleg. Allerlei fantastische verhalen over bewoners waarvan ik niks herkende, met als gevolg bijvoorbeeld: te zware onrustmedicatie , met slecht eten en drinken tot gevolg. Van een bewoner durf ik zeker te zeggen dat zijn dood dood daardoor versneld is. Een schrale troost is daarbij dat deze meneer bij het horen van de diagnose dementie aan zijn huisarts al om euthanasie had gevraagd, maar dat hem die niet verleend was. Met zijn sterven kon zijn familie en ik dus ook vrede hebben.

Ik heb daarna toch voorzichtig geprobeerd om op mijn etage te werken aan betere zorg, door te werken aan een beter verstandhouding met families, en iets van teamgeest te laten ontstaan onder collegae. Dezelfde eenvoudige basisprincipes als in het ziekenhuis heb ik proberen uit te voeren. Spullen op een vaste plaats terugzetten of leggen bijvoorbeeld, zodat je collega niet eindeloos hoeft te zoeken, communiceren met elkaar: wie is na de zorg verantwoordelijk voor welk huisje? Zeggen waar je bent, zodat je weet dat je even op twee huisjes een oogje in het zeil moet houden. Op tijd aan de koffie en de lunch, niet eindeloos maar doorrennen of juist omgedraaid: zomaar van het toneel verdwijnen.

Jammer allemaal. Ik had me voorgenomen niet teveel te zeggen, mijn werk te doen, mijn contract uit te dienen, uit plichtsgevoel, uit solidariteit met mijn collegae en de bewoners, om dan in oktober me opnieuw te beraden.

Het heeft niet zo mogen zijn.

Nogmaals hartelijk bedankt voor jullie geloof in mij, en heel veel succes verder met jullie werk,

Schrijver: jorrit, 1 februari 2018


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.5 met 4 stemmen 130



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Karel Jong
Datum:
2 februari 2018
Prima onderwerp, pijnlijk helder beschreven. Overigens, slechts zelden lezen wij hier op de onvolprezen site bijdragen over werk of zorg. Wel over grote wereldproblemen of pech in het leven. Niks mis mee. Maar werken in het algemeen en het terrein van de zorg in het bijzonder, mogen hier best meer aandacht krijgen. Toch is vooral in de ouderenzorg de media-aandacht groot. Personeelsgebrek, eisen van kwaliteit en hier en daar ontsporingen. Direct komen camera's in actie en zijn de Kamervragen al weer gesteld. En ook in de zorg blijkt vaak dat leidinggeven een vak is. En niet direct voorbestemd is voor al te grote ego's of regelrechte narcisten. Maar dit even terzijde.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)